Белица (Пиринско)За други значења на поимот, погл. Белица (појаснување).
Белица (бугарски: Илинденци, (од 1951 година, официјално Илинденци[2]) — село во Горноџумајско, Пиринска Македонија, во состав на денешната Струмјани на Благоевградската област, југозападна Бугарија.[3] Географија и местоположбаСелото Белица се наоѓа на околу 42 километри југоисточно од реонскиот центар Благоевград, на околу 3 километри североисточно од општинскиот центар Струмјани и на околу 10 километри северозападно од градот Сандански. Се наоѓа во западните планински делови на Пирин.[4] По селото тече реката Белишка (Шашка) река, делумно поминувајќи го во неговиот јужен дел. Надморската височина се издигнува од околу 250 метри во југозападниот дел на селото до околу 450 - 460 метри во неговиот источен дел. Во центарот на селото кај црквата, надморска височина е околу 345 метри. Климата е континентално-медитеранска,[5] и почвите на земјата се претежно со цимет и рендзини.[6][7] Општински пат го поврзува селото на запад со селото Струмјани и во него со првокласниот магистрален пат I-1 (дел од Европскиот пат Е79), а на исток води до блиското село Плоски. На околу 3 км западно-југозападно од Белица се наоѓа станицата Струмјани на железничката пруга Софија - Шеќерница - Перник - Радомир - Сандански - Кулата. Атарот на селото Белица се граничи со оние на: селото Влахи на север; селото Плоски на исток и југ; селото Драката на југозапад; селото Микрево на југозапад; село Каменица на запад; селото Горна Крушица на запад; село Долна Градешница на северозапад. Во атарот на селото има 8 брани.[8][9] ИсторијаРана историјаПрвото човечко присуство во регионот е забележано од неолитот (6000-4000 п.н.е.). Остатоците од античките населби даваат причина да се претпостави дека овие земји биле населени од античките Тракијци, кои веројатно припаѓале на племето Медијци. Тоа го потврдуваат и откриените остатоци од античка населба и некропола во атарот на селото и западно од него. На ова место, за време на градежната и земјоделската дејност, биле откопани остатоци од градби од камења, споени со малтер и столбови. На теренот постојат фрагменти од куќна и градежна керамика. Се претпоставува дека овде била изработена познатата плоча „Тракиски коњаник“. Во близина на селото биле пронајдени и неколку гробови, а погребниот обред бил преку кремирање. Била пронајдена и надгробна плоча со ликот на починатиот. Постоењето на населбата генерално е датирано во трако-римскиот период. Трагите од друга населба, како и светилиште и некропола што и припаѓаат, укажуваат на тоа дека по влегувањето на Балканскиот Полуостров во границите на Римското Царство, овде бил основан голем антички центар, веројатно градот Нејне. Неговите остатоци се наоѓаат во областите Илјадница и Рукалото, на рид со должина од околу 600 m и ширина од 70 m. Помеѓу двата локалитети постоел масивен ѕид од кој денес нема видливи траги. Од ова место потекнуваат многу наоди: заветни плочи на тракискиот коњаник, на Артемида, Зевс и Хера, статуа на Дионис, фрагменти од мермерен лак, разни архитектонски детали, монети и други. Покрај тоа, таму биле пронајдени 10 натписи на старогрчки јазик од 1 - 3 век. Посебен интерес претставува натпис од кој се подразбира дека населбата имала урбана структура. Од друг градежен натпис, во кој се споменува храмот на Изида и Серапис, се подразбира дека градот се нарекувал Нејне. Натписот е датиран во 78 г. Се претпоставува дека тука се населиле римски колонисти на почетокот на II век. Градот постоел од втората половина на I век до средината на III век, кога бил уништен. Денес, на целиот терен има остатоци од античкиот град. На околу 1,5 - 2 км северозападно од мегалитското светилиште се наоѓа изворот Лековита вода. Местото е почитувано како свето релативно неодамна. (Баба Ванѓа ги советувала луѓето со болни очи да одат таму, да ги измијат очите со оваа вода и да се напијат од неа.) Источно од изворот има група карпи, кои, гледани од повеќе страни, наликуваат на човечки пар. Голем камен блок е заглавен меѓу двете фигури, формирајќи камен лак ориентиран исток-запад.[10] Отоманско ЦарствоДо Балканските војни, Белица било големо село, претежно населено со турско-ромско население. Во „Етнографија на Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. Биелица (Biélitsa) имало 290 домаќинства и 760 муслимани[11]Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 година селото имало 1530 жители, од кои 90 Македонци, 1200 Турци и 240 Роми.[12][13]По избувнувањето на Балканските војни во 1912 година, едно лице од селото било доброволец во Македонско-одринските доброволни чети.[14] БугаријаПо крајот на Балканските војни, селото било вклучено во составот на Бугарија. По 1912 година турското и циганското население се иселило и на нивно место се населиле бегалци од Егејска Македонија, кои формирале мали во селото: Заровска (од с. Зарово), Крушевска (од с. Крушево), Карчовска (од с. на Крчово), Врабска (од село Врапча, Пиринско). Населеното македонско население главно се занимавало со земјоделство, сточарство и занаетчиство. Денес се уште постојат т.н земјишта - локалитетите Злинска Река, Задлак, Валоги, Калачовец, Штавен, Пушовец, Средоберт, Врапче и др. По војната старата турска бања била претворена во христијанска црква - „Света Марина“.Църква "Св. Марина" - Илинденци По 1944 година, приватните имоти биле обединети во трудово-кооперативни земјоделски стопанства (ТКЗС). Голем дел од населението работело во земјоделските задруги, главно одгледувајќи тутунски растенија и лозја, како и во мермерните каменоломи кај селото. По 1989 година започнал процес на приватизација. Од 1989 година, забележан е негативен природен прираст на населението, сличен на повеќето други села. Поради недостаток на работни места и перспективи за развој, дел од населението мигрирало во соседните поголеми градови или во соседните земји како Грција.
Општествени установиСелото Илинденци кон 2022 година претставува центар на кметство Илинденци.[18][19] Во селото има:
ЛичностиГалеријаНаводи
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
