Зялёныя паўстанцы

Зялёныя паўстанцы, ці «зялёна-вайскоўцы» (таксама «зялёныя партызаны», «Зялёны рух», «трэцяя сіла») — абагульненая назва нерэгулярных, пераважна сялянскіх і казачых узброеных фармаванняў, што супрацьстаялі замежным інтэрвентам, бальшавікам і белагвардзейцам у гады Грамадзянскай вайны ў Расіі. У шырэйшым сэнсе, «зялёныя» — вызначэнне для «трэцяй сілы» ў Грамадзянскай вайне. Мелі нацыянальна-дэмакратычныя, анархічныя, а таксама, часам, блізкія ранняму бальшавізму мэты. Першыя патрабавалі склікання Устаноўчага сходу, іншыя былі прыхільнікамі безуладдзя і свабодных Саветаў. Ва ўжытку існавалі паняткі «чырвона-зялёныя» (больш якія імкліся да чырвоных) і «бела-зялёныя». Нацыянальна-дэмакратычнае крыло паўстанцкага руху паўстала ў Краснадарскім краі^[1]. Да «зялёных» часцяком адносяць паўстанцкую армію Махно, Тамбоўскіх паўстанцаў, Іжэўска-Воткінскую рэспубліку на Каме і інш. Лідарам расійскага «зялёнага» руху спрабаваў уявіць сябе Б. В. Савінкаў, які падтрымваў партызанскі атрад С. Н. Булак-Балаховіча.