Умберта Эка

Умберта Эка
Умберта Эка
	Umberto Eco
Дата нараджэння	5 студзеня 1932[…]
Месца нараджэння	Алесандрыя, Каралеўства Італія[…];
Дата смерці	19 лютага 2016[…] (84 гады)
Месца смерці	Мілан, Італія;
Грамадзянства	Італія; Каралеўства Італія;
Жонка	Renate Ramge[d]
Род дзейнасці	філосаф, раманіст, эсэіст, педагог, сцэнарыст, перакладчык, выкладчык універсітэта, семіётык, пісьменнік, літаратурны крытык, медыявіст, літаратуразнавец, гісторык
Навуковая сфера	філасофія, семіётыка, медыевістыка
Месца працы	Балонскі ўніверсітэт
Навуковая ступень	доктар навук
Альма-матар	Турынскі ўніверсітэт (1954);
Навуковы кіраўнік	Універсітэт Мілана,; Універсітэт Фларэнцыі,; Універсітэт Турына
Вядомыя вучні	Marco Belpoliti[d] і Christos Thivaios[d]
Вядомы як	пісьменнік і прафесар некалькіх універсітэтаў, аўтар некалькіх сур'ёзных даследаванняў у розных галінах філалагічнай навукі
Член у	Каледж патафізікі[d]; Нацыянальная акадэмія дэі Лінчэі; CICAP[d]; Каралеўская акадэмія навук, літаратуры і прыгожых мастацтваў Бельгіі[d]; Амерыканская акадэмія мастацтваў і літаратуры[d]; International Association for Semiotic Studies[d];
Прэміі	прэмія Стрэга[d] (1981) Bancarella Prize[d] (1989) Аўстрыйская дзяржаўная прэмія па еўрапейскай літаратуры[d] (2001) Cesare Pavese Prize[d] (2011)
Узнагароды	кавалер Вялікага крыжа ордэна «За заслугі перад Італьянскай Рэспублікай»[d] (1996) ганаровы доктар Свабоднага ўніверсітэта Берліна[d] Honorary doctor of the University of Liège[d] ганаровы доктар Тэль-Авіўскага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Упсальскага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Універсітэта Глазга[d] ганаровы доктар Афінскага ўніверсітэта[d] ганаровы доктар Універсітэта Буэнас-Айрэса[d] honorary doctor of Loyola University Chicago[d] ганаровы доктар Універсітэта Кента[d] Q109986273? прэмія Медычы за найлепшы твор замежнай мовай[d] (1982) ганаровы доктар Лёвенскага каталіцкага ўніверсітэта[d] (1985) ганаровы доктар Браўнаўскага ўніверсітэта[d] (1985) honorary doctor of the Sorbonne Nouvelle University[d] (1989) ганаровы доктар Сафійскага ўніверсітэта[d] (15 кастрычніка 1990) ганаровы доктар Мадрыдскага ўніверсітэта Камплутэнсэ[d] (1990) ганаровы доктар[d] (8 мая 1993, 15 верасня 2001) honorary doctor of the University of Tartu[d] (1996) honorary doctorate of Grenoble-III University[d] (23 студзеня 1997) The VIZE 97 Prize[d] (2000) honorary doctor of Rutgers University[d] (23 мая 2002) honorary doctor of the Marie and Louis Pasteur University[d] (28 студзеня 2004) honorary doctor of the University of Belgrade[d] (2009) honorary doctorate from University of Paris-II[d] (2010) honorary doctorate of the University of Burgos[d] (2013)
Сайт	Афіцыйны сайт (італ.)
Подпіс
	Цытаты ў Вікіцытатніку
	Творы ў Вікікрыніцах
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Умберта Э́ка (італ. Umberto Eco; 5 студзеня 1932, Алесандрыя, Італія — 19 лютага 2016) — італьянскі пісьменнік, філолаг, філосаф, культуролаг, літаратурны крытык. Гісторык-медыевіст, спецыяліст па семіётыцы. Адзін з буйных тэарэтыкаў постмадэрнізму.

Біяграфічныя звесткі

Нарадзіўся ў невялікім горадзе Алесандрыя недалёка ад Турына. У 1954 годзе скончыў Турынскі ўніверсітэт, дзе вывучаў сярэднявечную філасофію і літаратуру. Свой першы раман — «Імя ружы» — апублікаваў у 1980 годзе. Гэтая кніга пасля стала самай вядомай яго літаратурнай працай. Сёмы і апошні раман Умберта Эка — «Нулявы нумар» — быў апублікаваны ў студзені 2015 года. Сам Умберта Эка лічыў пісьменніцкую дзейнасць не самай важнай часткай свайго жыцця. У 1988 годзе заснаваў дэпартамент камунікацый ва Універсітэце Сан-Марына. Ён выкладаў тэорыю культуры і эстэтыку ва ўніверсітэтах Мілана, Турына і Фларэнцыі. Умберта Эка з’яўляўся ганаровым доктарам мноства ўніверсітэтаў. Ён напісаў вялікую колькасць эсэ па філасофіі, мовазнаўстве, семіётыцы, сярэднявечнай эстэтыцы.

Творчасць, даследчыцкая дзейнасць

Аўтар кніг па гісторыі культуры Сярэднявечча, праблемах семіётыкі, зборнікаў эсэ «Падарожжы ў гіперрэальнасць» (1986), «Пяць эсэ на тэмы этыкі» (1998). Для раманаў «Імя ружы» (1980), «Ківач Фуко» (1988), «Востраў напярэдадні» (1994), «Баўдаліна» (2000) характэрны рысы гістарычнай, дэтэктыўнай, філасофска-этычнай прозы, пабудаванай на шматзначнасці і гістарычнай зменлівасці ключавых паняццяў чалавечага вопыту.

Увёў у навуковы ўжытак паняцце аберацыйнае дэкадаванне для абазначэня выпадку, калі паведамленне, што было закадавана з дапамогай адной сістэмы кадзіроўкі, пазней дэкадуецца ў адпаведнасці з іншай сістэмай.

Бібліяграфія

Навуковыя творы

«Эвалюцыя сярэднявечнай эстэтыкі» (Sviluppo dell’estetica medievale, 1959)
«Адсутная структура» (La struttura assente, 1968)
«У пошуках дасканалай мовы ў еўрапейскай культуры» (La ricerca della lingua perfetta nella cultura europea, 1993)
«Сказаць амаль тое самае. Вопыты перакладання» (Dire quasi la stessa cosa. Esperienze di traduzione, 2003)

Мастацкія творы

«Імя ружы» (Il nome della rosa, 1980)
«Ківач Фуко» (Il pendolo di Foucault, 1988)
«Востраў напярэдадні» (L’isola del giorno prima, 1994)
«Баўдаліна» (Baudolino, 2000)
«Таямнічы агеньчык каралевы Лааны» (La misteriosa fiamma della regina Loana, 2004)