Герман I Цариградски
Герман I Цариградски ( 634 – 733 или 740) — Вселенски патријарх од 715 до 730 година. Тој се смета за светец, од православната и католичката црква, и се слави на 12 мај.[1] ЖивотСпоред Теофан Исповедникот, Герман бил син на патрицијот Јустинијан, кој бил погубен во 668 година.[2] Јустинијан бил наводно замешан во убиството на Констанс II и запоседнување на престолот од страна на Мезизиј. Константин IV, синот на Констанс II, го совладал својот противник и ги казнил поддржувачите. Герман ги преживел прогоните,[3] но бил кастриран од страна на победниците.[4] Герман бил испратен во манастир. Подоцна станува епископ Кизикски.[2] Тој бил учесник на вселенскиот собор во Цариград во 712 година каде указите му давале предност на монотелитизмот, поништувајќи ги каноните усвоени на шестиот вселенски собор (680-681). Соборот ги проследувал религиозните желби на Филипик.[5] Во 713 година, филипик бил заменет од страна на Анастасиј II. Анастасиј веднаш ги поништил сите одлуки поврзани со религијата на својот претходник. Јован VI, бил силен поборник за монотелитизмот, исто тка бил заменет. На 11 август 714/715, Герман бил избран за Цариградски патријарх. Герман подоцна му помогнал на Анастасиј да ги договори условите за предавање на Теодосиј III.[6] Во 715 година, Герман организирал нов собор кој го застапувал диотелитството и ги анатемизирале сите водачи на спторивната фракција. Се обидел да ги подобри односите со Ерменската апостолска црква со надеж за помирување. Најголем проблем за ова помирување било, сепак, новонастанатото византиското иконоборство, поддржувано од страна на Лав III. Германиј бил иконопоклоник,[5] и имал важна улога во бранењето и употребата на светите слики за време на кризата поврзано со иконоборството, поради што бил протеран од страна на царот, кој сметал дека иконопоклонството претставувало облик на идолопоклонство.[7] По делумно успешениот обид присилно да ги крштева сите Евреи и монотанисти во империјата во 722 година, Лав потпишал повеќе укази против обожувањето на слики (726–729).[8] Во писмо од Герман напишано пред 726 година до двајца иконоборни епископи вели дека „сега цели градови и голем број на луѓе се под дејство на силна агитација поради оваа работа“ но нема доволно докази за развојот на дебатите.[9] Герман или се повлекол или пак бил сменет по стапувањето на сила на забраната. Писмата кои опстоиле од Герман напишани во тој период не кажуваат многу за теологијата. Според Патриција Карлин-Хајтер, она што го загрижувало Герман било дека забраната на иконите ќе покаже дека црквата направила грешка на подолг рок и поради тоа потпаднале под влијание на евреите и муслиманите.[10] Традиционалните описи за Герман кажуваат дека истиот бил доста одлучен во своите ставови. Тој дури и победил во дебата со Константин, епископ Наколејски, водечки иконоборец. Григориј II (715-731), исто така иконопоклоник, го фалел Герман поради неговата „ревност и истрајност“.[5] Германиј бил заменет од страна на Анастасиј, кој се покорувал на волјата на царот. Герман се повлекол во семејниот дом. Починал неколку години подоцна во доцна старост во 740 година.[11] Тој бил погребан во црквата Исус Спасител. На седмиот вселенски собор (787) Германиј бил запишен во диптисите намнети за светците. И оттогаш се смета за светец во двете цркви православната и католичката. Зачувани се неколку од неговите пишувања.[5] Неговото дело Historia Ecclesiastica било доста популарно дело и се преведувало на грчки и латински јазик во наредните столетија, и достапати е цитирано од страна на разни автори. Делови од истото се објавени и на англиски јазик во 1985 година како On the Divine Liturgy, и за него издавачот запишал „со векови квазиофицијално објаснување за божествената литургија во византискиот христијанскиот свет“.[12] Сепак во католичката енциклопедија постои сомнеж дека станува збор за дело на Герман.[5] ВлијаниеПапата Пиј XII искористил еден од неговите текстови при апостолското создавање на догмата на црквата поврзана со небесното воспение на Богородица.[7] Меѓу неговите дела е и одата „Μέγα καί παράδοξον θαῦμα“ која била преведена од Џон Мејсон Нил како „Големо и силно чудо“,[13][14] но сепак Нил ова дело му го придал на Анатолиј Цариградски.[15] Наводи
Извори
Надворешни врски
|
||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
