Петар Габровски
Петар Димитров Габровски (бугарски: Петър Димитров Габровски; Разград, 9 јули 1898 — Софија, 1 февруари 1945)[1] — политичар од Бугарија кој кратко работел како премиер за време на Втората светска војна. Габровски по професија бил адвокат.[2] Тој исто така бил член на Големата масонска ложа на Бугарија.[3] Раните годиниГабровски ја започнал својата политичка кариера како нацист, формирајќи свое движење Ратници на унапредувањето на бугарскиот национален дух (Ратници Напредука на Булгаршината) - попознат како Ратник или Ратници. Групата била вирулентно антисемитска и се вели дека имала врски со нацистичка Германија, иако не успеала да постигне нешто што се приближува кон масовно следење.[4] Во 1939 година бил донесен закон за забрана за членови на групата од владини канцеларии, иако не бил запазен долго.[5] Министер за внатрешни работиПолитичката кариера на Габровски започнала во октомври 1939 година кога тој бил донесен во кабинетот на Георги Ќосеиванов како министер одговорен за железниците, со неговото назначување во кабинетот дал оставка од Ратници.[6] Во кабинетот основан од Богдан Филов во 1940 година бил унапреден во функцијата министер за внатрешни работи.[7] Назначувањето го извршил кралот Борис Трети како обид да им се покаже на нацистите дека Бугарија била во голема мера поволна кон нив.[8] Во оваа улога Габровски побрзал да донесува закони што ја ограничувале улогата на Евреите во бугарскиот живот и протерала неколку стотици неодамна пристигнати Евреи, кои се надевале дека ќе влезеле во Задолжителна Палестина од Бугарија, принудувајќи ги да одат во Турција.[9] Неговиот предлог-закон, Законот за одбрана на нацијата, бил направен според слично законодавство во нацистичка Германија.[10] Габровски, исто така, го испратил Александар Белев, колега адвокат и Ратник, кого го назначил на функција во министерството, во нацистичка Германија за да ги проучи нивните расни закони.[9] Потоа, тој се поврзал со транспортот на Евреите во концентрационите логори и најозлогласениот потпишал писмен договор за одобрување на превозот на 20,000 Евреи од Македонија и Тракија на 22 февруари 1943 година.[11] Бидејќи ниту еден од овие Евреи не добил бугарско државјанство по инкорпорирањето на овие територии, Габровски му рекол на германскиот амбасадор Адолф Бекерле дека нивната депортација ќе била многу поедноставна работа од какви било слични обиди против оние Евреи со државјанство со оглед на релативниот недостаток на антисемитски сентиментации во Бугарија.[12] Како и да е, планот, како што го развиле Габровски и Белев (кои работеле под Габровски како комесар за еврејски прашања), бил ставен под вето од страна на кралот.[13] Падне од властПо смртта на Борис III Габровски ја извршувал должноста на премиер помеѓу 9 и 14 септември 1943 година, додека главните политички водачи во земјата служеле како регенти за Симеон II.[14] Тој бил занемарен за работата со полно работно време и неговата позиција исчезнала од таму наваму, бидејќи се сметал за премногу силен соперник за моќ.[14] ИзвршувањеПо воспоставувањето на владата на Татковинскиот фронт, Габровски бил уапсен и изведен пред Народниот суд каде била изречена смртна казна.[15] Бил погубен на 1 февруари 1945 година.[16] По потег нашироко осуден од еврејските групи, Габровски бил рехабилитиран од Бугарскиот врховен суд во 1996 година, со наведената причина дека неговото првично судење содржело неколку неправилности.[17] Наводи
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
