Уладзімір Васілевіч Крываблоцкі

Уладзімір Васілевіч Крываблоцкі
Дата нараджэння	17 лютага 1952(1952-02-17) (73 гады)
Месца нараджэння	Хвалава, Сухопальскі сельсавет, Шарашоўскі раён, Брэсцкая вобласць, БССР, СССР
Род дзейнасці	мастак
Вучоба	Гімназія-каледж мастацтваў імя І. В. Ахрэмчыка Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут (1976)
Член у	Беларускі саюз мастакоў
Прэміі	Прэмія Ленінскага камсамола Беларусі (1986)
Узнагароды

Уладзі́мір Васі́левіч Крывабло́цкі (нар. 17 лютага 1952, в. Хвалава, Пружанскі раён, Брэсцкая вобласць) — беларускі мастак-манументаліст, жывапісец.

Скончыўшы чатыры класы пачатковай школы, паступіў у Рэспубліканскую школу-інтэрнат па музыцы і выяўленчым мастацтве імя Ахрэмчыка. Дыпломнай працай стаў вялізны (два з паловай метры ў вышыню) трыпціх «Хатынь». Адгэтуль пачалося захапленне манументальным мастацтвам.

Пасля сканчэння школы ў 1971 паступіў у Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут (скончыў у 1976). Настаўнікі: Уладзімір Стальмашонак, Гаўрыла Вашчанка, Анатоль Бараноўскі, Пётр Свентахоўскі^[1], Аляксандр Кішчанка^[2].

Член Беларускага саюза мастакоў^[3], пэўны час узначальваў у ім секцыю манументальна-дэкаратыўнага мастацтва.

Маляваць пачаў яшчэ ў дзяцінстве, свае малюнкі дасылаў у газету «Піянер Беларусі» і тройчы перамагаў у конкурсах.

Удзельнік мастацкіх выстаў з 1976 года. Працуе пераважна ў галіне манументальна-дэкаратыўнага мастацтва, а таксама ў жывапісе. Асновай творчасці з'яўляецца Беларусь, яе мінуўшчына, людзі, прырода. Прымаў удзел у рэканструкцыі Нацыянальнага акадэмічнага тэатра оперы і балета^[4], аздабленні будынку Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі^[5].

Уладзімір Крываблоцкі карыстаецца такімі кампазіцыйнымі хадамі, рытмам, святлом, прасторай, змадэляванай святлом і ценем, дзякуючы якім найбольш шчыльна і выразна выяўляецца пластыка твараў, чалавечых целаў.

Творы захоўваюцца ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі, Беларускім гісторыі і культуры, Магілёўскім абласным мастацкім, Віцебскім краязнаўчым музеях.

• «Чалавек і прырода» (вітраж у вестыбюлі ЦНДІТК, Мінск).
• «У імя жыцця на Зямлі» (роспіс у фае Музея народнай славы г. Ушачы).
• «Дрэва жыцця» (мазаіка на тарцы жылога дома ў Салігорску).
• «Міраносцы» (мазаіка ў ДК Кобрына).
• «Зямля» (мазаіка на фасадзе БЭМЗ, Брэст).
• мазаіка ў цэнтры вострава ў Цэнтральным батанічным садзе Акадэміі навук Беларусі.
• «Рэквіем» паліпціх памерам 33 м² у Музеі гісторыі Вялікай Айчыннай вайны). Жывапіс прысвечаны вязням канцлагеру ў Азарычах^[6], дзе нацысты ўтрымлівалі каля 55 000 чалавек, з якіх замардавалі каля 25 тысяч. На працу над палатном у мастака пайшло 3,5 гады^[7]. За гэту працу Уладзімір Крываблоцкі быў вылучаны на атрыманне Дзяржаўнай прэміі Беларусі 2004 года^[8].
• вітражная дэкаратыўная сімфонія ў Палацы культуры Мсціслава.
• карціны «Свабода», «Прарыў», «Сіла прыроды», «Песня пра зубра», «Маці Зямлі», «Дыялог», «Вясна», «Яблыкі на крыжах», «Ігар Талькоў», «Восень», «Мудрэц», «Натхненне», «Дзень і вечар», трыпціх «Вобразы вечнасці», «Маўчанне брата», «Цяпло маці».

• Медаль Францыска Скарыны^[9];
• Прэмія Ленінскага камсамола Беларусі (1986) за роспіс «Дзеля жыцця на Зямлі» ў інтэр'еры Музея народнай славы ў г. Ушачы (Віцебская вобласць)^[10].

Дзед і бабуля па матчынай лініі, а таксама яго маці ў часе Другой сусветнай вайны былі вывезеныя ў Германію на прымусовыя працы.

Пасля вайны маці працавала ў калгасе, пасля з-за хваробы вымушаная была пакінуць працу. Займалася хатняй гаспадаркай, вышывала, ткала. Бацька працаваў у будаўнічай брыгадзе, а ў вольны час іграў у народным тэатры, спрабаваў пісаць п'есы, займаўся пчалярствам, бондарствам.

Падчас вучобы ў інстытуце Уладзімір Крываблоцкі паспрачаўся, што здолее тысячу разоў прысесці на адной назе. Спрэчку выйграў, здолеўшы прысесці па пяцьсот разоў на правай і на левай нагах, аднак пасля гэтага апынуўся ў бальніцы. З-за праблем з сэрцам пазней не трапіў на вайсковую службу^[11].

Вітраж «Чалавек і прырода», які знаходзіўся ў вестыбюлі ЦНДІТК (Мінск), праз шэсць гадоў пасля стварэння рассыпаўся. Прычынай стала недасканалая тэхналогія склейвання шкельцаў.

• БЭ ў 18 тамах. Т.8, Мн., 1999, С.492

• Анна Петроченко. Фасад выпал в осадок (руск.)  (нявызн.) ?. Советская Белоруссия (3 красавіка 2017). Праверана 26 студзеня 2018.
• Выставка «Шлях». Учреждение культуры «Ушачский музей Народной Славы имени Владимира Елисеевича Лобанка» (руск.)  (нявызн.) ?(недаступная спасылка). ushachi.museum.by (11 мая 2017). Архівавана з першакрыніцы 24 лістапада 2020. Праверана 26 студзеня 2017.