Жан-Пјер Симеон
Жан-Пјер Симеон (француски: Jean-Pierre Siméon; р. Париз, 6 мај 1950) — француски поет, романсиер, критичар и драматург. Добитник на наградата „Златен венец“ на Струшките вечери на поезијата во 2024 година. Автор е на бројни збирки поезија,[1] романи, книги за млади, бројни драми и есеј за театарот.[2] ЖивотописМајка му, Дениз, била учителка. Неговиот татко, Роже, направил кариера во националната образовна администрација и станал одговорен за публикации на Факултетот за книжевност во Клермон-Феран каде семејството се населило во 1962 година.[3] Како дел од неговата активност како поет и директор на Поетска пролет, активно учествувал на бројни национални и меѓународни фестивали.[4][5] ПрофесорВо 1974 година Жан-Пјер Симеон конкурирал за професор по модерна книжевност, и бил вработен во Сен-Брис-ан-Когл, каде што го напишал Свети Марко Синиот, што го играле жителите. Предавал на „Универзитетскиот институт за образување на наставници“ во Клермон-Феран, на одделот за драмско пишување, на „Високата национална школа за уметности и театарски техники“ во Лион до 2010 година, а потоа држел курсеви за театарско пишување на „Институтот за политички студии“ во Париз.[6] ПисателИстовремено, тој творел разновидни дела: стихозбирки, но и романи, книги за млади и драми. Соработувал со различни креативни книжевни списанија (Commune, Jungle, Fait Entre l'Infini, Les Cahiers de l'Archipel итн.), пишувал во Иманите (l'Humanité) како книжевен и драмски критичар.[6] Од 1996 година се заинтересирал за театарот. Шест години бил „поет соработник“ во националниот драмски центар во Ремс на покана на неговиот режисер Кристијан Скјарети. Него го следел во Националниот популарен театар, во Вилурбан, најпрво како „соработник поет“, потоа како драматург, на пример со неговата драма Stabat Mater Furiosa. Во 2009 година, во тој контекст, во продукција на Кристијан Скјарети во театарот Одеон била поставена неговата драма Филоктет.[7] Уредник на збиркиНа почетокот на 1980-тите, тој ги запознал Жан-Франсоа Маниер и Мартин Мелинет кои штотуку ја основале печатницата Шејн во Шамбон-сир-Лињон, која станала издавачка куќа Шејн. Бил дел од уредниците на Поеми за израснување (Poèmes pour grandir), а со Жан Мари Барно ја уредувал збирката „Големи средства“ (Grands Fonds).[6] Во јануари 2018, го наследил Андре Велтер како уредник на збирката Поезија/Галимар.[8][6][9] Други активностиВо 1986 година ја основал неделата на поезијата во Клермон-Феран[10][11] и во 2001[12] станал уметнички директор на Поетска пролет на која позиција останал до 2017 година.[13] Во 1994 година ја добил наградата Аполинер, и од 2014 година бил претседател на жирито.[8] Член на жирито за наградата Робер Ганзо.[14] Со Андре Шедид и неговиот внук Матје, ја вовел наградата Андре Шедид.[15] Во 2000 година бил советник во Мисијата за уметност и култура на Министерството за национално образование.[6] Награди и почести
Одличја
Наводи
Надворешни врски
|
|||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
