Святлана Юр’еўна Захарава

Святлана Юр’еўна Захарава
Святлана Юр’еўна Захарава
Дата нараджэння	10 чэрвеня 1979 (46 гадоў)
Месца нараджэння	Луцк, Валынская вобласць, УССР, СССР;
Грамадзянства	Расія;
Муж	Vadim Repin[d]
Адукацыя	Акадэмія рускага балета імя А. Я. Ваганавай;
Прафесія	балерына, палітык, харэограф, танцоўшчыца, дэпутат Дзяржаўнай думы Расіі
Гады актыўнасці	з 1996
Тэатр	Bolshoi Ballet[d];
Член у	Дзяржаўная Дума Расійскай Федэрацыі V склікання[d];
Узнагароды	;
IMDb	ID 2449529
Сайт	svetlana-zakharova.com
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Святлана Юр’еўна Захарава (нар. 10 чэрвеня 1979, Луцк, Украінская ССР) — расійская артыстка балета. Салістка Марыінскага тэатра ў 1996—2003 гадах, прыма-балерына Вялікага тэатра (з 2003) і міланскага тэатра «Ла Скала» (з 2008). Народная артыстка Расійскай Федэрацыі (2008), лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Расійскай Федэрацыі (руск.) (бел. (2007). Дэпутат Дзяржаўнай думы V склікання.

Жонка скрыпача Вадзіма Рэпіна (руск.) (бел..

З 2018 года — член Савета пры Прэзідэнце Расійскай Федэрацыі па культуры і мастацтву (руск.) (бел..

З 7 студзеня 2023 года знаходзіцца пад санкцыямі СНБА за антыўкраінскую дзейнасць.^[2]

Біяграфія

Нарадзілася ў Луцку 10 чэрвеня 1979 года.

У 1989 годзе паступіла ў Кіеўскае харэаграфічнае вучылішча, дзе вучылася шэсць гадоў па класе Валерыі Сулегінай.

У 1995 годзе прыняла ўдзел у балетным конкурсе Акадэміі рускага балета імя А. Я. Ваганавай Vaganova-Prix, дзе атрымала другі прыз і прапанову перайсці вучыцца ў Акадэмію адразу на выпускны курс. У 1996 годзе скончыла Акадэмію па класе Алены Еўцеевай (руск.) (бел., пасля выпуску была прынята ў трупу Марыінскага тэатра, дзе яе педагогам-рэпетытарам стала Вольга Майсеева (руск.) (бел.. Ужо ў наступным сезоне заняла становішча салісткі тэатра.

У 2003 годзе перайшла ў Вялікі тэатр, дзе займаецца пад кіраўніцтвам Людмілы Семянякі.

У красавіку 2008 года Святлана Захарава стала прыма-балерынай міланскага тэатра «Ла Скала».^[3]

Выступала ў Маскве, Санкт-Пецярбургу, Лондане, Берліне, Парыжы, Вене, Мілане, Мадрыдзе, Токіа, Баку, Нью-Ёрку, Амстэрдаме і інш.

У 2013 годзе, не жадаючы танцаваць не ў першым складзе, адмовілася ад удзелу ў апошняй прэм’еры 237-га сезона Вялікага тэатра — балеце Джона Кранка «Анегін (руск.) (бел.». Канфлікт з Захаравай называюць адной з прычын звальнення дырэктара тэатра Анатоля Іксанава (руск.) (бел..^[4]

У 2014 годзе ўдзельнічала ў цырымоніі адкрыцця алімпіяды ў Сочы, дзе выканала ролю Наташы Растовай (руск.) (бел..

Сям’я

Бацька — Юрый Сяргеевіч Захараў, вайсковец запасу.
Маці — Галіна Данілаўна Захарава (нар. 1955), педагог, харэограф дзіцячай студыі.
Муж — Вадзім Віктаравіч Рэпін (руск.) (бел. (нар. 1971), скрыпач.
- Дачка — Ганна Вадзімаўна Рэпіна (нар. 17.02.2011).^[5]

Палітычная дзейнасць

Святлана Захарава — дэпутат Дзяржаўнай Думы (2007—2011), была абраная ў складзе федэральнага спісу кандыдатаў, вылучанага Усерасійскай палітычнай партыяй «Адзіная Расія», член фракцыі «Адзіная Расія», член Камітэта Дзяржаўнай Думы па культуры.

11 сакавіка 2014 года падпісала зварот дзеячаў культуры Расійскай Федэрацыі ў падтрымку палітыкі прэзідэнта РФ У. У. Пуціна ва Украіне і ў Крыме.

Прадпрымальніцтва

Разам з С. П. Ралдугіным (руск.) (бел., дырыжорам Ю. Х. Цемірканавым, хакеістам В. В. Каменскім (руск.) (бел., фігурыстам А. Г. Гаршковым (руск.) (бел., матэматыкамі І. В. Яшчанка (руск.) (бел. і С. К. Смірновым з’яўляецца заснавальнікам фонду «Талент і поспех», які спансуецца з дзяржбюджэту.

З’яўляецца ініцыятарам правядзення і мастацкім кіраўніком расійскага фестывалю дзіцячага танца «Святлана», які праходзіць з 2015 года.

Рэпертуар

«Дон Кіхот» (М. Петыпа, А. Горскі), Уладарка дрыяд (1996)
«Спячая прыгажуня (руск.) (бел.» (М. Петыпа, пастаноўка К. Сяргеева), Прынцэса Флорына (1996)
«Па-дэ-дэ Чайкоўскага-Баланчына», салістка (1996)
«Паміраючы лебедзь (руск.) (бел.» (М. Фокін), (1996)
«Бахчысарайскі фантан (руск.) (бел.» (Р. Захараў), Марыя (1996)
«Шчаўкунок» (В. Вайнонен), Маша і па-дэ-труа (1996)
«Карсар (руск.) (бел.» (М. Петыпа, пастаноўка П. Гусева), Гюльнара (1997)
«Жызель (руск.) (бел.» (Ж. Каралі, Ж. Перо, М. Петыпа), Жызель (1997)
«Вяселька» (А. Мірашнічэнка), Нявеста (1997)
«Шапеніяна (руск.) (бел.» (М. Фокін), вальс і мазурка (1997)
«Рамэа і Джульета (руск.) (бел.» (Л. Лаўроўскі), Сяброўка Джульеты (1997)
«Спячая прыгажуня» (М. Петыпа, пастаноўка К. Сяргеева), Прынцэса Аўрора (1998)

«Апалон Мусагет» (Дж. Баланчын), Тэрпсіхора (1998)
«Жызэль» (Ж. Каралі, Ж. Перо, М. Петыпа, пастаноўка У. Васільева), Жызэль (1998)
«Серанада» (Дж. Баланчын), салістка (1998)
«Лебядзінае возера (руск.) (бел.» (М. Петыпа, Л. Іванаў, пастаноўка К. Сяргеева), Адэта-Адылія (1998)
«Паэма экстазу (руск.) (бел.» (А. Ратманскі, музыка А. Скрабіна), салістка (1998)
«Сярэдні дуэт (руск.) (бел.» (А. Ратманскі, музыка Ю. Ханона (руск.) (бел.), салістка (1998)^[6]
«Сімфонія до мажор» (Дж. Баланчын), салістка I часткі (1999)
«Спячая прыгажуня (руск.) (бел.» (М. Петыпа, пастаноўка С. Віхарава), Прынцэса Аўрора (1999)
«Карсар (руск.) (бел.» (М. Петыпа, пастаноўка П. Гусева), Медора (1999)
«Баядэрка (руск.) (бел.» (М. Петыпа, В. Чабукіяні, Панамароў), Нікія (1999)
«Каштоўнасці» («Дыяманты») (Дж. Баланчын), салістка (2000)
«Манон» (К. Мак-Мілан), Манон (2000)
«Шчаўкунок» (Дж. Баланчын) (2000)
«Дон Кіхот» (М. Петыпа, А. Горскі), Кітры (2000)
«Цяпер і тады» (Дж. Ноймаер), салістка (2001)
«Паненка і хуліган» (К. Баярскі), Паненка (2001)
«Лебядзінае возера (руск.) (бел.» (М. Петыпа, Л. Іванаў, пастаноўка Н. Макаравай), Адэта-Адылія (2001)
«Баядэрка (руск.) (бел.» (М. Петыпа, пастаноўка Р. Нурыева), Нікія (2001)
«Шахеразада (руск.) (бел.» (М. Фокін), Забеіда (2001)
«Спячая прыгажуня (руск.) (бел.» (М. Петыпа, пастаноўка П. Чалмера), Прынцэса Аўрора (2002)
«Рамэа і Джульета (руск.) (бел.» (Л. Лаўроўскі), Джульета (2002)
«Лебядзінае возера (руск.) (бел.» (М. Петыпа, Л. Іванаў, пастаноўка Д. Дзіна), Адэта-Адылія (2002)
«Лебядзінае возера» (М. Петыпа, Л. Іванаў, пастаноўка Р. Нурыева), Адэта-Адылія (2002)
«Пахіта (руск.) (бел. — гран па» (М. Петыпа), Пахіта
«Баядэрка (руск.) (бел.» (М. Петыпа, пастаноўка Асамі), Нікія (2003)
«Лебядзінае возера» (М. Петыпа, Л. Іванаў, пастаноўка Г. Самсавай), Адэта-Адылія (2003)
«Эцюды» (Х. Ландэр), салістка (2003)
«Дачка фараона (руск.) (бел.» (П. Лакот), Аспіччыя (2003).
«Лебядзінае возера» (М. Петыпа, Л. Іванаў, пастаноўка Ю. Грыгаровіча), Адэта-Адылія (2003)
«Спячая прыгажуня» (М. Петыпа, пастаноўка Ю. Грыгаровіча), Прынцэса Аўрора (2004)
«Сімфонія до мажор» (Дж. Баланчын), салістка II часткі (2004)
«Жызель (руск.) (бел.» (Ж. Каралі, Ж. Перо, М. Петыпа, пастаноўка П. Бара), Жызель (2004)
«Баядэрка» (М. Петыпа, пастаноўка Грыгаровіча), Нікія (2004)
«Кармэн-сюіта (руск.) (бел.» — Кармэн^[7]
«Спартак» (Ю. Грыгаровіч) — Эгіна
«Юнак і смерць (руск.) (бел.» Ралана Пеці — Смерць^[8]
«Герой нашага часу (руск.) (бел.» І. Дзямуцкага (руск.) (бел. — Мэры^[9]
«Іван Грозны» (Ю. Грыгаровіч) — Анастасія

Узнагароды

2019 — Ордэн «За заслугі перад Айчынай» IV ступені (29 красавіка 2019 года) за вялікі ўклад у развіццё айчыннай культуры і мастацтва, шматгадовую плённую дзейнасць^[10]
2015 — прыз «Бенуа танца (руск.) (бел.» (за выкананне партый Маргарыты Гацье ў балеце Джона Ноймаера (руск.) (бел. «Дама з камеліямі» і Мехменэ Бану ў балеце Юрыя Грыгаровіча «Легенда пра каханне»)
2010 — Афіцэр ордэна Мастацтваў і літаратуры (Францыя)^[11]
2008 — Народная артыстка Расійскай Федэрацыі (21 лютага 2008 года) за вялікія заслугі ў галіне мастацтва
2007 — Дзяржаўная прэмія Расійскай Федэрацыі (5 чэрвеня 2007 года) за таленавітае ўвасабленне сцэнічных вобразаў, развіццё вялікіх традыцый рускага балета^[12]
2005 — Заслужаная артыстка Расійскай Федэрацыі (6 чэрвеня 2005 года) за заслугі ў галіне мастацтва^[13]
2005 — прыз «Бенуа танца (руск.) (бел.» (за выкананне партыі Іпаліты/Тытаніі ў балеце Джона Ноймаера (руск.) (бел. «Сон у летнюю ноч»)
2004 — Падзяка Міністра культуры Расійскай Федэрацыі (6 лютага 2004 года) за паспяховае правядзенне гастроляў у Парыжскай нацыянальнай оперы^[14]
2002 — Etoile, прыз часопіса Danza & Danza (Бальцана, Італія)
2001 — спецыяльны прыз Санкт-Пецярбурга «Людзі нашага горада» за дасягненні ў балеце
2000 — прэмія «Залатая маска (руск.) (бел.» ў намінацыі «Лепшая жаночая роля ў балеце» (за выкананне партыі прынцэсы Аўроры ў балеце «Спячая прыгажуня», рэдакцыя Сяргея Віхарава)^[15]
1997 — прыз «Балтыка» «Надзея»; прэмія «Залатая маска (руск.) (бел.» ў намінацыі «Лепшая жаночая роля ў балеце» (за выкананне жаночай партыі ў балеце Джорджа Баланчына «Серанада»)^[15]
1995 — другая прэмія Міжнароднага конкурсу маладых танцоўшчыкаў Vaganova-Prix (Санкт-Пецярбург, Акадэмія імя А. Я. Ваганавай)^[16]