Диецеза Тракија

Dioecesis Thraciae Διοίκησις Θρᾴκης
Диецеза на Римската Империја
314–535
Диецезата Тракија околу 400 година.
Главен град/седиште		Филипопол
Составни делови		{{{entities}}}
Историски период		Доцна антика
-	Основана	314
-	Диецезата е прекината од императорот Јустинијан I	535
Денес во		Бугарија  Грција  Турција  Романија

Диецеза Тракија (латински: Dioecesis Thraciae, грчки: Διοίκησις Θρᾴκης) ― диецеза на Римската Империја во доцната антика, во регионот Тракија, која ги вклучувала провинциите на источниот Балкански Полуостров (содржи територии во денешна југоисточна Романија, средна и источна Бугарија и грчка и турска Тракија). Филипопол (денешен Пловдив, во Бугарија) бил главен град.

Диецезата била основана како дел од реформите на Диоклецијан и Константин Велики, а на чело на неа бил викариј потчинет на преторијанската префектура на Истокот. Како што е наведено во документот „Notitia Dignitatum“ од ок. 400 година, диецезата ги опфаќала провинциите Европа, Тракија, Хемимонт, Родопи, Мизија II и Мала Скитија.

Во мај 535 година, со Новелата 26, Јустинијан I ја укинал Диецезата Тракија. Нејзиниот викариј го задржал својот ранг „vir spectabilis“ и ја добил новата титула „Јустинијанов претор“, обединувајќи ги во негова рака и цивилната и воената власт над провинциите на поранешната диецеза, во клучно отстапување од строгата поделба на власта од Диоклецијановиот систем. Една година подоцна, во мај 536 година, двете дунавски провинции, Долна Мизија и Скитија, се одвоиле за да образуваат, заедно со другите провинции, воено стекнување (quaestura exercitus).^[1]

• Алиј Клавдиј Дулкитиј (?–361)
• Капитолин (361–363)
• Андроник ( ок. 366 )
• Филоксен ( ок. 392 )
• Соломон (?–582)