Валерый Васілевіч Казлоў

Валерый Васілевіч Казлоў
Валерый Васілевіч Казлоў
	руск.: Валерий Васильевич Козлов
Дата нараджэння	1 студзеня 1950 (75 гадоў)
Месца нараджэння	Kostyli[d], Міхайлаўскі раён[d], Разанская вобласць, РСФСР, СССР;
Грамадзянства	Расія;
Род дзейнасці	матэматык, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	механіка, варыяцыйнае злічэнне, матэматычная фізіка, матэматыка, тэарэтычная механіка, nonholonomic system[d], статыстычная механіка і ergodic theory[d]
Месца працы	механіка-матэматычны факультэт МДУ[d]; Матэматычны інстытут імя У. А. Сцяклова РАН[d]; Izvestiya: Mathematics[d]; Kvant[d]; МДУ;
Навуковая ступень	доктар фізіка-матэматычных навук (1978)
Навуковае званне	прафесар[d] (1983); акадэмік РАН[d] (26 мая 2000); член-карэспандэнт РАН[d] (30 мая 1997);
Альма-матар	механіка-матэматычны факультэт МДУ[d] (1972);
Навуковы кіраўнік	Андрэй Калмагораў і Уладзімір Ігаравіч Арнольд
Вядомыя вучні	Nikolay Moshchevitin[d], Dmitry Treshev[d] і Maxim Shamolin[d]
Член у	Расійская акадэмія навук; Сербская акадэмія навук і мастацтваў; Чарнагорская акадэмія навук і мастацтваў;
Прэміі
Узнагароды	; Kovalevskaya Prize[d] (1999) залаты медаль імя Леанарда Эйлера[d] (2007) SA Chaplygin Gold Medal[d] (2015) прэмія Гілі Агасцінелі[d] (2009)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Валерый Васілевіч Казлоў (1 студзеня 1950, Кастылі, Разанская вобласць, РСФСР) — савецкі і расійскі матэматык і механік. Выканавец абавязкаў прэзідэнта Расійскай акадэміі навук (24 сакавіка— 26 верасня 2017)^[4]^[5], віцэ-прэзідэнт Расійскай акадэміі навук (з 2001), дырэктар Матэматычнага інстытута імя У. А. Сцяклова РАН (2004—2016) , акадэмік РАН (2000, член-карэспандэнт з 1997), доктар фізіка-матэматычных навук (1978), прафесар (1983).

Поўны кавалер Ордэна «За заслугі перад Айчынай».

Асноўныя напрамкі даследаванняў — тэарэтычная механіка, праблема дакладнай інтэгравальнасці раўнанняў руху, варыяцыйныя метады механікі, тэорыя ўстойлівасці руху, дынаміка цвёрдага цела, негаланомная механіка, тэорыя ўдару, сіметрыі і інтэгральныя інварыянты, матэматычныя пытанні статыстычнай механікі, эргадычная тэорыя і матэматычная фізіка.

Вырашыў шэраг класічных задач: задачу Пуанкарэ аб неіснаванні дадатковых законаў захавання для цяжкага несіметрычнага цвёрдага цела з нерухомай кропкай, задачу Пэнлеве—Голубева аб галінаванні рашэнняў ураўненняў дынамікі ў плоскасці комплекснага часу і наяўнасці поўнага набору галаморфных першых інтэгралаў ураўненняў Гамільтана, задачу Чаплыгіна аб падзенні цвёрдага цела ў бязмежным аб’ёме ідэальнай вадкасці^[6].

Упершыню даў поўны і строгі доказ тэарэмы аб няўстойлівасці раўнаваг у поле з гарманічным патэнцыялам, выказанай Самуэлем Ірншоў.