Огист Мари Франсоа Бернер

Огист Бернер
Премиер на Белгија
На должноста 26 октомври 1884 – 26 март 1894
Монарх	Леополд II
Претходник	Жил Малу
Наследник	Жил де Бурле
Претседател на Домот на претставници
На должноста 30 јануари 1896 – 18 јули 1900
Претходник	Теофил де Лантшер
Наследник	Луј Мари Жозед де Ладелер
Лични податоци
Роден(а)	26 јули 1829(1829-07-26) Остенде, Обединето Нискоземско Кралство (денес Белгија)
Починал(а)	6 октомври 1912(1912-10-06) (возр. 83) Луцерн, Швајцарија
Партија	Католичка партија
Установа	Католички универзитет во Левен Хајделбершки универзитет

Огист Мари Франсоа Бернер (26 јули 1829 - 6 октомври 1912) ― премиер на Белгија од октомври 1884 до март 1894 година и добитник на Нобеловата награда за мир во 1909 година.

Роден во Остенде во Обединетото Нискоземско Кралство 1829 година, тој се запишал на Правниот факултет на Католичкиот универзитет во Левен на 17-годишна возраст. Тој завршил пет години подоцна со најголем израз.^[1]

Тој бил избран во Комората на пратеници во 1873 година и станал министер за јавни работи под Жил Малу, значително подобрување на железничкиот, каналскиот и патниот систем. По неговиот мандат како премиер, тој ја претставувал Белгија на Хашките конвенции од 1899 и 1907 година. Тој исто така бил со-добитник (со Пол д'Естурнел де Констант ) на Нобеловата награда за мир во 1909 година за неговата работа во Постојаниот арбитражен суд. Тој бил избран за претседател на комисијата создадена според правилата на таа организација во случајот „Сарваркар“ во 1911 година. Една година подоцна, тој починал во Луцерн, Швајцарија. Адвокат по професија, ја извршувал функцијата министер за јавни работи. Тој бил премиер и министер за финансии од 1884 до 1894 година. Тој ја извршувал функцијата претседател на меѓународното право на здружување од 1903 до 1905 година. Тој бил првиот претставник на Белгија на мировните конференции во Хаг во 1899 и 1907 година. Во 1912 година бил хоспитализиран во Луцерн, каде што починал од пневмонија.

Тој бил првостепена сила зад предлозите за обединување на меѓународното поморско право. Голем број конвенции за судири и помош во море, изготвени во 1910 година, набрзо биле потпишани од многу нации.

• Taft, Wm. H. (October 1913). „In Memoriam: Mr. Auguste Beernaert“. American Journal of International Law. American Society of International Law. 7 (2): 371–74. doi:10.1017/S0002930000159585. JSTOR 2187220.

• Огист Мари Франсоа Бернер on Nobelprize.org
• Auguste Beernaert in ODIS – Online Database for Intermediary Structures Архивирано на 28 април 2016 г.

п р у Добитници на Нобеловата награда за мир 1901–1925 1901 Анри Динан и Фредерик Паси 1902 Ели Дикомен и Шарл Албер Гоба 1903 Вилијам Рандал Кример 1904 Институт за меѓународно право 1905 Берта фон Сутнер 1906 Теодор Рузвелт 1907 Ернесто Теодоро Монета и Луј Рено 1908 Клас Понтус Арнолдсон и Фредрик Бајер 1909 Огист Бернер и Пол де Констан 1910 Постојана меѓународна мировна канцеларија 1911 Тобијас Асер и Алфред Фрид 1912 Елиху Рут 1913 Анри Лафонтен 1917 Црвен крст 1919 Вудро Вилсон 1920 Леон Буржоа 1921 Јалмар Брантинг и Кристијан Ланге 1922 Фритјоф Нансен 1925 Остин Чемберлен и Чарлс Доз 1926–1950 1926 Аристид Бријан и Густав Штреземан 1927 Фердинанд Буисон и Лудвиг Квиде 1929 Франк Келог 1930 Ларс Седерблом 1931 Џејн Адамс и Николас Батлер 1933 Норман Ејнџел 1934 Артур Хендерсон 1936 Карл фон Осјецки 1937 Роберт Сесил 1938 Нансенова меѓународна канцеларија за бегалци 1944 Црвен крст 1945 Кордел Хал 1946 Емили Грин Болч и Џон Мот 1947 Американски комитет на пријателски услуги 1949 Џон Бојд Ор 1950 Ралф Банч 1951–1975 1951 Леон Жуо 1952 Алберт Швајцер 1953 Џорџ Катлет Маршал 1954 Висок комесаријат на ООН за бегалци 1957 Лестер Пирсон 1958 Жорж Пир 1959 Филип Ноел-Бејкер 1960 Алберт Лутули 196 Даг Хамаршелд 1962 Лајнус Карл Полинг 1963 Црвен крст 1964 Мартин Лутер Кинг 1965 УНИЦЕФ 1968 Рене Касен 1969 МРО 1970 Норман Борлог 1971 Вили Брант 1973 Хенри Кисинџер 1974 Шон МекБрајд и Еисаку Сато 1975 Андреј Сахаров 1976–2000 1976 Бети Вилијамс и Мејрид Кориган Мегвајер 1977 Амнести интернашенал 1978 Анвар ел Садат и Менахем Бегин 1979 Мајка Тереза 1980 Адолфо Перез Ескивел 1981 Висок комесаријат на ООН за бегалци 1982 Алва Мирдал и Алфонсо Роблес 1983 Лех Валенса 1984 Дезмонд Туту 1985 МГФПНВ 1986 Ели Визел 1987 Оскар Аријас Санчез 1988 МСООН 1989 Тензин Гјатсо 1990 Михаил Горбачов 1991 Аунг Сан Су Ќи 1992 Ригоберта Менчу Тум 1993 Нелсон Мандела и Фредерик де Клерк 1994 Јасер Арафат, Шимон Перес и Јицак Рабин 1995 Џозеф Ротблат и ПКНСП 1996 Карлос Бело и Жозе Рамос Орта 1997 МДЗМ и Џоди Вилијамс 1998 Џон Хјум и Дејвид Тримбл 1999 Лекари без граници 2000 Ким Дае-Јунг 2001–денес 2001 Организација на Обединетите нации и Кофи Анан 2002 Џими Картер 2003 Ширин Ебади 2004 Вангари Матаи 2005 МАНЕ и Мухамед Ел Барадеј 2006 Мухамед Јунус и банка Грамен 2007 МПКП и Ал Гор 2008 Марти Ахтисари 2009 Барак Обама 2010 Љу Сјаобо 2011 Елен Џонсон Серлиф, Лејма Гбови и Тавакул Карман 2012 Европска Унија 2013 Организација за забрана на хемиско оружје 2014 Калијаш Сатијарти и Малала Јусуфзаи 2015 Туниски национален квартет 2016 Хуан Мануел Сантос 2017 Меѓународна кампања за укинување на нуклеарното оружје 2018 Надија Мурад и Денис Муквеге 2019 Абиј Ахмед Али 2020 Светска програма за храна 2021 Марија Реса и Дмитриј Муратов 2022 Алес Бјаљацки, Меморијал и Центар за граѓански слободи