У маленствеІнверфорт-Хаўс, North End Way NW3, дзе Фішэр жыў з 1896 па 1904 годПа заканчэнні Кембрыджскага ўніверсітэта, 1912
Фішэр нарадзіўся ў Іст-Фінчлі[en] ў Лондане, Англія, у сям’і сярэдняга дастатку; яго бацька, Джордж, быў паспяховым партнёрам у Robinson & Fisher, аўкцыяністам і гандляваў творамі мастацтва[12]. Ён быў адным з блізнят (другі блізнюк нарадзіўся мёртвым[13]) і самым малодшым дзіцём, меў трох сясцёр і аднаго брата[14]. З 1896 па 1904 год, перш чым пераехаць у Стрэтэм[en], яны жылі ў Інверфорт-Хаўс[en] у Лондане, дзе ў 2002 годзе English Heritage[en] паставілі блакітную таблічку[en][15]. Яго маці, Кейт, памерла ад вострага перытаніту, калі яму было 14 гадоў, а бацька страціў бізнес праз 18 месяцаў[12].
У 1919 годзе Фішэр пачаў працаваць на эксперыментальнай станцыі Ротамстэд[en] у Хартфардшыры, дзе застаўся на 14 гадоў. Яму прапанавалі пасаду ў лабараторыі Галтана[en] ва Універсітэцкім каледжы Лондана[en] пад кіраўніцтвам Карла Пірсана, але замест гэтага ён пагадзіўся на часовую працу ў Ротамстэд, каб даследаваць магчымасць аналізу велізарнай колькасці даных аб сельскагаспадарчых культурах, назапашаных з 1842 года з «Класічных палявых эксперыментаў». Ён прааналізаваў даныя, запісаныя на працягу многіх гадоў, і ў 1921 годзе апублікаваў «Даследаванні зменлівасці ўраджаю», яго першае прымяненне дысперсійнага аналізу[en] (ANOVA)[23]. У 1928 годзе Джозэф Оскар Ірвін[en] пачаў трохгадовую працу ў Ротамстэд і стаў адным з першых людзей, якія засвоілі інавацыі Фішэра. Паміж 1912 і 1922 гадамі Фішэр даследаваў (з дапамогай эўрыстычных доказаў) і значна папулярызаваў метад максімальнай праўдападобнасці[24].
У 1925 годзе ён апублікаваў «Статыстычныя метады для навуковых работнікаў[en]», адну з самых уплывовых кніг XX-га стагоддзя па статыстычных метадах[25]. Метад Фішэра[en][26][27] — гэта метад зліцця даных[en] або «мета-аналіз[en]» (аналіз аналізаў). Гэтая кніга таксама папулярызавала р-значэнне[en], якое адыгрывае цэнтральную ролю ў яго падыходзе. Фішэр прапанаваў узровень p=0,05 у якасці мяжы статыстычнай значнасці, і прымяніў яго для нармальнага размеркавання (як двухбаковы крытэрый), атрымаўшы правіла двух стандартных адхіленняў[28]. Вартасць 1,96[en], прыблізнага значэння 97,5 перцэнтыля нармальнага размеркавання, якое выкарыстоўваецца ў тэорыі імавернасцей і статыстыцы, таксама ўзнікла ў гэтай кнізе.
«Значэнне для якога P = 0.05, або 1 к 20, роўна 1.96 ці амаль 2; зручна карыстацца гэтым значэннем як мяжой для вырашэння ці прызнаваць адхіленне значным».[29]
У Табліцы 1 кнігі ён даў больш дакладнае значэнне 1.959964[30].
Адзін з улюбёных афарызмаў Фішэра: «Натуральны адбор — гэта механізм стварэння надзвычай высокай ступені неімавернасці»[34].
Слава Фішэра расла, і ён пачаў шмат падарожнічаць і чытаць лекцыі. У 1931 годзе ён правёў шэсць тыдняў у статыстычнай лабараторыі ў каледжы штата Аява, дзе чытаў тры лекцыі на тыдзень і сустракаўся з многімі амерыканскімі статыстыкамі, у тым ліку з Джорджам Снедэкорам[en]. Зноў вярнуўся туды ў 1936 годзе[крыніца?].
У сваёй працы 1937 г. «Хваля прасоўвання выгадных генаў» ён прапанаваў ураўненне Фішэра[en] ў кантэксце папуляцыйнай дынамікі[en] для апісання прасторавага распаўсюджвання выгаднага алеля і даследаваў яго рашэнні[42]. З гэтага таксама паўстала ўраўненне Фішэра-Калмагорава[43]. У 1937 годзе ён наведаў Індыйскі статыстычны інстытут[en] у Калькуце і аднаго яго супрацоўніка, які працаваў няпоўны працоўны дзень, П. Ч. Махаланобіса[en], часта вяртаючыся, каб заахвоціць яго развіццё. Ён быў ганаровым госцем на 25-годдзі інстытута ў 1957 годзе, калі ў ім было 2000 супрацоўнікаў[44].
У 1938 годзе Фішэр і Фрэнк Ейтс[en] апісалі ператасоўку Фішэра-Ейтса[en] ў сваёй кнізе «Статыстычныя табліцы для біялагічных, сельскагаспадарчых і медыцынскіх даследаванняў»[45]. Для апісання алгарытму выкарыстоўваліся аловак і папера; табліца выпадковых лікаў забяспечвала выпадковасць.
У 1936 годзе Фішэр выкарыстаў крытэрый хі-квадрат Пірсана[en] для аналізу даных Мендэля і прыйшоў да высновы, што вынікі Мендэля былі занадта дасканалымі, мяркуючы, што ў даныя былі ўнесены карэктывы (наўмысныя або несвядомыя), каб назіранні адпавядалі гіпотэзе[49]. Пазнейшыя аўтары сцвярджалі, што аналіз Фішэра быў памылковым, прапаноўваючы розныя статыстычныя і батанічныя тлумачэнні лікаў Мендэля[50][51]. У 1947 годзе Фішэр разам з Сірылам Дарлінгтанам[en] заснаваў часопіс Heredity[en], а ў 1949 годзе апублікаваў «Тэорыю інбрыдынгу».
У 1950 годзе Фішэр апублікаваў «Частоты генаў у кліне, якія вызначаюцца адборам і дыфузіяй»[52]. Ён распрацаваў вылічальныя алгарытмы для аналізу даных са сваіх збалансаваных эксперыментальных планаў[53], што ў розных выданнях і перакладах стала стандартным даведнікам для навукоўцаў у многіх дысцыплінах. У экалагічнай генетыцы[en] ён і Эдмунд Форд[en] паказалі, што сіла натуральнага адбору значна мацнейшая, чым меркавалася, і многія экагенетычныя сітуацыі (напрыклад, палімарфізм[en]) падтрымліваюцца сілай адбору.
У гэты час ён таксама працаваў над супастаўленнем храмасом мышэй, разводзячы іх у лабараторыях у сваім доме[54].
Фішэр публічна выступіў супраць даследавання 1950 года, якое паказала, што курэнне тытуню выклікае рак лёгкіх, сцвярджаючы, што карэляцыя не азначае прычынна-выніковай сувязі[en][55][56][57][58][59][60]. Цытуючы яго біёграфаў Ейтса і Мазера, «была выказана здагадка, што той факт, што Фішэр быў наняты ў якасці кансультанта тытунёвымі фірмамі ў гэтай спрэчцы, ставіць пад сумнеў каштоўнасць яго аргументаў. Гэта няправільная ацэнка чалавека. Ён быў не супраць прыняць фінансавую ўзнагароду за сваю працу, але прычынай яго цікавасці, несумненна, была яго нелюбоў і недавер да пурытанскіх тэндэнцый усіх відаў; і, магчыма, асабістае суцяшэнне, якое ён заўсёды знаходзіў у тытуні[61]». Іншыя выказалі здагадку, што яго аналіз быў прадузяты праз прафесійныя канфлікты і яго ўласную любоў да курэння[62], бо ён быў заўзятым курцом трубкі[63].
Узімку 1954—1955 гадоў Фішэр сустрэўся з Дэбабрата Басу[en], індыйскім статыстыкам, які ў 1988 годзе напісаў: «Сваім доказам сэр Рональд спрабаваў знайсці кампраміс паміж двума полюсамі статыстыкі — Берклі і Баесам[65]. Мае намаганні зразумець гэты кампраміс Фішэра прывялі мяне да прынцыпу праўдападобнасці[en][66]».
Адэлаіда, 1957—1962
Мемарыяльная дошка над рэшткамі Фішэра ў саборы Святога Пятра, Адэлаіда
Фішэрава разбежнасць[en], каб патлумачыць, як імкненне да фенатыпічнай прыкметы[en] ў аднаго полу ў спалучэнні з прыкметай у іншага полу (напрыклад, хвост паўліна) стварае эвалюцыйную гіпертрафію прыкметы.
Гіпотэза сексуальнага сына[en], якая мяркуе, што cамкі могуць выбіраць прывабных мужчын толькі таму, што яны прывабныя, такім чынам павялічваючы прывабнасць сваіх сыноў, якія прыцягваюць больш уласных партнёрак. Гэта супярэчыць тэорыям выбару партнёра самкай, заснаванымі на здагадцы, што самкі выбіраюць прывабных самцоў, бо прывабныя рысы карэлююць з жыццяздольнасцю самца[78].
Мімікрыя — падабенства аднаго віду да другога, якое абараняе адзін ці абодва віды.
Дэманстрацыя таго, што імавернасць мутацыі, якая павялічвае прыстасаванасць арганізма, памяншаецца прапарцыянальна велічыні мутацыі і што большыя папуляцыі генетычна разнастайнейшыя, таму яны маюць большы шанец на выжыванне.
Інфармацыя Фішэра[en], гл. таксама алгарытм ацэнкі[en], таксама вядомы як ацэнка Фішэра, і мінімальная інфармацыя Фішэра[en], — варыяцыйны прынцып, які пры ўжыванні з належнымі абмежаваннямі, неабходнымі для спраўджання эмпірычна вядомых чаканняў, вызначае найлепшае размеркаванне імавернасці, якое характарызуе сістэму[81].
F-размеркаванне часта ўзнікае як нулявое размеркаванне статыстычнага крытэрыю, асабліва пры дысперсійным аналізе.
Зваротная імавернасць[en] — тэрмін, які Фішэр выкарыстаў у 1922 годзе, у кантэксце «фундаментальнага парадоксу зваротнай імавернасці» як крыніцы блытаніны паміж статыстычнымі тэрмінамі, якія азначаюць сапраўднае значэнне, якое падлягае ацэнцы, і фактычным значэннем, атрыманым шляхам ацэнкі, для якога магчымая хібнасць[83] .
Дастатковая статыстыка[en] — статыстыка дастатковая ў дачыненні да статыстычнай мадэлі[en] і звязанага з ёй невядомага параметра, калі «ніякая іншая статыстыка, якую можна вылічыць з той жа выбаркі, не дае дадатковай інфармацыі адносна значэння параметра»[85].
Фішэр ажаніўся з Эйлін Гінэс, ад якой у яго было два сыны і шэсць дачок[19]. Яго шлюб распаўся падчас Другой сусветнай вайны, і яго старэйшы сын Джордж, лётчык[en], загінуў у баі[88]. Яго дачка Джоан, якая напісала біяграфію свайго бацькі, выйшла замуж за статыстыка Джорджа Бокса[en][89].
Па словах Ейтса і Мазера, «яго вялікая сям’я, у прыватнасці, якая выхоўвалася ва ўмовах вялікіх фінансавых цяжкасцяў, была асабістым выражэннем яго генетычных і эвалюцыйных перакананняў»[61]. Фішэр быў адзначаны сваёй лаяльнасцю і лічыўся патрыётам, сябрам Царквы Англіі, палітычным кансерватарам, а таксама навуковым рацыяналістам. Ён заслужыў рэпутацыю нядбайнага да вопраткі чалавека і быў правобразам рассеянага прафесара. Ален Ор[en] апісвае яго ў Boston Review як «глыбока набожнага англіканца, які, паміж заснаваннем сучаснай статыстыкі і папуляцыйнай генетыкі, пісаў артыкулы для царкоўных часопісаў»[90]. У 1955 годзе ў перадачы «Навука і хрысціянства»[61] ён сказаў:
Звычка выказваць абстрактныя дагматычныя сцверджанні, вядома, не паходзіць з вучэння Ісуса, але была шырока распаўсюджанай хібай рэлігійных настаўнікаў у пазнейшыя стагоддзі. Я не думаю, што хрысціянская цнота веры[en] павінна азначаць лёгкавернае прыняцце ўсіх падобных набожных сцверджанняў. Маладому верніку трэба шмат самападману, каб пераканаць сябе, што ён ведае тое, пра што насамрэч ведае, што неасвечаны. Безумоўна, гэта крывадушнасць, ад якой нас яўна перасцерагалі.
Паміж 1950 і 1951 гадамі Фішэра разам з іншымі вядучымі генетыкамі і антраполагамі яго часу папрасілі пракаментаваць заяву, якую рыхтавала ЮНЕСКА на тэму «Прырода расы і расавых адрозненняў». Заява разам з каментарамі і крытыкай вялікай колькасці навукоўцаў, у тым ліку Фішэра, апублікаваная ў кнізе «Канцэпцыя расы: вынікі расследавання»[93].
Фішэр быў адным з чатырох навукоўцаў, якія выступілі супраць гэтай заявы. Паводле яго ўласных слоў, пазіцыя Фішэра грунтуецца на «адным фундаментальным пярэчанні супраць Заявы», якое «разбурае сам дух усяго дакумента». Ён лічыць, што чалавечыя групы моцна адрозніваюцца «паводле сваёй прыроджанай здольнасці да інтэлектуальнага і эмацыйнага развіцця» і робіць з гэтага выснову, што «практычная міжнародная праблема заключаецца ў тым, каб навучыцца дружна дзяліцца рэсурсамі гэтай планеты з асобамі матэрыяльна рознай прыроды, і што гэтая праблема загароджваецца цалкам добранамернымі намаганнямі звесці да мінімуму рэальныя адрозненні, якія існуюць»[94][95][96].
Меркаванні Фішэра ўдакладняюцца яго больш падрабязнымі каментарамі да раздзела 5 заявы, якія датычацца псіхічных адрозненняў паміж расамі. Раздзел 5 заканчваецца наступным чынам:
З навуковага пункту гледжання, аднак, мы зразумелі, што любая агульная псіхалагічная характарыстыка, хутчэй за ўсё, звязана з агульным гістарычным і сацыяльным фонам, і што такія характарыстыкі могуць зацямняць той факт, што ў розных папуляцыях, якія складаюцца з многіх тыпаў людзей, можна знайсці прыблізна аднолькавы дыяпазон тэмпераменту і інтэлекту[93]:14.
З усёй заявы ў раздзеле 5 зафіксаваныя найбольш радыкальныя пункты гледжання. Было зафіксавана, што «стаўленне Фішэра… такое ж, як у Мёлера і Сцёртэванта»[93]:56. Крытыка Мёлера была запісаная больш падрабязна і было адзначана, што яна «прадстаўляе важны кірунак ідэй»:
Я цалкам згодны з галоўнай мэтай артыкула ў цэлым, якая, я так разумею, заключаецца ў тым, каб выявіць адносную нязначнасць такіх генетычных псіхічных адрозненняў якія могуць існаваць паміж расамі, у параўнанні з важнасцю псіхічных адрозненняў (паміж асобамі а таксама паміж народамі), выкліканых традыцыямі, навучаннем і іншымі аспектамі навакольнага асяроддзя. Аднак, у сувязі з прызнаным існаваннем некаторых фізічна выяўленых спадчынных адрозненняў прыкметнага характару паміж сярэднімі або медыянамі рас, было б дзіўна, калі б не існавалі таксама некаторыя спадчынныя адрозненні паміж гэтымі сярэднімі або медыянамі, якія б уплывалі на псіхічныя асаблівасці, якія развіваюцца ў пэўным асяроддзі. У той жа час, гэтыя разумовыя адрозненні звычайна могуць быць няважнымі ў параўнанні з адрозненнямі паміж асобамі адной расы... Для пераважнай большасці генетыкаў здаецца абсурдным меркаванне, што псіхалагічныя характарыстыкі падпарадкоўваюцца зусім іншым законам спадчыннасці або развіцця, чым іншыя біялагічныя характарыстыкі. Нягледзячы на тое, што на першыя характарыстыкі нашмат больш, чым на другія, уплывае асяроддзе ў выглядзе мінулага вопыту, яны павінны мець вельмі складаную генетычную аснову[93]:52.
Словы Фішэра былі працытаваныя наступным чынам:
Калі вы просіце заўваг і прапаноў, мне прыйшла ў галаву адна, на жаль, фундаментальнага характару, а акурат тое, што Заява ў яе цяперашнім выглядзе, здаецца, праводзіць адрозненне паміж целам і розумам людзей, што, я думаю, беспадстаўна. Мне здаецца несумненным, што генныя адрозненні, якія ўплываюць на рост або фізіялагічнае развіццё арганізма, звычайна аднолькава ўплываюць на прыроджаныя схільнасці і здольнасці розуму. Фактычна, я павінен сказаць, змяняючы выснову (2) на старонцы 5, што «Даступныя навуковыя веды даюць трывалую аснову меркаваць, што групы чалавецтва адрозніваюцца сваёй прыроджанай здольнасцю да інтэлектуальнага і эмацыйнага развіцця», бачачы, што такія групы адрозніваюцца, несумненна, вельмі вялікай колькасцю сваіх генаў[93]:56.
Фішэр таксама скончыў ліст 1954 года да Рэджынальда Гейтса[en], генетыка канадскага паходжання, які сцвярджаў, што розныя расавыя групы гэта розныя віды, словамі:
Мне шкада, што ў Паўночнай Амерыцы вядзецца прапаганда на карысць метысацыі[en], бо я ўпэўнены, што гэта не прынясе нічога, акрамя шкоды. Хіба гэта за межамі чалавечых намаганняў, каб даць і справядліва кіраваць роўнымі правамі для ўсіх грамадзян, не падманваючы сябе, што гэта эквівалентныя рэчы?[97]
Амаль ва ўсіх працах Фішэра абмяркоўваюцца чалавечыя папуляцыі або чалавецтва ў цэлым без спасылкі на расу ці пэўныя расавыя групы, і ніводная з яго прац відавочна не падтрымлівае ідэю расавай перавагі або перавагі белай расы[97]. Фішэр меў блізкія стасункі з індыйскім статыстыкам Махаланобісам[en] і зрабіў значны ўклад у развіццё Індыйскага статыстычнага інстытута[en]; а аспірантамі Фішэра былі Уолтэр Бодмер[en], дзіця яўрэйска-нямецкіх бацькоў, які ў маладосці ўцёк з нацысцкай Германіі, і Эбенезер Лэйнг[en], афрыканскі генетык з Ганы[97]. Дэніэл Кеўлес[en], амерыканскі гісторык навукі, ахарактарызаваў Фішэра як «антырасісцкага кансерватара»[97]. Тым не менш, брытанскі гісторык Роберт Дж. Эванс, пішучы ў The New Statesman[en], сцвярджаў, што погляды Фішэра на еўгеніку і яго апазіцыя да заявы ЮНЕСКА аб генетычных расавых адрозненнях сведчыць пра расізм[98].
У 1911 годзе Фішэр стаў старшынёй-заснавальнікам Таварыства еўгенікі Кембрыджскага ўніверсітэта, сярод іншых членаў-заснавальнікаў якога былі Джон Мейнард Кейнс, Рэджынальд Панет[en] і Гарацый Дарвін[en]. Пасля таго, як улетку 1912 г. члены Кембрыджскага таварыства, у тым ліку Фішэр, кіравалі Першым міжнародным кангрэсам еўгенікі ў Лондане, усталявалася іх сувязь з Брытанскім таварыствам еўгенікі[en][99]. Фішэр разглядаў еўгеніку[en] як рашэнне надзённых сацыяльных і навуковых праблем, якія ахоплівалі і абумоўлівалі яго цікавасць як да генетыкі, так і да статыстыкі. Падчас Першай сусветнай вайны Фішэр пачаў пісаць рэцэнзіі на кнігі для The Eugenics Review[en] і падахвоціўся браць на сябе ўсе такія рэцэнзіі для часопіса, быў наняты на няпоўны працоўны дзень.
Апошняя трэць «Генетычнай тэорыі натуральнага адбору[en]» была засяроджана на еўгеніцы, прыпісваючы падзенне цывілізацый зніжэнню нараджальнасці іх вышэйшых класаў, і выкарыстоўвала даныя брытанскага перапісу 1911 года, каб паказаць адваротную залежнасць паміж нараджальнасцю і сацыяльным класам, што было часткова звязана, як сцвярджаў Фішэр, са зніжэннем фінансавых выдаткаў і, такім чынам, павышэннем сацыяльнага статусу маладзетных сем’яў. Ён прапанаваў скасаваць надбаўкі шматдзетным сем’ям з надбаўкамі прапарцыйнымі заробку бацькі[100][101][102]. Ён служыў у некалькіх афіцыйных камітэтах па прасоўванні еўгенікі, у тым ліку ў Камітэце па легалізацыі еўгенічнай стэрылізацыі, які распрацаваў законапраект, накіраваны на абмежаванне нараджальнасці «ў высокай ступені разумова абмежаваных… якія складаюць дзесятую частку ўсяго насельніцтва». Было прапанавана, што гэтая палітыка дазволіць добраахвотную стэрылізацыю, і Фішэр быў супраць ідэі прымусовай стэрылізацыі[103][104].
Пачынаючы з 1934 года, Фішэр расчараваўся ў Таварыстве еўгенікі праз занепакоенасць тым, што яго дзейнасць усё больш нацэлена ў палітычным, а не ў навуковым кірунку; ён афіцыйна аддзяліўся ад Таварыства ў 1941 годзе[97].
Фішэр трымаўся прыхільнага стаўлення да еўгенікі нават пасля Другой сусветнай вайны, калі напісаў паказанні на карысць звязанага з нацыстамі еўгеніка Отмара фон Фершуэра[en], вучнем якога быў Ёзеф Менгеле, які праводзіў эксперыменты ў Асвенціме. Фішэр пісаў, што хаця нацысты выкарыстоўвалі працы Фершуэра для навуковай падтрымкі сваёй ідэалогіі, гэта было «хутчэй няшчасцем [Фершуэра], чым яго віной, што расавая тэорыя была часткай нацысцкай ідэалогіі», і што ён не сумняваўся, што нацыянал-сацыялістычная партыя, «нягледзячы на свае забабоны», таксама «шчыра жадала прынесці карысць нямецкаму расаваму фонду, асабліва шляхам ліквідацыі відавочна непаўнацэнных», і што ён акажа «сваю падтрымку такому руху», аднак гэта можа быць зроблена праз добраахвотную стэрылізацыю, а не пакаранне[97][105]. Цягам дзесяцігоддзяў ён вёў вялікую перапіску з фон Фершуэрам, якая захоўваецца ва ўніверсітэце Адэлаіды[63].
У 2010 годзе Кафедра статыстычнай генетыкі Р. А. Фішэра (англ.: R.A. Fisher Chair in Statistical Genetics) была створана ва Універсітэцкім каледжы Лондана каб прызнаць надзвычайны ўклад Фішэра як у статыстыку, так і ў генетыку.
Андэрс Халд[en] назваў Фішэра «геніем, які практычна ў адзіночку стварыў асновы сучаснай статыстычнай навукі»[8], у той час як Рычард Докінз назваў яго «найвялікшым біёлагам з часоў Дарвіна»:
Ён быў не толькі самым арыгінальным і канструктыўным са стваральнікаў неадарвінаўскага сінтэзу, Фішэр таксама быў бацькам сучаснай статыстыкі і планавання эксперыментаў. Такім чынам, можна сказаць што ён даў даследчыкам у галіне біялогіі і медыцыны найбольш важныя даследчыя прылады, а таксама сучасную версію цэнтральнай тэарэмы біялогіі[110].
Для біёлагаў ён быў архітэктарам «сучаснага сінтэзу», які выкарыстоўваў матэматычныя мадэлі для інтэграцыі мендэлеўскай генетыкі з тэорыямі селекцыі Дарвіна. Для псіхолагаў Фішэр быў вынаходнікам розных статыстычных крытэрыяў, якія да гэтага часу павінны выкарыстоўвацца, калі гэта магчыма, у псіхалагічных часопісах. Для фермераў Фішэр быў заснавальнікам эксперыментальных сельскагаспадарчых даследаванняў, які выратаваў мільёны людзей ад голаду дзякуючы праграмам рацыянальнай селекцыі сельскагаспадарчых культур[111].
Пераацэнка яго спрэчных поглядаў на расу і еўгеніку
У чэрвені 2020 года каледж Гонвіл-энд-Кіз[en] абвясціў, што вітраж 1989 года[en], прысвечаны працы Фішэра, будзе выдалены праз яго сувязь з еўгенікай[112]. У тым жа месяцы кампанія Rothamsted Research[en] выпусціла заяву, у якой асуджаецца ўдзел Фішэра ў еўгеніцы, і заявіла, што «Rothamsted Research і Lawes Agricultural Trust катэгарычна адмаўляюцца ад выкарыстання псеўданавуковых аргументаў для падтрымкі расісцкіх або дыскрымінацыйных поглядаў». Жылы корпус, пабудаваны ў 2018 годзе і раней названы яго імем, пазней быў перайменаваны[113]. Універсітэцкі каледж Лондана[en] таксама вырашыў выдаліць яго імя з Цэнтра вылічальнай біялогіі[114].
Бібліяграфія
Поўная бібліяграфія навукоўца знаходзіцца ў бібліятэцы універсітэта Адэлаіды (Аўстралія)[115]:
↑Fisher, Ronald A. (1921). "On the "Probable Error" of a Coefficient of Correlation Deduced from a Small Sample". Metron. 1: 3–32.
↑Pfanzagl, Johann; Hamböker, R. (1994). Parametric statistical theory. Berlin: Walter de Gruyter. pp. 207–208. ISBN978-3-11-013863-4.
↑ абConniffe, Denis (1991). "R.A. Fisher and the development of statistics – a view in his centenary year". Journal of the Statistical and Social Inquiry Society of Ireland. 26 (3): 55–108.
↑The Genetical Theory of Natural Selection. It was first reported in 1936 by Julian Huxley and often repeated in Huxley’s work (e.g., 1942, 1954) until it finally passed into the language unattributed through the writings of C. H. Waddington, Gavin de Beer, Ernst Mayr, and Richard Dawkins.
↑Fisher, R. A. (1971) The Design of Experiments. Chapter II. The Principles of Experimentation, Illustrated by a Psycho-physical Experiment, Section 8. The Null Hypothesis
↑OED quote: 1935 R. A. Fisher, The Design of Experiments ii. 19, «We may speak of this hypothesis as the 'null hypothesis'…the null hypothesis is never proved or established, but is possibly disproved, in the course of experimentation.»
↑Fisher, R. A.; Corbet, A. S.; Williams, C. B. (1943). "The relation between the number of species and the number of individuals in a random sample of an animal population". Journal of Animal Ecology. 12 (1): 42–58. doi:10.2307/1411. JSTOR1411.
↑Franklin, Allan; Edwards, A. W. F.; Fairbanks, Daniel J.; Hartl, Daniel L.; Seidenfeld, Teddy (2008). Ending the Mendel-Fisher Controversy. University of Pittsburgh Press. ISBN978-0822973409.
↑The term „Berkeley“ has several meanings, here. Basu refers to the leadership of Jerzy Neyman's department of statistics at the University of California at Berkeley in the world of frequentist statistics. Secondly, Basu alludes to the British philosopher George Berkeley who criticized the use of infinitesimals in mathematical analysis; Berkeley’s criticisms were answered by Thomas Bayes in a pamphlet.
↑dominance(нявызн.)(недаступная спасылка). Oxford Dictionaries Online. Oxford University Press. Архівавана з першакрыніцы 24 ліпеня 2016. Праверана 14 May 2014.
↑Walpole, Ronald; Myers, Raymond; Myers, Sharon; Ye, Keying (2002). Probability and Statistics for Engineers and Scientists (7th ed.). Pearson Education. p. 237. ISBN978-81-7758-404-2.
↑"(Research with Ronald Fisher)". Journal of the Society for Psychical Research. 44 (738). Society for Psychical Research: 392. 1967. The targets (one-figure numbers and letters of the alphabet) were pasted on the backs of visiting cards, which were put into random order either by shuffling or by the use of random number tables loaned us by Professor Sir Ronald Fisher.
↑Norton, Bernard (27 April 1978). "A 'fashionable fallacy' defended". New Scientist. Архівавана з арыгінала 26 сакавіка 2023. Праверана 25 сакавіка 2023. Fisher worked as he did because he was an ardent eugenist. (original italics) ... Careful study of Fisher's writings, moreover, enables one to establish strong connections between the problems that Fisher faced qua eugenist and the work in genetics outlined above.
↑Blacker, C.P. (1931). "The sterilization proposals: A history of their development". Eugen Rev. 22 (4): 240. PMC2984995. PMID21259955. Amemorandum was accordingly circulated to the Council signed by Dr. R.A. Fisher, Professor Huxley, Dr. J.A. Ryle, Mr. E.J. Lidbetter, and myself, asking for authorization to form a sub-committee, the aim of which would be to secure the legalization of eugenics sterilization. The memorandum was unanimously approved by the Council, and in this way the nucleus of the existing Committee for Legalizing Eugenic Sterilization was formed.
↑Fisher, R. A. "On a property connecting the χ2 measure of discrepancy with the method of maximum likelihood". In: Atti del Congresso Internazionale dei Matematici: Bologna del 3 al 10 de settembre di 1928. Vol. 6. pp. 95–100.
↑Tommi Jaakkola and David Haussler (1998), Exploiting Generative Models in Discriminative Classifiers. In Advances in Neural Information Processing Systems 11, pages 487—493. MIT Press. ISBN 978-0-262-11245-1PS, Citeseer
↑Dawkins, Richard. Who is the Greatest Biologist Since Darwin? Why?(нявызн.) (22 мая 2010). — «Who is the greatest biologist since Darwin? That's far less obvious, and no doubt many good candidates will be put forward. My own nominee would be Ronald Fisher. Not only was he the most original and constructive of the architects of the neo-Darwinian synthesis. Fisher also was the father of modern statistics and experimental design. He therefore could be said to have provided researchers in biology and medicine with their most important research tools, as well as with the modern version of biology's central theorem.»
↑Statement on R A Fisher(нявызн.)(недаступная спасылка). Rothamsted Research (9 чэрвеня 2020). Архівавана з першакрыніцы 3 красавіка 2023. Праверана 29 кастрычніка 2020.
.svg){kind=small}
