Салавецкі манастыр

Манастыр
Салавецкі манастыр
Від на манастыр з боку Белага мора
65°01′28″ пн. ш. 35°42′38″ у. д.HGЯO
Краіна	Расія
Вобласць	Архангельская вобласць
Канфесія	Праваслаўе
Епархія	Архангельская і Халмагорская епархія
Тып	Стаўрапігіяльны мужчынскі
Дата заснавання	1420-я — 1430-я
Вядомыя насельнікі	Зосіма Салавецкі, Савацій Салавецкі, Іёў Анзерскі, Іёна і Васіян
Настаяцель	архімандрыт Парфірый (Шутаў)
Статус	аб'ект сусветнай спадчыны ЮНЕСКА
Стан	дзеючы
Сайт	solovki-monastyr.ru
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Салавецкі манастыр — стаўрапігіяльны мужчынскі манастыр Рускай праваслаўнай царквы, размешчаны на Салавецкіх астравах у Белым моры.

Паўстаў у 1420—1430-я гады, адбудаваны ў камені працамі св. Філіпа (Калычова), у дапятроўскі час лічыўся сярод найбуйнейшых землеўладальнікаў дзяржавы. У 1669—1676 гг. абложаны царскімі войскамі як адзін з агменяў супраціву ніканіянскім пераўтварэнням.

Пры савецкай уладзе на тэрыторыі манастыра дзейнічаў першы ў краіне Салавецкі лагер асаблівага прызначэння  (бел. (тар.)) (бел., будынкі планамерна руйнаваліся. 25 кастрычніка 1990 года Свяшчэнны Сінод пастанавіў вярнуць да жыцця Спаса-Праабражэнскі стаўрапігіяльны мужчынскі манастыр.

У 1992 годзе комплекс помнікаў Салавецкага музея-запаведніка  (руск.) (бел. быў унесены ў спіс Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА, у 1995 годзе — у Дзяржаўны звод асабліва каштоўных аб’ектаў культурнай спадчыны народаў Расійскай Федэрацыі.

• Салавецкі манастыр // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 14. — С. 95. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0238-5 (т. 14).

	Салавецкі манастыр на Вікісховішчы

Сусветная спадчына ЮНЕСКА, аб’ект № 632 рус. • англ. • фр.

• Афіцыйны сайт манастыра
• Спаса-Праабражэнскі Салавецкі стаўрапігіяльны манастыр. Навукова-гістарычны аддзел Архівавана 21 ліпеня 2013.
• Салавецкі манастыр на сайце Arhit.ru — Архітэктура і традыцыі Архівавана 20 лютага 2014.