Беларускі дзяржаўны акадэмічны тэатр юнага гледача

Беларускі дзяржаўны акадэмічны тэатр юнага гледача
Беларускі дзяржаўны акадэмічны тэатр юнага гледача
Заснаваны	1931, 1956
Заснавальнік	Мікалай Аляксандравіч Кавязін
Будынак тэатра
Краіна	Беларусь;
Размяшчэнне	Мінск;
Будынак	вул. Энгельса, д. 26, г. Мінск
Дырэктар	Вера Аляксандраўна Палякова-Макей
Мастацкі кіраўнік	Уладзімір Канстанцінавіч Савіцкі
Сайт	beltuz.by
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Беларускі дзяржаўны акадэмічны тэатр юнага гледача — тэатр горада Мінска, рэпертуар якога складаецца з пастановак для дзяцей і падлеткаў.

Гісторыя

Тэатр быў створаны ў Мінску ў 1931 годзе рэжысёрам Мікалаем Кавязіным. З пачаткам Вялікай Айчыннай вайны спыніў сваё існаванне.

Будынак Тэатра юнага гледача (вуліца Энгельса, 26) з’яўляецца помнікам савецкай архітэктуры, прыклад творчага выкарыстання элементаў класіцыстычнай архітэктурнай спадчыны. Пабудаваны ў 1936—1937 гг. (арх. Аляксандр Пятровіч Воінаў, У. М. Вараксін) у адным комплексе з Палацам піянераў і школьнікаў (вул. Кірава, 16). Разбураны ў гады Вялікай Айчыннай вайны і адноўлены ў 1952—1954 гг. у некалькі змененым выглядзе. Па магчымасці была выкарыстана старая каробка з прыбудовай новай сцэнічнай часткі. Галоўны фасад у асноўных рысах захаваў даваеннае архітэктурнае вырашэнне. Нягледзячы на распрацоўку праекта капітальнага рамонту ў 1972 г., да нашага часу захавалася аздабленне інтэр'ераў, выкананае паводле праекта аднаўлення тэатра ў 1951—1952 гг. пад кіраўніцтвам А. П. Воінава і Л. Д. Усавай^[1].

У другі раз заснаваны ў 1956 годзе.

Комплексу Тэатра юнага гледача і Палаца піянераў і школьнікаў нададзены ў 2007 годзе статус гісторыка-культурнай каштоўнасцю рэспубліканскага значэння^[1].

Рэканструкцыя

У канцы 2008 года была аб’яўлена пра рэканструкцыю тэатра. Але рэальна яна пачалася толькі ў лістападзе 2011 года. Увесь гэты час ТЮГ іграў свае спектаклі на сцэне Дома літаратараў (вуліца Фрунзэ, 5). У чэрвені 2015 года тэатр вярнуўся ў рэканструяваны будынак.

У час рэканструкцыі побач з асноўным будынкам па лініі фасада ўзвялі чатырохпавярховую прыбудову, дзе размясціліся бутафорскі, сталярны, слясарны цэхі, швейныя майстэрскія, а таксама рабочыя кабінеты супрацоўнікаў і частка грымёрных пакояў. Ідэя была падказана пасляваенным праектам аднаўлення Палаца піянераў архітэктараў Воінава і Усавай, які прадугледжваў ўзвядзенне новага корпуса ўшчыльную да існага будынка, але не быў рэалізаваны^[2].

Дырэктары

Уладзімір Стэльмах (1955—1966)
Артур Вольскі (1966—1978)
Вадзім Дапкюнас (1978—1981)
Ігар Андрэеў (1985—1995)
Юрый Вуто (1997—2006)
Павел Палякоў (да 2009)
Юрый Кулік (2009—2013)
Мікалай Казюлін (2013—2014)
Ігар Варонін (з 2014 – 2016)
Уладзімір Савіцкі (2016—2022, 20 студзеня)
Вера Палякова-Макей (2022—)

Мастацкае кіраўніцтва

Мікалай Кавязін (1931—1935)
Еўсцігней Міровіч (1935-1940 — мастацкі кіраўнік)
Міхаіл Зораў (1941)

Галоўныя рэжысёры:

Любоў Мазалеўская (1955—1961, 1963—1964)
Б. Дакутовіч (1962—1963)
Уладзімір Маланкін (1965—1967)
Б. Ганага (1965—1971)
Мікалай Шыйко (1972—1973 — галоўны рэжысёр)
Рыгор Баравік (1974—1978)
І. Папоў (1978-1979)
Валерый Анісенка (1979—1980)
В. Рыжы (1980—1983)
Уладзімір Аляксандравіч Караткевіч (1983—1988)
В. Глубокава (1989—1990)
Мадэст Абрамаў (1991—1995)
Андрэй Андросік (1995-2003 — мастацкі кіраўнік, галоўны рэжысёр)
Наталля Башава (2003-2010 — галоўны рэжысёр)
Уладзімір Савіцкі (2010—2022, з 2010 — мастацкі кіраўнік)

Былыя акцёры

Цікавыя факты

Акцёр Аляксандр Палазкоў, які выканаў ролю Філімона Пупкіна у спектакле «Пан міністар» перамог у намінацыі «Лепшая мужчынская роля» на Другой Нацыянальнай тэатральнай прэміі (2012).