Сіняло
Сіняло́[1] (трансліт.: Sinialo, руск.: Синело) — вёска ў Мінскім раёне Мінскай вобласці, на рацэ Свіслач. Уваходзіць у склад Лугаваслабадскага сельсавета. ГісторыяРанняя гісторыяУ пісьмовых крыніцах вядома з 1555 года, належала маёнтку Лошыца, уласнасць князёў Друцкіх-Горскіх па князях Жаслаўскіх[2]. Напісанне старабеларускай мовай: Синило, Синин[2]. Пасля 1567 года ў Менскім павеце Менскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага. У 1598, 1599 гадах уласнасць князя К. Ф. Друцкага-Горскага. У 1772 годзе вёска, уласнасць Юзафа Прушынскага, належала маёнтку Каралішчавічы. У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай 1793 года тэрыторыя апынулася ў складзе Расійскай імперыі, у Ігуменскім павеце Мінскай губерні. У 1800 годзе вёска і карчма каля гасцінца Менск—Ігумен, уласнасць Станіслава Прушынскага і Каралішчавіцкай каталіцкай плябаніі. У другой палове XIX стагоддзя частку купіў Карнэлій Пялікша, сяляне рабілі паншчыну для маёнтка Горкі. У 1858 годзе маёнтак і вёска, уласнасць Карнэлія Пялікшы і Прушынскіх. Пасля 1861 года ў Пярэжырскай воласці Ігуменскага павета. За ўдзел і кіраваннем паўстаннем 1863 года маёнткі Пялікшы Горкі-Абчак і Сіняло былі канфіскаваныя расійскімі ўладамі, сам ён пазбег пакарання праз эміграцыю. Паводле вопісу маёнтка Сіняло ад 21 сакавіка 1864 года, было 1340 дзесяцін зямлі, 2 карчмы, бровар, стайня, жылыя і гаспадарчыя пабудовы і інш., 1299 рублёў сярэдняга гадавога прыбытку[3]. У 1869 годзе колішнім маёнткам Пялікшы валодаў Лучынскі[4]. У 1866 годзе адкрыта народнае вучылішча. У другой палове XIX стагоддзя ў Сініле жылі выключна каталікі[4]. Паводле перапісу 1897 года быў хлебазапасны магазін. Паводле перапісаў 1908 года было 3 населеныя пункты — Сіняло, двор Пялікшы; вёска Сіняло Прушынскай; Сіняло, двор Фрыбеса[5]. У 1913 годзе адным з маёнткаў Сініло валодалі спадкаемцы Уладзіміра Лучынскага, было 515 дзесяцін зямлі[6]. Найноўшы часЗ канца лютага 1918 года тэрыторыя акупаваная войскамі Германскай імперыі. 25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай абвешчана часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. У снежні 1918 года занята Чырвонай Арміяй, з 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Савецкай Беларусі, з 27 лютага 1919 года — у ЛітБел ССР. У час польска-савецкай вайны ў жніўні 1919 — ліпені 1920 гадоў пад акупацыяй Польшчы (Мінская акруга ГУУЗ). З 31 ліпеня 1920 года ў Беларускай ССР. З 20 жніўня 1924 года вёска ў Каралішчавіцкім сельсавеце Самахвалавіцкага раёна Менскай акругі (да 26 ліпеня 1930). З 18 студзеня 1931 года ўключана ў межы Менска. З 26 траўня 1935 года ў Менскім раёне, з 20 лютага 1938 года ў Менскай вобласці. У 1930-х гадах больш з 20 вяскоўцаў было рэпрэсавана[7][8]. У Другую сусветную вайну з канца чэрвеня 1941 года да пачатку ліпеня 1944 года пад акупацыяй Германіі. Да 5 сакавіка 1959 года вёска ўваходзіла ў склад Каралішчавіцкага сельсавета, пасля — у склад Абчацкага сельсавета[9]. Насельніцтва
Славутасці Крыніцы
Літаратура
Спасылкі
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
