Эстонская Праваслаўная Царква Маскоўскага патрыярхата

Эстонская праваслаўная царква Маскоўскага патрыярхата
Эстонская праваслаўная царква Маскоўскага патрыярхата
	Moskva Patriarhaadi Eesti Õigeusu Kirik
	Аляксандра-Неўскі сабор
Асноўная інфармацыя
Аўтаномія	10 мая 1920
Прадстаяцель у наш час	Аляксандра-Неўскі сабор
Цэнтр	Талін, Эстонія
Рэзідэнцыя Прадстаяцеля	Талін
Юрысдыкцыя (тэрыторыя)	Эстонія
Царква-маці	Руская праваслаўная царква
Мова набажэнстваў	эстонская, царкоўнаславянская
Каляндар	юліянскі
Колькасць
Епіскапаў	3
Епархій	2

Эстонская праваслаўная царква (эст.: Moskva Patriarhaadi Eesti Õigeusu Kirik, MPEÕK) — самакіраваная частка Рускай праваслаўнай царквы. Ахоплівае тэрыторыю Эстоніі.

Гісторыя

У 1817 годзе было заснавана Рэвельскае вікарыяцтва Санкт-Пецярбургскай епархіі.

10 мая 1920 года на супольным пасяджэнні патрыярха Ціхана (Бялавіна), Сінода і Вышэйшага царкоўнага савета Расійскай Праваслаўнай Царквы была прынята пастанова прызнаць Эстонскую Праваслаўную Царкву аўтаномнай, Рэвельская дыяцэзія стала самастойнай.

У верасні 1922 года сабор Эстонскай Апостальскай Праваслаўнай Царквы прыняў пастанову пра зварот да Канстанцінопальскага Патрыярха Мялеція IV з прашэннем аб прыняцці ў юрысдыкцыю Канстанцінопальскага Патрыярхату і надання ёй аўтакефаліі. 7 ліпеня 1923 года Патрыярх Мялецій IV уручыў у Канстанцінопалі Томас.

У чэрвені 1940 года Эстонія была ўключана ў склад Савецкага Саюза. Эстонская царква была далучана да Маскоўскага Патрыярхату.

Пасля акупацыі Эстоніі германскімі войскамі мітрапаліт Талінскі Аляксандр (Паўлус) абвясціў аб аднаўленні Эстонскай Аўтаномнай Праваслаўнай Царквы.

У 1944 годзе, калі Эстонія зноў апынулася ў складзе СССР, мітрапаліт і больш за 20 праваслаўных святароў эмігравалі на Захад. Эстонская Царква ўвайшла ў склад Маскоўскага Патрыярхату як епархія і ў 1947 годзе была пераназвана ў Талінскую і Эстонскую епархію^[1].

У 1990-х гадах была прынята пастанова прызнаць Эстонскую Праваслаўную Царкву аўтаномнай.

Доўгі час царква не магла атрымаць дзяржаўнай рэгістрацыі^[2]. У пачатку 2000-х гадоў, дзякуючы судзеянню дыпламатаў Расійскай Федэрацыі, атрымала дзяржаўную рэгістрацыю^[3].