Ваеннае супрацоўніцтва Беларусі і Азербайджана Ваеннае супрацоўніцтва Беларусі і Азербайджана — адзін з кірункаў сумеснай дзейнасці Рэспублікі Беларусь і Азербайджанскай Рэспублікі, звязаны з ваеннымі, ваенна-палітычнымі і ваенна-тэхнічнымі пытаннямі. Агульны аглядМногія аспекты двухбаковага ўзаемадзеяння ў гэтай галіне засакрэчаны, аднак, у крыніцах адкрытага доступу ўсё ж утрымліваюцца пэўныя звесткі, якія дазваляюць зрабіць выснову аб доўгатэрміновай і цеснай кааперацыі[1]. Больш таго, Азербайджан лічыцца адным з галоўных пакупнікоў зброі ў Беларусі[2]. На пэўныя акцэнты ў палітыцы афіцыйнага Мінска на азербайджанскім напрамку паказвае спецыфіка кадравай палітыкі ў частцы фарміравання дыпламатычнага корпуса, і канкрэтна – фігура беларускага пасла ў Баку. У лістападзе 2020 года гэтую пасаду заняў генерал-палкоўнік Андрэй Раўкоў, у мінулым міністр абароны і дзяржаўны сакратар Савета Бяспекі Рэспублікі Беларусь. Таксама вельмі сімвалічна, што пераемнік Раўкова на пасадзе кіраўніка ваеннага ведамства, генерал-лейтэнант Віктар Хрэнін свой першы замежны візіт нанёс менавіта ў Азербайджан. Палітычны аглядальнік Аляксандр Шпакоўскі пісаў, што тым самым беларускія ўлады падкрэслілі даверны характар адносін і значнасць узаемадзеяння дзвюх дзяржаў у галіне абароны і бяспекі[1]. Ваенна-тэхнічная сфераБаку з’яўляецца адным з ключавых партнёраў афіцыйнага Мінска ў галіне ваенна-тэхнічнага супрацоўніцтва, а паміж Дзяржаўным ваенна-прамысловым камітэтам Рэспублікі Беларусь і Міністэрствам абароннай прамысловасці Азербайджанскай Рэспублікі заключана адпаведнае пагадненне. З 2002 па 2022 год апошняя краіна знаходзілася ў лідарах па закупках розных відаў беларускага ўзбраення: на першым месцы па закупцы танкаў і артылерыі; на другім – па закупцы браняванай тэхнікі, на трэцім – па закупцы баявых самалётаў. У кастрычніку 2020 года, у разгар Другой Карабахскай вайны, кіраўнік дзяржавы Ільхам Аліеў у інтэрв’ю французскай газеце Le Figaro назваў Беларусь разам з Расіяй, Турцыяй і Ізраілем у якасці «асноўных пастаўшчыкоў» ваеннай прадукцыі для патрэб азербайджанскай арміі[1]. Паводле афіцыйных звестак, у 2012 годзе Баку выдаткаваў на закупку беларускай вайсковай тэхнікі 167 млн долараў[3][4]. У наступны час здарыўся правал (у 2013 годзе Мінск прадаў усяго на $ 32 млн, у 2014 і 2015 гадах і зусім закупак Баку не вырабляў), але ўжо ў 2016 годзе сітуацыя змянілася — Азербайджан, згодна з дакладам Стакгольмскага міжнароднага інстытута даследавання праблем міру (SIPRI), закупіў у Беларусі зброі адразу на $ 170 млн[5]. Варта таксама адзначыць, што ў 2008—2011 гадах азербайджанскія комплексы СПА С-125М «Пячора» і 9K33M3 «Аса-AKM» праходзілі мадэрнізацыю на беларускім прадпрыемстве «Тэтраэдр» (г. Мінск)[6].
Карабахскі канфліктБеларуская ваенная прадукцыя выкарыстоўвалася азербайджанцамі ў ходзе Карабахскага канфлікту[1]. У лістападзе 2018 года прэс-сакратар знешнепалітычнага ведамства Арменіі Ганна Нагдалян пракаментавала пастаўкі ўзбраенняў Азербайджану так[11]:
Паводле заявы прэзідэнта непрызнанай Нагорна-Карабахскай Рэспублікі Араіка Аруцюняна, падчас Другой Карабахскай вайны ў кастрычніку 2020 года Азербайджан абстраляў горад Сцепанакерт рэактыўнымі сістэмамі залпавага агню беларускай вытворчасці «Паланэз»[12]. У цэлым, наяўнасць у арсенале Узброеных Сіл Азербайджана дадзенага ўзору сур’ёзна ўзмацніла іх ўдарны моц і дазволіла кампенсаваць наяўнасць у армянскай арміі аператыўна-тактычных ракетных комплексаў «Іскандэр-Э» расійскай вытворчасці, што ўраўнаважыла магчымасці бакоў у гэтым класе ўзбраенняў[1]. У пачатку лістапада таго ж года азербайджанцы пры дапамозе беларускага комплексу РЭБ «Навальніца-С» знішчылі адзін армянскі беспілотнік у Тавузскім раёне. Дзякуючы комплексам «Навальніца-6» былі паспяхова падушаны сродкі СПА Нагорнага Карабаха і Арменіі, уключаючы зенітныя ракетныя комплексы «Аса», «Тор» і С-300[13]. Гл. таксамаЗноскі
Спасылкі
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
