Альфрэд Гарыевіч Шнітке

Альфрэд Шнітке
Alfred Schnittke
Асноўная інфармацыя
Поўнае імя	Альфрэд Гарыевіч Шнітке
Дата нараджэння	24 лістапада 1934(1934-11-24)
Месца нараджэння	Энгельс, АССР немцаў Паволжа, СССР
Дата смерці	3 жніўня 1998(1998-08-03) (63 гады)
Месца смерці	Гамбург, Германія[1]
Месца пахавання	Новадзявочыя могілкі
Краіна	СССР  Расія[2]
Бацька	Harry Schnittke[d]
Жонка	Irina Schnittke[d][3]
Дзеці	Andrej Schnittke[d]
Альма-матар	Маскоўская дзяржаўная кансерваторыя імя П. І. Чайкоўскага
Месца працы	Маскоўская дзяржаўная кансерваторыя імя П. І. Чайкоўскага
Музычная дзейнасць
Прафесіі	кампазітар, піяніст, тэарэтык музыкі, педагог
Інструменты	фартэпіяна
Жанры	сучасная акадэмічная музыка, авангард
Грамадская дзейнасць
Член у	Акадэмія мастацтваў ГДР[d] Берлінская акадэмія мастацтваў Баварская акадэмія прыгожых мастацтваў[d]
Узнагароды	Ніка — 1989
schnittke.org (англ.)​ (ням.)​ (руск.)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Альфрэд Гарыевіч Шнітке^[4] (ням.: Alfred Schnittke; 24 лістапада 1934 — 3 жніўня 1998) — савецкі і расійскі кампазітар, тэарэтык музыкі і педагог (аўтар артыкулаў пра рускіх і савецкіх кампазітараў), адзін з найбольш значных музычных дзеячаў другой паловы XX стагоддзя. Заслужаны дзеяч мастацтваў РСФСР (1987). Член-карэспандэнт Каралеўскай шведскай акадэміі музыкі (1987), шэрагу АМ Германіі.

Скончыў Маскоўскую кансерваторыю (1958), у 1961—72 выкладаў у ёй. З 1990 жыў у Германіі, выкладаў у Гамбургскай кансерваторыі.

У яго музыцы, прысвечанай тэмам жыцця і смерці, лёсам культуры і чалавецтва, традыцыйная музычная мова суіснуе з разнастайнай сучаснай кампазіцыйнай тэхнікай. Сярод твораў: оперы «Жыццё з ідыётам» (1991), «Джэзуальда» (1994); балеты «Эскізы» (паст. 1985), «Лабірынты», «Пер Гюнт» (абодва паст. 1989); сцэнічная кампазіцыя «Жоўты гук» (паст. 1984); кантата «Гісторыя доктара Іягана Фаўста» (1983); Рэквіем (1975); 9 сімфоній (1972—98), інструментальныя канцэрты (у жанры concerto grosso), канцэрты для інструментаў з аркестрам, у т.л. 2 для фартэпіяна (1960, 1979), 4 для скрыпкі (1957—84), для габоя, арфы і струнных (1972), для віяланчэлі (1986) і для хору; камерна-інструментальныя ансамблі; музыка для драматычнага тэатра, кіно і тэлефільмаў (каля 60). Аўтар артыкулаў, у т.л. пра творчасць кампазітараў ХХ стагоддзя.

• 1957 — Сімфонія «нулявая» у 4 частках.
• 1972 — Сімфонія № 1 у 4 частках.
• 1979 — Сімфонія № 2 (St. Florian) для салістаў, камернага хору і сімфанічнага аркестра ў 6 частках.
• 1981 — Сімфонія № 3 у 4 частках.
• 1984 — Сімфонія № 4 для салістаў і камернага аркестра. Адначасткавая.
• 1988 — Сімфонія № 5 / Concerto Grosso № 4 для габоя, скрыпкі, клавесіна і сімфанічнага аркестра ў 4 частках.
• 1992 — Сімфонія № 6 у 4 частках.
• 1993 — Сімфонія № 7 у 3 частках.
• 1993—1994 — Сімфонія № 8 у 5 частках.
• 1995—1998 — Сімфонія № 9 у 3 частках.

• Дзяржаўная прэміі Расіі 1986, 1995.

• Шнітке // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 17: Хвінявічы — Шчытні / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 17. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0279-2 (т. 17).