Јулија ТимошенкоЈулија Володимирвна Тимошенко (украински: Юлія Володимирівна Тимошенко, родена како Григјан[4][5];родена на 27 ноември 1960 во Днепропетровск, Украинска ССР) — украинска политичарка, која била премиер на Украина во 2005 година, и повторно од 2007 до 2010 година; првата и единствена жена во Украина на тоа место. [6] Таа била член на Врховната Рада како народен пратеник на Украина неколку пати помеѓу 1997 година [7] и 2007 година, и од 2014 година, а била и прв заменик-премиер на Украина за енергетика од 1999 до 2001 година. Таа е кандидат за економски науки.[8] Тимошенко е лидер на политичката партија „Татковина“ (украински: Батьківщина). Таа ја поддржува интеграцијата на Украина во Европската унија и силно се противи на членството на Украина во Евроазиската царинска унија предводена од Русија. Таа го поддржува членството во НАТО за Украина. [9] Таа ја предводела Портокаловата револуција и станала првата жена двапати именувана и одобрена од парламентарното мнозинство што станала премиер, служејќи од 24 јануари до 8 септември 2005 година и повторно од 18 декември 2007 година до 4 март 2010 година. Таа се нашла на третото место на списокот на најмоќните жени на светот на списанието Форбс во 2005 година. [10] Тимошенко завршила на второто место во вториот круг од претседателските избори во Украина во 2010 година, губејќи со 3,5 процентни поени од победникот Виктор Јанукович. Од 2011 до 2014 година таа била притворена поради кривично дело што многумина го сметале за политички мотивиран прогон од страна на претседателот Виктор Јанукович, но по Револуцијата на достоинството таа била рехабилитирана од Врховниот суд на Украина и Европскиот суд за човекови права. [11] [12] Во завршните денови на Револуцијата на достоинството, таа била ослободена по три години во затвор. Таа повторно завршила на второто место на претседателските избори во Украина во 2014 година, овој пат зад Петро Порошенко. Откако станала голем фаворит во анкетите неколку години, [13] таа била трета во првиот круг на украинските претседателски избори во 2019 година, добивајќи 13,40% од гласовите, со што не успеала да се квалификува во вториот круг. [14] Таа била избрана за пратеник во Украинскиот парламент во 2019 година, и ја предводела својата партија во опозиција. [15] Ран живот и кариераТимошенко е родена како Јулија Григјан на 27 ноември 1960 година, во Днепропетровск, Украинска ССР, Советски Сојуз. Нејзината мајка, Људмила Телегина (родена Нелепова), била родена на 11 август 1937 година, исто така во Днепропетровск. [16] Таткото на Јулија, Володимир Григјан, кој според неговиот пасош на Советскиот Сојуз бил Летонец, бил роден на 3 декември 1937 година, исто така во Днепропетровск. Тој ги напуштил сопругата и малата ќерка кога Јулија имала меѓу една и три години; Јулија го користела презимето на нејзината мајка.[17] Дедото на Јулија по татко, Абрам Капителман (украински: Абрам Кельманович Капітельман), бил роден во 1914 година. По дипломирањето на Државниот универзитет во Днепропетровск во 1940 година, Капителман бил испратен да работи во Западна Украина, каде што работел „една академска четвртина“ како директор на јавното еврејско училиште во градот Сњатин. Капителман бил мобилизиран во армијата во есента 1940 година, а потоа бил убиен додека учествувал во Големата патриотска војна (1941–1945) на 8 ноември 1944 година, со чин „поручник“ во Сигналниот корпус. ОбразованиеВо 1977 година, Тимошенко дипломирала во Гимназија „бр. 75“ во Днепропетровск.[18][19]Тимошенко постојано помагала во училиштето.[20] Во 1978 година, Тимошенко била запишана во Одделот за автоматизација и телемеханика на Рударскиот институт во Днепропетровск. [21] Во 1979 година, таа се префрлила на Економскиот оддел на Државниот универзитет во Днепропетровск, отсек по кибернетско инженерство и дипломирала во 1984 година со почести од прв степен како инженер-економист. [22] Во 1999 година, таа ја одбранила својата докторска дисертација, насловена како Државно регулирање на даночниот систем, на Националниот економски универзитет во Киев [23] и добила докторат по економија. Комерцијална кариераТимошенко работела како економист и академик. Пред нејзината политичка кариера, таа станала успешна, но контроверзна бизнисменка во гасната индустрија, станувајќи според некои проценки една од најбогатите луѓе во земјата. Пред да стане првата жена премиер на Украина во 2005 година, Тимошенко ја предводела Портокаловата револуција.[24] Таа се нашла на третото место на списокот на 100 најмоќни жени во светот на магазинот Форбс за 2005 година. По дипломирањето на Државниот универзитет во Днепропетровск во 1984 година, Тимошенко работела како инженер-економист во Машинско-градежната фабрика „Днепар“ (која произведувала проектили) во Днепропетровск до 1988 година [25] Во 1988 година, како дел од иницијативите за перестројка, Јулија и Олександр Тимошенко позајмиле 5.000 рубли и отвориле задруга за изнајмување видеа, можеби со помош на таткото на Олександер, Генадиј Тимошенко, кој претседавал со регионалната мрежа за распространување на филмови во провинцискиот совет. [26] Од 1989 до 1991 година, Јулија и Олександр Тимошенко основале и воделе комерцијална компанија за изнајмување видеа „Терминал“ во Днепропетровск.[27] Во 1991 година, Тимошенко ја основала (заеднички со нејзиниот сопруг Олександр, Генадиј Тимошенко и Олександар Граветс) „Украинската корпорација за нафта“, компанија која ја снабдувала земјоделската индустрија на Днепропетровск со гориво од 1991 до 1995 година. Тимошенко работела како генерален директор. Во 1995 година, оваа компанија била реорганизирана во Обединети енергетски системи на Украина. [28] Тимошенко служела како претседател на Обединети енергетски системи на Украина, компанија посредник во приватна сопственост која станала главен увозник на руски природен гас во Украина, од 1995 до 1 јануари 1997 година.[29] [30][31]За тоа време таа била наречена „гасната принцеза“.[32][33][34]Таа, исто така, била обвинета дека „му дала мито на Павло Лазаренко во замена за намалување на снабдувањето со гас од страна на нејзината компанија“, [35] иако судијата Мартин Џенкинс од Окружниот суд на Соединетите Американски Држави за северниот округ Калифорнија, на 7 мај 2004 година, ги отфрлил наводите за заговор и перење пари (компании поврзани со Јулија Тимошенко) во врска со активностите на Лазаренко. [36] [37] Во овој период, Тимошенко била вклучена во деловни односи (било кооперативни или непријателски) со многу важни личности од Украина.[38][39][40] Тимошенко морала да се справи и со менаџментот на руската корпорација Газпром.[41] Тимошенко тврди дека, под нејзино раководство, ОЕСУ успешно решила значајни економски проблеми: од 1995 до 1997 година, бил платен мултимилијарден долг на Украина за рускиот природен гас; Украина ја продолжила меѓународната соработка во машинската градба, индустријата за цевки и градежништвото; а украинскиот извоз на стоки во Русија двојно се зголемил. [42] Во периодот од 1995 до 1997 година, Тимошенко важела за една од најбогатите деловни луѓе во Украина. Кога Тимошенко го направила својот прв упад во националната политика, нејзината компанија станала инструмент за политички притисок врз неа и врз нејзиното семејство. Највисокото раководство на ОЕСУ се соочило со кривично гонење. [43] Од 1998 година, Тимошенко е истакнат политичар во Украина. Таа не била вклучена во списокот на „100 најбогати Украинци“ во 2006 година. [44] [45] Политичка кариераРана кариераТимошенко влег влао политиката во 1996 година, кога била избрана во Врховната Рада (Украинскиот парламент) во изборната единица бр. 229, Бобринец, Кировоградска Област, освојувајќи рекордни 92,3% од гласовите. [46] Во парламентот, Тимошенко се приклучила на фракцијата на Уставниот центар. Во февруари 1997 година, оваа фракција на центристи имала 56 пратеници [47] и, според Украинска правда, на почетокот ја поддржувала политиката на украинскиот претседател Леонид Кучма. Кон крајот на 1997 година, Тимошенко повикала на импичмент и следните украински претседателски избори да се одржат не во 1999 година, туку во есента 1998 година. [48] Кон крајот на ноември 1997 година, генералниот обвинител на Украина побарал од Врховната Рада да и го укине пратеничкиот имунитет на Тимошенко, но пратениците гласале против. Тимошенко била реизбрана во 1998 година, освојувајќи изборна единица во Кировоградската Област, а исто така била број шест на партиската листа на Громада. [49] [50] Таа станала влијателна личност во парламентот,[51] и била назначена за претседател на Комисијата за буџет на Врховната Рада. [52][53][54]Откако лидерот на партијата на Громада, Павло Лазаренко, побегнал во Соединетите Американски Држави во февруари 1999 година за да избегне истраги за проневера, [55] различни членови на фракцијата ја напуштиле Громада за да се приклучат на други парламентарни фракции, [56] [57] меѓу нив и Тимошенко, која ја формирала Сеукраинската унија Татковина во март 1999 година во знак на протест против методите на Лазаренко.[58]„Татковина“ била официјално регистрирана како политичка партија во септември 1999 година, [59] и почнала да ги привлекува гласачите кои гласале за Евгениј Марчук на претседателските избори во октомври 1999 година. Во 2000 година, „Татковина“ заминала во опозиција на претседателот Кучма. Вицепремиер за гориво и енергија Од крајот на декември 1999 година до јануари 2001 година, Тимошенко била вицепремиер за секторот за гориво и енергија во кабинетот на Виктор Јушченко. [60] Таа официјално го напуштила парламентот на 2 март 2000 година. Под нејзино водство, наплатата на приходите на Украина од електроенергетската индустрија пораснале за неколку илјади проценти. Таа ја укинала практиката на размена на пазарот на електрична енергија, барајќи од индустриските клиенти да ја плаќаат својата струја во готово.[61] Таа, исто така, ги прекинала исклучувањата за многу организации[62] кои биле опфатени од исклучување на електричната енергија. Нејзините реформи значеле дека владата има доволно средства да ги плати државните службеници и да ги зголеми платите.[63] Во 2000 година, владата на Тимошенко обезбедила дополнителни 18 милијарди гривни за социјални плаќања. Половина од оваа сума била собранана поради повлекување средства од модели во сенка, забраната за размена на плаќања и воведувањето правила за конкуренција на енергетскиот пазар. [64] На 18 август 2000 година, нејзиниот сопруг Олександр Тимошенко, извршен директор на Обединети енергетски системи на Украина (ОЕСУ), бил приведен и уапсен. Самата Тимошенко изјавила дека апсењето на нејзиниот сопруг е резултат на политички притисок врз неа. [65] На 19 јануари 2001 година, Кучма наредил Тимошенко да биде разрешена. Потоа, Јушченко тивко ја прифатила нејзиното отпуштање, и покрај нејзините достигнувања во енергетскиот сектор. Украинските медиуми тоа го нарекле „прво предавство на Виктор Јушченко“. [66] Набргу по нејзиното разрешување, Тимошенко го презела раководството на Комитетот за национален спас и станала активна на протестите Украина без Кучма.[67] Движењето прифатило голем број опозициски партии, како што се блокот Јулија Тимошенко, Татковина, Украинската Републиканска партија, Украинската конзервативна републиканска партија, „Собор“, Украинската социјалдемократска партија, Украинската христијанско-демократска партија и Патриотската партија. [68] Кампањи против Кучма и избори во 2002 годинаНа 9 февруари 2001 година, Тимошенко го основала блокот „Јулија Тимошенко“ (во него се споил со Комитетот за национален спас), политички блок кој добил 7,2% од гласовите на парламентарните избори во 2002 година. Таа била на чело на политичката партија Баткившчина Татковина од основањето на партијата во 1999 година. [69] На 13 февруари 2001 година, Тимошенко била уапсена и обвинета за фалсификување царински документи и шверц на гас во 1997 година (додека била претседател на ОЕСУ). [70] Нејзините политички поддржувачи организирале бројни протестни собири во близина на затворот Лукјановска, каде што таа била во притвор.[71] Во писмото до уредникот на британскиот весник Фајненшл тајмс, Тимошенко соопштила дека Кучма свесно гради тоталитаристички систем во земјата: [72]
Во март 2001 година, Печерскиот Окружен суд (Киев) ги навел обвиненијата како неосновани и ги повлекол санкцијата за апсење. Според Тимошенко, обвиненијата биле фабрикувани од режимот на Кучма по налог на олигарсите загрозени од нејзините напори да ја искорени корупцијата и да воведе пазарни реформи. На 9 април 2003 година, Апелациониот суд во Киев донел одлука со која се поништени и откажани постапките за кривичните случаи против Јулија и Олександр Тимошенко. И покрај тоа што Тимошенко била ослободена од обвиненијата, Москва имала налог за апсење доколку влезе во Русија. Во 2005 година, сите обвиненија биле прогласени за неосновани и укинати.[74] Кривичниот случај бил затворен во Украина во јануари 2005 година поради недостиг на докази, а во Русија во декември 2005 година поради истекот на времето. [75] На 18 ноември 2005 година, Врховниот суд на Украина донел одлука со која ги поништил сите кривични случаи против Тимошенко и нејзиното семејство. [76] И покрај тоа, случајот бил повторно отворен во Украина од мај 2010 година, откако Јанукович дошол на власт.
Тимошенко за покренатите обновени обвиненија против неа: "Ова е директна инструкција од Јанукович. Ова е чисто политичка репресија - ова е очигледно." Сопругот на Тимошенко, Олександр, поминал две години (2002-2004) криејќи се за да избегне затворање по обвиненијата за кои парот изјавил дека се неосновани и политички мотивирани од поранешната администрација на Кучма.[78][79][80] На 30 декември 2010 година, американскиот Стејт департмент ја информирал украинската влада за нејзината загриженост и укажал дека „гонењето на Тимошенко не треба да биде селективно или политички мотивирано“. [81] Откако обвиненијата биле отфрлени, Тимошенко повторно го зазела своето место меѓу водачите на кампањата против Кучма за неговата наводна улога во убиството на новинарот Георги Гонгаѕе. Во оваа кампања, Тимошенко првпат станала позната како страствен, револуционерен лидер, пример за тоа бил телевизискиот пренос од нејзиното кршење затворски прозорци за време на еден од собирите. Во тоа време, Тимошенко сакала да организира национален референдум за отповикување на Кучма. [82] Нашата влада работеше речиси подземно под ригорозен притисок на претседателот Кучма и криминално-олигархистичките групи. Сите антисенковски и антикорупциски иницијативи на Кабинетот на министри беа блокирани, додека Владата беше предмет на уцени и разни провокации. Луѓето беа апсени само затоа што нивните роднини работеа за Кабинетот на министри и спроведуваа вистински реформи кои беа убиствени за корумпираниот систем на власт. На 11 август 2001 година, цивилните и воените обвинители во Русија отвориле ново кривично дело против Тимошенко обвинувајќи ја за поткуп. [84] На 27 декември 2005 година, руските обвинители ги отфрлиле овие обвиненија. Руските обвинители го суспендирале налогот за апсење кога таа била назначена за премиер, но го вратиле откако била отпуштена во септември 2005 година. Обвинителите повторно го суспендирале кога таа дошла во Москва на сослушување [85] на 25 септември 2005 година.[86] Тимошенко не отпатувала во Русија во првите седум месеци како премиер (првата влада на Тимошенко). [87] Во јануари 2002 година, Тимошенко доживеала сообраќајна несреќа која ја преживеала со полесни повреди. [88] Улога во Портокаловата револуција Кон крајот на 2001 година, и Тимошенко и Јушченко направиле обид да создадат широк опозициски блок против Кучма, со цел да победат на украинските претседателски избори во 2004 година. Кон крајот на 2002 година, Тимошенко, Олександр Мороз (Социјалистичка партија на Украина), Петро Симоненко (Комунистичка партија на Украина) и Јушченко (Наша Украина) направиле заедничка изјава во врска со „почетокот на државната револуција во Украина“. На украинските претседателски избори во 2004 година, комунистичката партија излегла од сојузот, но другите партии останале сојузници и Симоненко станал против единствен кандидат од алијансата[89] (до јули 2006 година).[90] Во март 2004 година, Тимошенко објавила дека лидерите на „Наша Украина“, БЈТ и Социјалистичката партија на Украина работат на коалициски договор за заедничко учество во претседателската кампања. Тимошенко одлучила да не се кандидира за претседател и да му отстапи место на Јушченко. На 2 јули 2004 година, Наша Украина и блокот на Јулија Тимошенко ја основале Силата на народот, коалиција која имала за цел да го запре „деструктивниот процес кој, како резултат на актуелните власти, станал карактеристика за Украина“. Пактот вклучувал ветување на Јушченко дека ќе ја номинира Тимошенко за премиер доколку Јушченко победи на претседателските избори во октомври 2004 година. Тимошенко водеела активна кампања за Јушченко, патувала и учествувала на митинзи низ цела Украина. Откако Јушченко се откажал од кампањата поради неговото мистериозно труење, Тимошенко продолжила да води кампања во негово име. [91] По првичното гласање на 31 октомври, двајца кандидати – Јанукович и Јушченко – продолжиле во вториот круг. Како што претходно предвидела Тимошенко, Јушченко добил поддршка од поранешните конкуренти кои не влегле во вториот круг, како што се Олександр Мороз (Социјалистичка партија), Анатолиј Кинах (Партија на индустрии и претприемачи), поранешниот градоначалник на Киев, Олексард Омелченко и други. На 6 ноември 2004 година, Тимошенко побарала од луѓето да ги шират портокаловите симболи (портокаловата била бојата на кампањата на Јушченко). „Земете парче од најевтината портокалова ткаенина, направете панделки и ставете ги насекаде“, изјавила таа. „Не чекајте менаџерите на кампањата да ви ги дадат“. Кога почнало да се шират наводите за измама, „портокаловиот тим“ одлучил да спроведе паралелно сумирање на гласовите за време на вториот круг од 21 ноември 2004 година и веднаш да ги објави резултатите на луѓето на Плоштадот на независноста (Мајдан Незалежности) во Киев. Тимошенко ги повикала жителите на Киев да се соберат на плоштадот и ги замолила луѓето од другите градови и населени места да дојдат и да застанат за својот избор. „Понесете топла облека, маст и леб, лук и кромид и дојдете во Киев“, изјавила таа. На 22 ноември 2004 година, избувнале масовни протести во градовите низ Украина: најголемиот, во Плоштадот на независноста, кој привлекол околу 500.000 учесници. [92] Овие протести станале познати како Портокаловата револуција. На 23 ноември 2004 година, Тимошенко ги предводела учесниците на протестот до администрацијата на претседателот. На улицата Банкова, специјалната полиција за немири ја спречила поворката да оди понатаму, па луѓето ја кренале Тимошенко и таа отишла по штитовите на полицијата до зградата на управата. На 3 декември 2004 година, Врховниот суд на Украина ги поништила резултатите од вториот круг и го закажала повторното гласање за 26 декември 2004 година. По откажувањето на официјалната победа на Јанукович и вториот круг од изборите, Јушченко бил избран за претседател со 51,99% од гласовите (Јанукович добил 44,2% поддршка).[93] За време на протестите, говорите на Тимошенко на Мајдан го задржале моментумот на уличните протести. [94] Нејзината популарност значително пораснала до точка каде што медиумите почнале да ја нарекуваат Украинската или словенската „Јованка Орлеанка“ [95] како и „Кралица на портокаловата револуција“ [96] како додаток на нејзината претходна слава од деценијата во 1990-тите како „Принцезата на гасот“. Дополнителните прекари вклучуваат „Божица на револуцијата“ и „Принцезата Леја на украинската политика“. Прв мандат како премиер (февруари – септември 2005 г.) На 24 јануари 2005 година, Тимошенко била назначена за вршител на должноста премиер на Украина под претседателството на Јушченко. На 4 февруари, именувањето на Тимошенко за премиер било ратификувано од парламентот со огромно мнозинство од 373 гласови (226 биле потребни за одобрување).[97]Таа е првата жена назначена за премиер на Украина. [98] Кабинетот на Тимошенко немал други членови на партијата „блок на Јулија Тимошенко“ освен самата Тимошенко и Олександар Турчинов, кој бил назначен за началник на Службата за безбедност на Украина. [99][100]Министрите кои работеле со неа застанале на нејзина страна во подоцнежната конфронтација со Виктор Јушченко. [101] На 28 јули 2005 година, Форбс ја прогласила Тимошенко за трета најмоќна жена во светот, зад Кондолиза Рајс и У Ји. [102] Сепак, во списокот на списанието објавен на 1 септември 2006 година, името на Тимошенко не било меѓу првите 100. [103] Во септември 2005 година, Тимошенко ја добила наградата „Личност на годината на Средна и Источна Европа“ според 15-тиот Меѓународен економски форум во Криница Гурска. [104] Неколку месеци во нејзината влада, внатрешните судири во постреволуционерната коалиција почнале да ја оштетуваат администрацијата на Тимошенко.[105][106][107]На 24 август 2005 година, Виктор Јушченко одржал говор на Денот на независноста за време на кој ја нарекол владата на Тимошенко „најдобра“. [108] Сепак, на 8 септември, по оставката на неколку високи функционери, вклучително и шефот на Советот за безбедност и одбрано од Петро Порошенко[109] и вицепремиерот Микола Томенко,[110] Владата на Тимошенко била разрешена од Јушченко за време на телевизиско обраќање во живо до нацијата.[111] Јушченко продолжил да ја критикува нејзината работа како шеф на Кабинетот, сугерирајќи дека тоа довело до економско забавување и политички судири во владејачката коалиција. [112] Тој изјавил дека Тимошенко им служи на интересите на некои бизниси, а владината одлука за реприватизација на фабриката за феролегури во Никопол (претходна сопственост на зетот на Кучма Виктор Пинчук) „била последната капка“ што го натерала да ја разреши владата. [113] На 13 септември 2005 година, Јушченко ја обвинила Тимошенко за предавство на идеите за „Портокаловата револуција“. Во своето интервју за Асошиејтед прес, тој изјавил дека за време на нејзиното претседателствување со ОЕСУ, Тимошенко акумулирала долг од 8 милиони гривни и дека таа го искористила својот авторитет како премиер за да го отпише тој долг. Тимошенко во повеќе наврати изјавила дека споменатата сума не е долг, туку казни изречени од Даночната инспекција од 1997 до 1998 година и дека сите случаи во врска со ОЕСУ биле затворени пред таа да стане премиер. [114] Тимошенко го обвинила најтесниот круг на Јушченко за измами против неа и поткопување на активностите на нејзиниот кабинет. Таа, исто така, го критикувала Јушченко, велејќи за BBC дека тој „практично го уништи нашето единство, нашата иднина, иднината на земјата“, без да ја искорени корупцијата како што ветил дека ќе направи и дека постапката на претседателот е апсолутно нелогична. [115] Во тоа време, Тимошенко забележала брз раст на рејтингот на одобрување, додека рејтингот на Јушченко паднал. [116] Оваа тенденција подоцна била докажана со резултатите од парламентарните избори во 2006 година, кога за прв пат Блокот на Јулија Тимошенко ја надминал партијата „Наша Украина“, освојувајќи 129 места наспроти 81, соодветно. За време на претходните парламентарни избори во 2002 година, Блокот на Јулија Тимошенко имал само 22 пратеници, додека „Наша Украина“ имала 112. [117] Работата на Тимошенко како премиер во 2005 година била комплицирана поради внатрешни судири во „портокаловиот“ тим. [118] Според Тимошенко, Јушченко и Порошенко се обидувале Советот за национална безбедност и одбрана да го претворат во „втор Кабинет на министри“. [118] Тимошенко била наследена на премиерската функција од Јуриј Јехануров. Опозиција и парламентарни избори 2006 годинаНабргу по ослободувањето на Тимошенко во септември 2005 година, Генералното обвинителство на Руската Федерација ги отфрлило сите обвиненија против неа. На 18 ноември 2005 година, Врховниот суд на Украина донел одлука со која ги поништил сите кривични случаи против Тимошенко и нејзиното семејство. [119] По нејзиното разрешување, Тимошенко започнала да ја обиколува земјата во обид да победи на украинските парламентарни избори во 2006 година како лидер на нејзиниот блок.[nb 1] Тимошенко наскоро објави дека сака да се врати на премиерската функција.[120] Таа успеала да формира силен тим кој започнал политичка борба на два фронта – со таборот на Јанукович и Јушченко. [121] Со доаѓањето на блокот на второто место на изборите и освојувањето на 129 места, многумина шпекулирале дека таа би можела да формира коалиција со партијата „Наша Украина“ на Јушченко и Социјалистичката партија на Украина (СПУ) за да ја спречи Партијата на регионите да ја добие власта. [122] Тимошенко повторно го повторила својот став во однос на тоа да стане премиер. Сепак, преговорите со „Наша Украина“ и СПУ се соочиле со многу тешкотии бидејќи различните блокови се бореле за позиции и се вклучиле во контра-преговори со други групи. [123] На 21 јуни 2006 година, украинските медиуми објавиле дека партиите конечно постигнале коалициски договор, кој се чини дека ставил крај на речиси тримесечната политичка неизвесност. [124] [125] Номинацијата и потврдата на Тимошенко за нов премиер се очекувало да биде јасна. Сепак, политичката интрига што се случила, го срушила планот. Партнерите на БЈТ „Наша Украина“ и Социјалистичката партија на Украина (СПУ) не можеле да се договорат во врска со распределбата на овластувањата, па така создавањето на Коалицијата на демократските сили било ставено на мирување. Јушченко и олигарсите од неговиот тесен круг се обидувале да ја спречат Тимошенко да се врати на премиерската функција. Нејзината номинација била условена со изборот на нејзиниот долгогодишен ривал Порошенко од „Наша Украина“ на функцијата претседател на парламентот. Мороз, претседателот на Социјалистичката партија на Украина, исто така, изразил интерес да стане спикер. Тимошенко изјавила дека ќе гласа за кој било спикер од коалицијата. [126] За неколку дена од потпишувањето на коалицискиот договор, станало јасно дека членовите на коалицијата меѓусебно не си веруваат, [126] бидејќи сметале дека е отстапување од парламентарните процедури истовременото гласање за Порошенко како претседател и Тимошенко како премиер. [127][128] Партијата на регионите објавила ултиматум до коалицијата со барање да се зачуваат парламентарните процедури, барајќи членството во парламентарните комисии да се распределуваат пропорционално на местата што ги има секоја фракција и барајќи претседавање со одредени парламентарни комисии, како и гувернери во административните поделби што ги освоила Партијата на регионите. [129] [130] Партијата на регионите се пожалила дека коалицискиот договор ги лиши Партијата на регионите и комунистите од какво било претставување во извршната и раководството во парламентарните комисии, додека во локалните регионални совети на кои победила Партијата на регионите, коалициските партии исто така биле исклучени од сите комисии. Членовите на Партијата на регионите го блокирале парламентот од 29 јуни [131] до 6 јули. [132] По долги преговори, СПУ одеднаш се повлекла од Коалицијата и се приклучила на сојузот со Партијата на регионите и Комунистичката партија на Украина. Мороз уверил дека тимот на Јушченко водел тајни преговори со Партијата на регионите. Според тој договор, Јанукович требало да стане спикер, додека Јуриј Јехануров да го задржи премиерското место. Овие преговори ги водел самиот Јехануров по барање на Јушченко. Подоцна, Јехануров го признал овој факт во своето интервју за мрежната страницата „Украинска правда“. [133] По изненадувачката номинација на Мороз за претседател на Радата и неговиот последователен избор доцна на 6 јули со поддршка на Партијата на регионите, „портокаловата коалиција“ пропаднала. (Порошенко ја повлекол својата кандидатура и го повикал Мороз да го стори истото на 7 јули).[134][135] По создавањето на голема мнозинска коалиција составена од Партијата на регионите, Социјалистичката партија на Украина и Комунистичката партија на Украина, Јанукович станал премиер, а другите две партии биле оставени во позадина.[136][137]На 3 август 2006 година, Тимошенко одбила да ја потпише декларацијата „Универзалност на национално единство“ иницирана од Јушченко.[138] Документот, потпишан од Јушченко, Јанукович и лидерите на социјалистичките и комунистичките партии, го запечатило назначувањето на Јанукович за премиер. Тимошенко го нарекла ова како „чин на предавство“. Во септември 2006 година, Тимошенко објавила дека нејзината политичка сила ќе биде опозиција на новата влада.[139] Нашата Украина била во период на застој до 4 октомври 2006 година, кога и таа се приклучила на опозицијата. [140] На 12 јануари 2007 година, гласањето на БЈТ во парламентот го надминало ветото на претседателот на законот „За Кабинетот на министри“ што бил поволен за претседателот. (Во замена, БЈТ гласал за законите "За императивен мандат" и "за опозиција"). Ова гласање било еден од многуте чекори што ги презел БЈТ за да го уништи кревкиот сојуз меѓу претседателот Јушченко и премиерот Јанукович.[nb 2][141] Во март 2007 година, Тимошенко отпатувала за Соединетите Американски Джави, каде што одржала состаноци на високо ниво со потпретседателот Дик Чејни, државниот секретар Кондолиза Рајс и Стивен Хедли, советникот за национална безбедност на претседателот Џорџ В. Буш.[nb 3]На 31 март 2007 година, Тимошенко започнала со иницијативата „100 илјади луѓе на Мајдан“ со цел да го поттикне претседателот да распише предвремени парламентарни избори.[142] [nb 4] На 4 април 2007 година, Јушченко издал указ „За предвремено прекинување на должностите на Врховната Рада“ како реакција на кршењето на Уставот од страна на Партијата на регионите, која почнала да ги влече поединечните пратеници во „владејачката коалиција“ (ова е нелегално, бидејќи коалициите треба да се формираат од фракции, а не од поединечни пратеници). Притоа, Партијата на регионите се обидувала да постигне уставно мнозинство од 300 гласови, што ќе му овозможи на Јанукович да го поништи ветото на претседателот и да го контролира законодавниот процес. Партијата на регионите не го почитувала овој указ. За да ја распушти Врховната Рада, Тимошенко и нејзините поддржувачи во парламентот (168 пратеници од фракциите БЈУ и „Наша Украина“) ги напуштиле своите парламентарни фракции на 2 јуни 2007 година. Тој чекор го поништило свикувањето на Врховната Рада и го отворил патот за предвремени избори. Предвремените парламентарни избори биле одржани на 30 септември 2007 година. Парламентарни избори 2007 година По гласањето на парламентарните избори во 2007 година, одржани на 30 септември 2007 година, партиите на Портокаловата револуција освоиле мнозинство од 229 гласови од фракцијата БЈТ (30,71% од гласовите (156 места) и фракцијата Наша Украина/Народна самоодбрана. [145] На 3 октомври 2007 година, речиси конечниот резултат и дал на сојузот на Тимошенко и Јушченко мала предност пред ривалската партија на премиерот Јанукович, делумно благодарение на енергичната кампања на БЈТ на индустрискиот исток, упориште на Партијата на регионите. [146] Иако Јанукович, чија партија го освоила единствениот најголем дел од гласовите, исто така ја потврдил победата, [147] еден од неговите коалициски сојузници, Социјалистичката партија на Украина, не успеала да добие доволно гласови за да ги задржи местата во Парламентот. [148] На 15 октомври 2007 година, блокот „Наша Украина-народна самоодбрана“ и блокот на Јулија Тимошенко се согласиле да формираат мнозинска коалиција во новиот парламент од 6-то свикување . [149] На 29 ноември, била потпишана коалиција помеѓу блокот на Јулија Тимошенко и Блокот на Наша Украина-Народна Самоодбрана, кој бил поврзан со претседателот Јушченко. Двете партии се поврзани со Портокаловата револуција. На 11 декември 2007 година, Коалицијата не успеала во обидот да ја назначи Тимошенко за премиер, поради заостанување од еден глас (225 членови на парламентот ја поддржале нејзината номинација). На 12 декември 2007 година, медиумите објавиле за можен обид за атентат врз Тимошенко. БЈТ и самата Тимошенко изјавиле дека тоа било заплашување. На 18 декември, Тимошенко повторно била избрана за премиер (поддржана од 226 пратеници, минималниот број потребен за усвојување), на чело на втората влада на Тимошенко. [150] Втор мандат како премиер 2007-2010 година и политичка криза во 2008 годинаНа 11 јули 2008 година, Партијата на регионите се обидела да и изгласа недоверба на владата на Тимошенко во парламентот, но не можела да собере доволно гласови. [151] Коалицијата на блокот на Тимошенко (БЈТ) и блокот на Наша Украина-Народна Самоодбрана (НУ-НС) на Јушченко била изложена на ризик поради намерно погрешно толкување на мислењето на Тимошенко за тековната војна во Јужна Осетија меѓу Грузија и Русија во 2008 година. Кабинетот на Јушченко ја обвинил дека зазема помека позиција со цел да добие поддршка од Русија на претстојните избори во 2010 година. Андриј Кислински, заменик-шефот на кабинетот на претседателот, отишол дотаму што ја обвинил за „велепредавство“. [152] Според Украинска Правда и Newswire.ca Тимошенко ја изразила својата солидарност со Грузија на 13 и 14 август, а подоцна претпочитала да остане неутрална по ова прашање, бидејќи според Уставот, претседателот Јушченко ги предводи прашањата за надворешната политика. [153] [154] Тимошенко за руско-грузиската војна: "Се солидаризираме со демократски избраното раководство на Грузија. Суверенитетот и територијалниот интегритет на Грузија мора да се почитуваат. Според БЈТ, Виктор Балога (началник на кабинетот на претседателскиот секретаријат) ја критикувал премиерката на секој чекор, вршејќи ја валканата работа за претседателот и обвинувајќи ја за сè, од недоволно религиозност до оштетување на економијата и заговор за негово убиство, а обвинението за „предавство“ над Грузија било едноставно еден од најновите и најопасните напади. [156] [157] [158] [159] [160] .jpg) -Ukraine.JPG) .jpg) Откако БЈТ гласал заедно со Комунистичката партија на Украина и Партијата на регионите да усвојат закон што ќе ја олесни процедурата за импичмент за идните претседатели [161] и ќе ја ограничи моќта на претседателот, истовремено зголемувајќи ги овластувањата на премиерот, блокот Наша Украина-Народна Самоодбрана (НУ-НС) на претседателот Јушченко се повлекол од коалицијата ветувајќи вето за законот [162] [163] и се заканил дека ќе има избори доколку наскоро не се формира нова коалиција. Ова резултирало со украинската политичка криза во 2008 година, која кулминирала со тоа што Јушченко свикал предвремени парламентарни избори на 8 октомври 2008 година. [164] [165]  Тимошенко била голем противник на предвремените избори, велејќи: „Ниту еден политичар не би ја фрлил Украина на предвремени избори во овој важен момент. Но, ако Јушченко и Јанукович – кои се идеолози на предвремени избори – ја фрлат земјата на предвремени избори, тогаш тие ќе сносат одговорност за сите последици од финансиската криза во Украина“. [166] Првично, изборите требало да се одржат на 7 декември 2008 година, [167][168]но подоцна биле одложени за непознат датум. [169] [170] [171] Тимошенко немала намера да поднесе оставка [172] додека не се формира нова коалиција. [173] На почетокот на декември 2008 година, постоеле преговори меѓу БЈТ и Партијата на регионите за формирање коалиција,[174] но откако Володимир Литвин БИЛ избран за претседател на Врховната Рада (парламентот на Украина) на 9 декември 2008 година, тој најавил создавање коалиција помеѓу неговиот блок Литвин, НУ-НС и БЈТ.[175] По преговорите,[176][177] трите партии официјално го потпишале коалицискиот договор на 16 декември. [178] Не било познато дали оваа коалиција ќе ги запре предвремените избори,[179][180][181] иако спикерот Володимир Литвин предвидел дека Врховната Рада ќе работи до 2012 година [182] На 5 февруари 2009 година, противниците на Тимошенко во парламентот повторно се обидувале да ја разрешат нејзината влада, но повторно гласањето не успеало. [183] Следниот ден, претседателот Јушченко силно ја критикувал Тимошенко и економските политики на нејзината влада. [184] Тимошенко го обвинила дека шири „мешавина од невистини, паника и хистерија“. [184] На 18 декември 2008 година, за прв пат Тимошенко ја обвинила Народната банка на Украина за свесна манипулација со гривната, а претседателот Јушченко за договарање со раководството на НБУ, што довело до депрецијација на националната валута до ниво од 8 ₴ за американски долар. [185] Голем дел од вториот мандат на Тимошенко како премиер се совпаднал со финансиската криза од 2007-2008 година, која барала од нејзината влада да одговори на бројните предизвици кои можеле да доведат до економски колапс на земјата.[б 1] Владата на Тимошенко започнала антикорупциска кампања и ја идентификувала како еден од нејзините приоритети.[б 2] Спорот за гас меѓу Русија и Украина (2009).jpg) Условите што довеле до спорот за гасот во 2009 година [187] биле создадени во 2006 година, за време на владата на Јушченко, кога Украина почнала да купува руски гас преку посредник, регистриран во Швајцарија, RosUkrEnergo. (Педесет отсто од акциите на RosUkrEnergo биле во сопственост на руски Газпром, а 45 отсто и 5 отсто во сопственост на украинските бизнисмени Дмитро Фирташ и Иван Фурсин, соодветно). Некои извори укажуваат дека озлогласениот криминален шеф Семион Могилевич (поврзан со Дмитро Фирташ) исто така поседувал акции во компанијата. [188] [189] Кога Тимошенко ги продолжила своите премиерски должности во 2007 година, таа започнала директни односи меѓу Украина и Русија во однос на трговијата со гас. Меморандумот од 2 октомври 2008 година, потпишан од Тимошенко и Путин, предвидувал ликвидација на посредниците во зделките за гас меѓу двете земји и ги навел деталните услови за идните договори за гас. Судирот за гас во 2009 година избувнал поради два фактори, недостатокот на договор за гас за 2009 година и 2,4 милијарди долари долг што Украина допрва требало да го плати за гасот што го добила во 2008 година. Тимошенко изјавила дека компанијата RosUkrEnergo е одговорна за долгот, а не државата Украина. Таа повикала да се стави крај на корупцијата во областа на трговијата со гас и да се воспостават директни договори со Руската Федерација. [190] RosUkrEnergo, со помош на своите врски со администрацијата на Јушченко, успеала да го попречи потпишувањето на договорот за гас закажан за 31 декември 2008 година. Алексеј Милер, шеф на Гаспром, изјавил дека трговецот RosUkrEnergo ги прекинал разговорите меѓу Гаспром и Нафтогас Украина:
На 14 јануари 2009 година, Тимошенко изјавила: „Преговорите за цената на гасот од 235 долари и преминска цена од 1,7 до 1,8 долари, кои започнаа на 2 октомври и оттогаш успешно се одвиваа напред, беа прекинати бидејќи, за жал, украинските политичари се обидуваа да го задржат „RosUkrEnergo“ во бизнисот како посредник во сенка... од оние украински политички групи, кои добија и планираат да добијат коруптивни придобивки од RosUkrEnergo“. На 17 јануари 2009 година, претседателот на Русија Дмитриј Медведев изјавил: „Мислам дека нашите украински партнери и ние можеме да тргуваме со гас без никакви посредници, особено без посредници со сомнителна репутација. Проблемот е што некои учесници во преговорите инсистираа да се задржи посредникот повикувајќи се на упатствата од врвот“. [193] На 1 јануари 2009 година, во 10 часот наутро, Гаспром целосно престанал да пумпа гас за Украина. [194] На 4 јануари, рускиот монополист понудил да и продаде гас на Украина за 450 долари за 1000 кубен метар (минус надоместокот за премин на гас низ Украина), што било дефинирано како стандардна цена за источноевропските земји. На 8 јануари 2009 година, премиерот на Русија, Владимир Путин, изјавил дека Украина ќе мора да плати 470 долари за 1000 кубни метри природен гас. [195] Помеѓу 1 и 18 јануари, земјите од Средна и Источна Европа добиле значително помалку гас. Украинските топлински и електроенергетски станици работеле со максимален капацитет. Поради температурите под нулата, целиот станбен и комунален сектор биле на работ на колапс. На 14 јануари, Европската комисија и чешкото претседателство во Европската унија побарале итно обновување на испораките на гас со полн капацитет, за да не биде сериозно оштетена репутацијата на Русија и Украина како доверливи партнери на ЕУ. На 18 јануари 2009 година, по петдневни разговори, премиерите Путин и Тимошенко постигнале договор за обновување на испораката на гас за Украина и другите земји од ЕУ. Страните се согласиле за следново: Враќање на директните договори меѓу Гаспром и Нафтогас Украина; отстранување на нетранспарентни посредници; воведување на цени засновани на формула за Украина (што функционира и за другите источноевропски земји); и префрлување на преминска такса од 2,7 долари, што е блиску до просечната цена во Европа. Според новиот договор за гас, во 2009 година Украина плаќала просечна цена од 232,98 долари за 1000 кубни метри, [196] додека другите европски потрошувачи плаќале над 500 долари за 1000 кубни метри. [197] Претседателски избори 2010 годинаТимошенко била кандидат на украинските претседателски избори во 2010 година, но ги загуби тие избори од Виктор Јанукович (Тимошенко добила 45,47% од гласовите во вториот и последен круг од изборите, 3% помалку од нејзината ривалка). [198] Во 2009 година, односите меѓу Тимошенко и Јушченко,[199][200][201][202]Секретаријатот на претседателот на Украина[203] и опозициската Партија на регионите останале непријателски.[204] Оваа компанија тогаш беше во сопственост на Дмитриј Фирташ – 45%, на семејството Јушченко – 27%, и на рускиот Газпром. Во 2007 година, Тимошенко се расправала за директен договор за испорака на гас од Русија за Украина. Во 2008 година, двајцата премиери потпишале Меморандум за елиминација на посредниците за гас.[205][206] Таа на почетокот на февруари 2009 година нагласила дека „изборната борба за следните претседателски избори практично започнала“. [207][208][209] „Ова е натпревар за време на економска криза; [некои луѓе] претпочитаат да собираат политички придобивки од овие проблеми наместо да ги решаваат заедно“, изјавила Тимошенко во интервју за германскиот весник Frankfurter Allgemeine Zeitung во февруари 2009 година.[210][211]Подоцна, во интервју за францускиот весник „Монд“, премиерот изјавил дека „претседателот ја третира како ривалка што се стреми кон претседателската функција“.[212] Таа исто така додала дека претходно споменатата политичка нестабилност ја поттикнува економската криза. Тимошенко тогаш повикала на предвремени претседателски избори. Откако долго време се сметала за можен кандидат за претседател на Украина на изборите во 2010 година, [213] [214] Тимошенко најавила дека навистина ќе се натпреварува на претстојните претседателски избори во изјава емитувана во живо на националната телевизија на 7 јуни 2009 година[215][216] Тимошенко исто така изјавила дека доколку ги изгуби претседателските избори нема да ги оспори резултатите.[217][218] На 12 септември 2009 година, турнејата за поддршка на кандидатурата на Тимошенко, наречена „Со Украина во срцето“, започнала на киевскиот Плоштад на независноста. На турнејата учествувле популарни украински пејачи и бендови.[219][220][221] На 24 октомври 2009 година, делегатите на сеукраинскиот синдикат „Татковина“ формално и едногласно ја поддржале Тимошенко како свој кандидат за следните претседателски избори. [222] [223] Митингот пред 200-илјадната публика се одржал на плоштадот на независноста во Киев. На 31 октомври 2009 година, Централната изборна комисија ја регистрирала Тимошенко како кандидат за претседателски избори во 2010 година. [224] Кандидатурата на Тимошенко била поддржана и од истакнати украински политичари како што се Борис Тарасјук, Јуриј Луценко, поранешниот претседател Леонид Кравчук,,[225] Христијанско-демократската унија, [226] Европската партија на Украина[227] и други. [228] Путин изјавил дека соработува со Тимошенко како премиер на Украина, но дека не ја поддржува на изборите. Штом Јушченко и Јанукович се појават на трибината, очекувајте неуспех. И како можеме да го заборавиме натпреварот помеѓу Украина и Грција, кога нашиот тим го загуби патувањето во Јужна Африка. Зошто? Затоа што двајца „среќни“ политичари дојдоа на решавачкиот натпревар и ја пренесоа својата среќна аура на целата украинската репрезентација.
Тимошенко очекувала предвремени парламентарни избори по претседателските избори во 2010 година, доколку Јанукович победи на гласањето, но таа била против ова. [235] На 1 декември 2009 година, Тимошенко ги повикала „националните демократски сили“ да се обединат околу кандидатот кој собрал најголем број гласови по првиот круг од претседателските избори. „Доколку не можеме да ги зацврстиме нашите напори и да го обединиме целиот национално-патриотски и демократски табор на Украина... ќе бидеме многу послаби од оние кои сакаат одмазда“.[236] На 5 декември 2009 година, таа изјавила дека ќе оди во опозиција доколку ги изгуби претседателските избори. Таа се пожалила и на пропусти во изборното законодавство и изразила увереност дека се прават обиди од нејзините противници да извршат местење на гласовите. [237] .png) .png) Во првиот круг од претседателските избори на 17 јануари 2010 година, Тимошенко го зазела второто место со 25% од гласовите, а Јанукович со 35%. Двајцата продолжиле во вториот круг . [238] На 3 февруари 2010 година, два дена пред вториот круг, пратениците од Партијата на регионите, Комунистичката партија на Украина, блокот „Наша Украина – Народна самоодбрана“ и независните пратеници го измениле Законот за избор на претседател, со што се сменил начинот на составување и функционирање на изборните комисии. БЈТ предупредил дека овие измени ќе создадат можности за масовно местење на изборите. Тимошенко го повикал претседателот Јушченко да стави вето на законот. Хане Северинсен, поранешна известувачка на Комитетот за мониторинг на парламентот во Европа за Украина, исто така, го повикала претседателот да стави вето на законот. Изјавата на Северинсен гласела: „За жал, Партијата на регионите, како и во 2004 година, се обидува да создаде услови за измама со гласовите“. [239] И покрај овие барања, Јушченко го потпишал изменетиот Закон. Оваа акција предизвикала огромна меѓународна критика од Советот на Европа и од членовите на Комисијата за безбедност и соработка во Европа на Конгресот на САД. [240] [241] Комитетот на гласачи на Украина изјавил дека измените на Законот за избор на претседател „содржат најголеми закани за демократскиот начин на вториот круг“. [242] Тимошенко не добила поддршка од другите кандидати кои не го преживеале првиот круг на гласање. [243] Во вториот круг одржан на 7 февруари 2010 година, [244] Јанукович бил избран за претседател на Украина. Според Централната изборна комисија тој добил 48,95% од гласовите; Тимошенко добила 45,47 отсто од гласовите.[245] Тимошенко победила во 17 од 27 изборни единици во западните, средишните и северните региони на Украина и во Киев. [246] Членовите на блокот Јулија Тимошенко веднаш соопштиле дека имало систематско и големо местење на гласовите на вториот круг од изборите.[247][248][249] Сепак, самата Тимошенко не дала изјава за изборите[250][251]до телевизискиот пренос во живо на 13 февруари 2010 година, во кој изјавила дека ќе го оспори изборниот резултат на суд. Тимошенко обвинила за широко распространета измама [252] (според Тимошенко, милион гласови се неважечки) и изјавила дека Јанукович не бил легитимно избран. „Што и да се случи во иднина, тој никогаш нема да стане легитимно избран претседател на Украина“. Тимошенко не ги повикала луѓето на улица да протестираат и изјавила дека „нема да толерира граѓанска конфронтација“. [253] [254] [255] На 10 февруари 2010 година, Јанукович ја повикал Тимошенко да се откаже од протестите и да поднесе оставка како премиер. [256] Јанукович изјавил дека сака да формира нова коалиција и може да се обиде да распише предвремени парламентарни избори. [255] На 12 февруари, Јанукович изјавил дека нема да отфрли разговори со Тимошенко доколку таа јавно му се извини за обвинувањата што ги упати за време на нејзината изборна кампања. [257] Владата на Тимошенко не сакала доброволно да поднесе оставка. [258] На 17 февруари 2010 година, Вишиот управен суд на Украина ги суспендирал резултатите од изборите по жалбата на Тимошенко. [259] Судот ја суспендирал пресудата на Централната изборна комисија на Украина со која било објавено дека Јанукович победил на изборите.[260][261]Тимошенко ја повлекла својата жалба на 20 февруари 2010 година, откако Вишиот административен суд во Киев ја отфрлила нејзината петиција за проверка на документите од изборните единици на Крим и за испрашување на претставници на изборите и органите на редот. [262] Според Тимошенко, „стана јасно дека судот не сака да ја утврди вистината и, за жал, судот е исто толку пристрасен како Централната изборна комисија, која вклучува политичко мнозинство од Јанукович“. [263] Тимошенко исто така изјавила: „Во најмала рака имаше местење гласови со помош на главните методи на фалсификување, и мислам дека за историјата оваа тужба со целата документација ќе остане во Вишиот управен суд на Украина, а порано или подоцна, чесно обвинителство и чесен суд ќе проценат дека Јанукович не бил избран за претседател на Украина и дека тој народ бил избран за претседател на Украина и дека волјата на народот била наместена“. [263] [264] На 22 февруари 2010 година, Тимошенко во телевизиски говор соопштила дека верува дека претседателските избори биле наместени и дека не ги признава нивните резултати. „Како и милиони Украинци, јас констатирам: Јанукович не е наш претседател“, изјавила таа. Таа ги повикала демократските парламентарни фракции да не бараат „политичко вработување“ во Партијата на регионите (што значи да се избегнат преговорите со Партијата на регионите во врска со новата коалиција) и да „престанат да се расправаат и да создадат обединет тим кој нема да дозволи антиукраинската диктатура да ја узурпира власта“. Во опозиција по претседателските избори во 2010 годинаФалсификатите ги решија изборите, а не вие. Како милиони Украинци, тврдам дека Јанукович не е наш претседател. За време на националното телевизиско обраќање на 22 февруари, Тимошенко изјавила за новоизбраниот претседател Јанукович и „тимот на Јанукович“ (таа ги нарекла во говорот како „Олигархијата“): „Им треба евтина работна сила, сиромашни и обесправени луѓе кои можат да бидат принудени да работат во нивните фабрики за кикирики, им треба и богатството на Украина, кое го крадат во последните 18 години.“. За време на говорот, таа, исто така, го обвинила претседателот во заминување Виктор Јушченко дека „ја отвори вратата за масовно и флагрантно изборно местење“ неколку дена пред вториот круг од претседателските избори на 7 февруари 2010 година, со измена на изборниот закон. [266] За време на состанокот на Кабинетот на министри на 24 февруари, Тимошенко изјавила: „Дојде моментот на вистината: Одлуката дали да се застане или не на страната на Јанукович ќе покаже кој го цени зачувувањето на независноста и идентитетот на Украина, а кој не“. Тимошенко и нејзината партија, блокот Јулија Тимошенко, ја бојкотирале церемонијата на инаугурација на Јанукович на 25 февруари 2010 година.[267] .jpg) Според изјавата на Тимошенко од 22 февруари 2010 година, доколку втората влада на Тимошенко не може да се зачува, таа ќе отиде во парламентарна опозиција. На 3 март 2010 година, украинскиот парламент усвоил барање за недоверба на втората влада на Тимошенко во која владата била разрешена со 243 пратеници кои гласаале „за“ од 450[268] (вклучително и седум пратеници на блокот Јулија Тимошенко[269](Премиерката Тимошенко сама го побарала ова гласање на 1 март 2010 година.)[270] На 2 март 2010 година, коалицијата веќе го изгубила парламентарното мнозинство. [271] Пред гласањето на 3 март, Тимошенко повторно изјавила: „Доколку денеска биде усвоено разрешување на владата, токму во истиот момент нашата влада ќе го напушти кабинетот. Нашата политичка сила ќе премине во опозиција“.[272][273]Тимошенко ги обвинила блокот на Литвин и „Наша Украина, вклучително и лидерот на Наша Украина, кој го објавил ставот на фракцијата за падот на кабинетот.[274] Тимошенко поднелас оставка од премиерската функција на 4 март 2010 година. [275] Членот на БЈТ, Олександр Турчинов, добил овластување да ги исполнува должностите на премиерот до формирањето на новата влада на 4 март 2010 година.[276] На 9[277] и на 15 март [278] 2010 година, Тимошенко ги повикала „сите национални патриотски сили“ да се обединат против Јанукович.[279] На 16 март била формирана влада во сенка, вклучително и со учество на БЈТ. [280] На 10 мај 2010 година бил формиран Народниот комитет за заштита на Украина, чиј претставник е Тимошенко. [281][282]Тимошенко била против договорот за украинско-руската поморска база за природен гас од 2010 година, бидејќи верувала дека договорот им штети на националните интереси на Украина.[283] На 12 мај 2010 година, обвинителството на Украина незаконски повторно го отворило кривичното дело од 2004 година, кое Врховниот суд на Украина го затворило во јануари 2005 година против Тимошенко во врска со обвиненијата дека таа се обидела да поткупи судии на Врховниот суд. Кога го напуштала обвинителството на 12 мај, Тимошенко им изјавила на новинарите дека била повикана повторно да се види со инспекторите на 17 мај, а потегот го поврзала со посетата на рускиот претседател Медведев на Украина на 17 и 18 мај 2010 година.[284][285]Тимошенко, исто така, тврдела дека од „сите канцеларии на Јавното обвинителство“ ѝ било кажано дека претседателот Јанукович лично му дал инструкции на Јавното обвинителство да најде основа за да биде повторно судски прогонувана.[286] На прес-конференција на 12 мај, претставникот на Јанукович во парламентот, Јуриј Мирошниченко, ја отфрлил изјавата на Тимошенко за личниот интерес на Јанукович да ја гони. „Јанукович е против политичка репресија поради критиките на режимот“, изјавил Мирошниченко. [287] Најпознатите кривични случаи против Тимошенко.jpg) На 15 декември 2010 година, Генералното обвинителство покренало кривична постапка против Тимошенко, тврдејќи дека таа ги злоупотребила средствата добиени од Украина во рамките на Протоколот од Кјото. Таа била официјално обвинета на 20 декември 2010 година.[288][289][290]Тимошенко негирала дека парите биле потрошени за пензии, инсистирајќи дека тие сè уште се на располагање на Министерството за животна средина. Таа ја нарекла истрагата против неа како лов на вештерки. Според владини претставници, кривичното дело против Тимошенко е легитимен обид да се открие корупцијата од претходната администрација. Во случајот со „парите од Кјото“ американските експерти „Ковингтон и Бурлинг“ и „БДО САД“ го изјавиле следново: „Документите што можевме да ги видиме, јасно укажуваат дека билансната сметка на Кјото Таргет во износ од приближно 3,3 милијарди на датумот на прием останала непроменета во текот на периодот што се разгледува, и дека, освен тоа, фондот во Кјото не е променет. Бидејќи состојбата на оваа сметка остана непроменета на датумот на приемот, сите обвинувања дека премиерката Тимошенко ги „користела“ овие средства спротивно за нивната намена, очигледно се лажни.“[291] На 7 август 2014 година, претседателот на државната трезорска служба Татјана Слуз потврдила дека владата на Тимошенко никогаш не потрошила „пари од Кјото“, средствата биле на посебни сметки и во 2010 година биле префрлени на владата на Јанукович.[292] Тимошенко не била уапсена, но и било наредено да не го напушта Киев додека трае истрагата..[293][294]Во истиот случај, бил приведен и министерот за животна средина во втората влада на Тимошенко, Георгиј Филипчук. [295] Филипчук бил третиот министер од оваа влада кој се соочил со кривична пријава од нејзиниот пад во март 2010 година (обвинителите го обвиниле поранешниот министер за внатрешни работи Јуриј Луценко за злоупотреба на службената положба на почетокот на декември 2010 година, а поранешниот министер за економија Богдан Данилишин бил приведен во Чешката Република во октомври 2010 година под слични обвиненија).[296] Пратениците на БЈТ ја блокирале говорницата и президиумот на Врховната Рада следниот ден во знак на протест против ова..[297] Истиот ден, Европската народна партија издала соопштение во кое „го осудува растот на агресивниот, политички мотивиран притисок од страна на украинските власти врз опозицијата и нејзината лидерка Јулија Тимошенко“.[298] Тимошенко ја отфрлила истрагата како „терор против опозицијата од страна на претседателот Јанукович“.[299] Претходно истиот месец, украинскиот јавен обвинител Виктор Пшонка изјавил дека нема политички причини за испрашувањата на опозициските лидери Тимошенко, Луценко и Олександар Турчинов. [300] Новите обвиненија за корупција против Тимошенко биле поднесени на 27 јануари 2011 година. [301] [302] Таа била обвинета дека користела 1.000 медицински возила за кампања на претседателските избори во 2010 година. [301] [302] Според Тимошенко, обвиненијата биле лажни и дел од „кампањата на Јанукович за замолчување на опозицијата“. [301] [302] Последователно, во 2010 година, резултатите од ревизијата на сметководствената комора откриле дека стекнувањето на овие возила било предвидено од 2008 година во член 87 од Буџетскиот код, државниот буџет-2009 и член 13 од Законот на Украина „За државни целни програми“. Во јуни 2011 година, случајот за „парите од Кјото“ и за возилата за медицинска помош во селото биле суспендирани - по ревизијата на компанијата „БДО САД“, која поседува филијали во над сто земји ширум светот, и големата адвокатска фирма „Ковингтон и Бурлинг“ ги истражила овие случаи и изјавила дека „не вредат за хартијата на која се напишани“. [303][304] На 10 април 2011 година била отворена трета кривична постапка против Тимошенко во врска со наводната злоупотреба на власта за време на гасниот спор помеѓу Русија и Украина во 2009 година.[305][306] Овој случај Тимошенко го нарекла „апсурден“. На 24 мај 2011 година, обвинителите ја обвиниле во врска со овој (трето кривично) случај. [307] Таа не била уапсена.[308] На 26 април 2011 година, Тимошенко го тужела бизнисменот Дмитро Фирташ и швајцарската RosUkrEnergo пред Окружниот суд на САД во Менхетен, обвинувајќи ги за „измамање на украинското државјанство со манипулирање со пресудата на арбитражниот суд“ и „поткопување на владеењето на правото во Украина“ во врска со пресудата на меѓународниот арбитражен суд во Стокхолм од 2010 година, која и наложил на украинската државна енергетска компанија Нафтогас да му плати на РосУкрЕнерго 11 милијарди кубни метри (bcm) природен гас за да се компензира горивото што го „експроприра“ плус 1,1 милијарди кубни метри (bcm) како казна.[309][310] За време на претседателствувањето на Јанукович, Тимошенко останала многу критична кон него и на владата на Азаров и нивните намери за распродажба на земјата на Русија и дека се „погреб на демократијата“.[311][312][313][314]Тимошенко обвинила „многу од соседите на Украина“ дека замижуваат пред „давењето на украинската демократија од Јанукович, некои отворено ја слават наводната „стабилност“ што ја наметна неговиот режим“. Таа верувала дека „Украина може да се врати на демократскиот пат на развој само со активно граѓанско општество и поддршка од меѓународната заедница“.[315] Судење од 2011, затвор и други кривични случаи_(cropped).jpg) Во мај 2010 година, Украинското Генерално обвинителство покренало голем број кривични случаи против Тимошенко, кои ја спречиле во нормална политичка активност и меѓународни патувања кај нејзините сојузници на Запад. Европскиот парламент усвоил резолуција со која ја осудува владата на Јанукович за прогон на Тимошенко, како и за гонење во „случајот Гас“ и други случаи против неа и нејзините министри.[318] На 24 јуни 2011 година, започнало судењето за „случајот гас“, во врска со договорот потпишан во 2009 година со Гаспром за снабдување со природен гас за Украина. Тимошенко била обвинета за злоупотреба на власта и проневера, бидејќи судот го оценил договорот за антиекономски за земјата и за навредлив. [319] Судењето на Тимошенко (таа била обвинета во мај 2011 година) за злоупотреба на службената положба во врска со договор за увоз на природен гас потпишан со Русија во јануари 2009 година започнал на 24 јуни 2011 година во Киев.[320][321]Голем број кривични случаи биле отворени и против поранешни функционери од втората влада на Тимошенко.[322][323] [б 3]Според Јанукович, тие случаи биле направени неселективно за борба против корупцијата во Украина.[324][325]Поранешниот претседател Јушченко сведочел против Тимошенко за време на судењето, кое го нарекла „нормален судски процес“."[326] Судскиот процес против Тимошенко бил наведен како „селективна правда“ и „политички прогон“ во изјавите на САД, Русија, Обединетото Кралство, Германија, Италија, Шпанија и други европски земји; во изјавите на Европската Унија, НАТО, Европската народна партија; и во изјавите на организациите за човекови права како што се Транспаренси Интернешнл, Фридом Хаус, Амнести интернешенел и Хјуман рајтс воч. [327] По нејзиното осудување, Тимошенко останал под кривична истрага за десет кривични дела;[328] Украинските обвинители соопштиле дека Тимошенко извршила уште повеќе криминални дејствија.[329] На почетокот на јули 2011 година, украинската безбедносна служба (СБУ) отворила нова кривична истрага за наводно неиспорака на стоки од страна на Обединетите енергетски системи на Украина (во 1996 година) во Русија за 405,5 долари милиони, СБУ тврдело дека Русија може да ја бара оваа сума до државниот буџет на Украина (ова кривично дело било затворено во Русија во декември 2005 година поради истекот на времето). [75] На 11 октомври 2011 година, судот ја прогласил Тимошенко за виновна за злоупотреба на службената должност и ја осудил на седум години затвор, и забранил да бара изборна функција за нејзиниот период на затвор и и нареди да и плати на државата 188 милиони долари.[330][331] Таа била осудена за пречекорување на нејзините овластувања како премиер со наредба на Нафтогас да го потпише договорот за гас со Русија во 2009 година. [332] Тимошенко ја обжалила казната, која ја споредила со Големиот терор на Сталин [333] [332] на 24 октомври 2011 година. [334] Кривичниот случај од 2001 година за обвиненијата за проневера на државни пари и даночно затајување против Тимошенко бил повторно отворен во Украина на 24 октомври 2011 година. На 4 ноември 2011 година, украинската даночна полиција продолжила со четири кривични случаи против Тимошенко.[335] Таа била обвинета за овие случаи на 10 ноември 2011 година.[336][337][338]Тимошенко била повторно уапсена (додека била во затвор) на 8 декември 2011 година, откако украинскиот суд наредил нејзино апсење на неопределено време како дел од истрагата за наводно затајување данок и кражба на државни средства (помеѓу 1996 и 2000 година) од страна на Обединетите енергетски системи на Украина. Повторно, ЕУ покажала загриженост за ова.[339][340][341][342][343] На 23 декември 2011 година, Тимошенко ја загубила жалбата против нејзината казна за злоупотреба на власта. [344][345] Таа и нејзините адвокати ја бојкотирале жалбената постапка, [346] тврдејќи дека „судскиот систем и правдата се целосно непостоечки во Украина денес“.[347] Тимошенко поднела жалба против пресудата до Европскиот суд за човекови права, кој добил приоритетен третман од судот.[348] На 30 декември 2011 година, Тимошенко била префрлена во затворпт Качанивска во Харков.[349][350] На почетокот на јануари 2012 година, сопругот на Тимошенко, Олександр, добил азил во Чешката Република, што тој го побарал на крајот на претходната година.[351][352] На почетокот на април 2012 година, Канцеларијата на Генералното обвинителство почнал да ја испитува можната вмешаност на Тимошенко и поранешниот премиер Павло Лазаренко во убиството на бизнисменот од Донецк, Олександар Момот во 1996 година.[353] На 19 април 2012 година во Харков започнало судењето за наводна злоупотреба на јавни средства на Обединетите енергетски системи на Украина. [354] Тимошенко одбила да присуствува на судењето, наведувајќи ги проблемите со нејзиното здравје. Тимошенко потоа била преместена против нејзината волја од затворот Качанивска во болница каде што започнала штрајк со глад на 20 април во знак на протест – според нејзиниот адвокат Сергиј Власенко – „што се случува во земјата и што ѝ се случува во затворот“.[355] Таа го прекинала штрајкот со глад на 9 мај 2012 година.[356] Почнувајќи од 9 мај 2012 година, таа добила третман во болница откако и била дијагностицирана хернијација на 'рбетниот диск. [357] [358] Врховниот суд на Украина ја потврдил пресудата против Тимошенко на 29 август 2012 година. [359] Од 29 октомври до 16 ноември 2012 година, Тимошенко повторно штрајкувала со глад во знак на протест поради местење на гласовите на украинските парламентарни избори во октомври 2012 година.[360][361] Татковинската обединета опозиција ја номинирала Тимошенко за свој кандидат за украинските претседателски избори во 2015 година на 7 декември 2012 година.[362] На 14 јуни 2013 година, конгресот на нејзината партија ја одобрил одлуката да ја номинира за нејзин кандидат на украинските претседателски избори во 2015 година.[б 4] На 18 јануари 2013 година, Тимошенко била известена дека е осомничена за убиството на бизнисменот и пратеник Евгениј Шчербањ, неговата сопруга и две други лица во 1996 година. [363] Во мај 2013 година, случајот со убиството на Шчербањ бил суспендиран. [364] Од 25 ноември до 6 декември 2013 година (за време на протестите на Евромајдан), Тимошенко повторно штрајкувала со глад во знак на протест поради „неподготвеноста на претседателот Јанукович да го потпише договорот за Длабока и сеопфатна спогодба за слободна трговија на 6 декември. [365][366][367][368] Апелација На 24 октомври 2011 година, Тимошенко поднела жалба на одлуката на Печерскиот окружен суд во Киев во врска со „случајот со гасот“. [369] На 1 декември, Апелациониот суд во Киев започнал со расправа за случајот. Самата Тимошенко не била присутна во судницата поради нејзината здравствена состојба. [370] По сослушувањето, судијката Олена Ситајло морала да повика брза помош и таа била хоспитализирана. На 13 декември 2011 година, Апелациониот суд во Киев го продолжил сослушувањето. Сите следни судски седници се одржале без присуство на Тимошенко. Непосредно пред расправата на жалбата, одборот на судии бил променет: Ситајло, главниот судија, била назначена ден пред првото рочиште; други судии биле именувани неколку дена пред судската седница. [371] Така, судиите немале време да го проучат дневникот на предмети од 84 страници. Начинот на процесот покажал дека одлуката за измена на одборот на судии била претходно донесена. На самиот крај одбраната на Тимошенко ја бојкотирала судската седница. [372] На 23 декември 2011 година, Апелациониот суд во Киев донел одлука со која целосно ја поддржал пресудата на Печерскиот окружен суд во Киев. Судиите не нашле никакви прекршувања во текот на предистражната истрага или судењето за „случајот гас“, отфрлајќи ги тврдењата на одбраната на Тимошенко. [373] КасацијаНа 26 јануари 2012 година, одбраната на Тимошенко поднела касациона жалба до Високиот специјализиран суд за граѓански и кривични предмети во врска со пресудата за „случајот гас“. [374] На 16 август 2012 година, по 7-месечно одложување што го попречило поднесувањето на случајот до Европскиот суд за човекови права, советот на судии на споменатиот суд започнал со расправа за случајот. Комисијата го завршила сослушувањето на случајот на 21 август и заминал во собата на поротата за да донесе одлука. Во пресудата на Судот, издадена на 29 август 2012 година, било наведено дека не треба да се задоволи жалбата на одбраната на поранешната премиерка Јулија Тимошенко за „случајот гас“. [375] На судските седници присуствувале медиуми, дипломати, членови на парламентот и членови на специјалната мониторинг мисија на ЕУ, Пат Кокс и Александар Квашњевски. Пресудата била објавена на денот по јавната расправа за случајот „Тимошенко против Украина“ (во врска со незаконско апсење на поранешната премиерката и нејзино задржување во притвор) пред Европскиот суд за човекови права. [376] Европската унија, ПССЕ и владите на Соединетите Американски Држави, Велика Британија и Канада изразиле разочарување од пресудата за касација. [377] „Длабоко сме разочарани од последиците од актуелната ситуација, кога двајца важни лидери на опозицијата не можат да се кандидираат на претстојните парламентарни избори, [и] кога судот не ги почитува меѓународните стандарди за фер и отворени процеси“, изјавил претставникот на Европската комисија, Мајкл Ман, во Брисел на 29 август 2012 година. [378] Меѓународни реакцииСудењето за „случајот гас“ било сметано од многу европски и американски организации како политички обвинувачки прогон што го прекршува законот. [379] [380] [381] [382] [383] [384] ЕУ и повеќе меѓународни организации сметаат дека пресудата е „правдата се применува селективно под политичка мотивација“. [385] Во јуни 2012 година, Европскиот парламент формирал специјална набљудувачка мисија во Украина, предводена од поранешниот претседател на Европскиот парламент Пат Кокс и поранешниот полски претседател Александар Квашњевски. И двајцата политичари ги набљудувале судењата, постојано ја посетувале Тимошенко во притвор и одржувале состаноци со украинските власти во врска со нејзиното ослободување. [386] Европската унија го откажала Договорот за асоцијација на Украина со Европската унија и Договорот за длабока и сеопфатна слободна трговија со украинската влада поради ова прашање. [387] [388] [389] На 30 април 2013 година, Европскиот суд за човекови права донел пресуда [390] во која било соопштено дека „Притворот на г-ѓа Тимошенко бил произволен; дека законитоста на нејзиниот притвор не бил соодветно разгледан; и дека таа немала можност да бара компензација за нејзиното незаконско лишување од слобода“. Парламентарното собрание на Советот на Европа (ПССЕ) усвоило резолуција за „Задржување одвоена политичка и кривична одговорност“ во која поранешната премиерка на Украина Јулија Тимошенко била признаена како политички затвореник. [391] Сенатот на САД донел две резолуции со кои се барало ослободување од затвор на поранешната премиерка Тимошенко. Најновата, претставена во Сенатот во јуни 2013 година, барала ослободување на Тимошенко на неодамнешната одлука на Европскиот суд за човекови права и била усвоена на 18 ноември 2013 година. [392] [393] [394] Претходната резолуција, донесена во 2012 година, го осудила политички мотивираното гонење и затворањето на поранешната премиерка на Украина Јулија Тимошенко. [395] На 2 октомври 2013 година, ПССЕ усвоила резолуција со која се повикува на итно ослободување на Тимошенко, а два дена подоцна, Пат Кокс и Александар Квашњевски, претставници на мисијата на Европскиот парламент, му предале на претседателот Јанукович петиција за помилување на Тимошенко. [396] [397] Во декември 2012 година, здружената опозиција ја номинирала, а подоцна во јуни 2013 година ја потврдила како свој кандидат на претседателските избори во Украина во 2015 година.[398] Последици - Случај Манафорт Според обвинението од септември 2018 година, во кое Пол Манафорт признал како дел од спогодбата за признавање вина со американскиот специјален обвинител Роберт Мулер, Манафорт и неговиот партнер Тони Подеста, брат на менаџерот на кампањата на Хилари Клинтон, Џон Подеста, му помогнале на поранешниот украински претседател да спроведе медиумска кампања на Запад, насочена против нејзината администрација за поддршка на Тимошенко со цел да ја поткопа поддршката за неа од страна на администрацијата на тогашниот американски претседател Барак Обама. [399] [400] Во замена за неговото сведочење против Манафорт, Мулер им дал целосна амнестија на Тони Подеста и Групацијата Подеста, вклучително и да не ги гони дека биле нерегистрирани агенти на странска влада. [401] [402] Кампањата била направена да направи Тимошенко да изгледа како поддржувач на антисемитизмот. Во обвинението, исто така, било наведено дека во јули 2011 година, поранешниот американски новинар Алан Фридман му испратил на Манафорт доверлив документ на шест страници насловен „Украина – дигитална патна карта“, кој содржел план за „уништување“ на Тимошенко користејќи видео, написи и социјални мрежи. [403]Планот вклучувал создавање мрежна страница, објавување на Интернет и испраќање електронски писма до „целната публика во Европа и САД“ Исто така, било предложено да се уреди страницата на Јулија Тимошенко на Википедија со цел да се нагласи „корупцијата и правните постапки“ поврзани со неа. Ослободување од затвор (2014) По Револуцијата на достоинството, на 21 февруари 2014 година, Парламентот гласал за нејзино ослободување со гласање 310-54. [404] За да го направат тоа, пратениците го декриминализирале членот за кој според кој била обвинета Тимошенко и го усогласиле со член 19 од Конвенцијата на ОН против корупција. Тоа би можело да овозможи итно ослободување на Тимошенко преку соодветната судска пресуда. Сепак, Виктор Јанукович побегнал од земјата по масовните насилни судири во Киев во кои загинале повеќе од 80 луѓе [404] [405] без да го потпише законот. На 22 февруари 2014 година, Врховната Рада со 322 гласа усвоила уредба врз основа на одлуката на Европскиот суд за човекови права и соодветната одлука на Комитетот на министри на Советот на Европа. [406] [407] [408] [409] Истиот ден, Тимошенко била пуштена од Централната клиничка болница бр. 5 во Харков, каде што се лекувала под полициска стража од мај 2012 година, откако и било дијагностицирано дискус хернија на 'рбетниот диск. [410] [357] [358] Нејзиното ослободување било пофалено од западните лидери. [411] На 28 февруари 2014 година, парламентот ја рехабилитирал Јулија Тимошенко и нејзините права и биле вратени. [412] Тоа ѝ овозможило да се кандидира за функција; сепак, таа ја отфрлила можноста повторно да стане премиер. [413] Киевскиот окружен суд во Харков го затворил кривичното дело за финансиска злоупотреба на Обединетите енергетски системи на Украина на 28 февруари 2014 година.[414] На 14 април, Врховниот суд на Украина го затворил „случајот со гас“ против Тимошенко за „отсуство на кривично дело“. [415] [416] На 25 април 2014 година, генералниот обвинител на Украина покренал предистражна истрага против голем број функционери од сопствената канцеларија и Печерскиот окружен суд и апелациониот суд во Киев (судиите кои ја осудиле Тимошенко) поради наводно „намерно, систематско и флагрантно кршење на правата на обвинетата Јулија Тимошенко, кои се актуелни со законите на одбраната на Украина, кои се одобруваат на обвинетата Јулија Тимошенко“. На 24 јуни 2014 година, Врховниот суд на Украина ја рехабилитирала Тимошенко. [11] [417] [418] [419] На 22 јануари 2015 година, Европскиот суд за човекови права објавил прекин на разгледувањето на случајот Јулија Тимошенко против Украина во врска со имплицитно пријателско спогодување меѓу страните, откако Тимошенко се договорила со владината декларација со која признала дека кривичното гонење против неа било политички мотивирано. Украинската влада, во својата размена со Судот, го признала кршењето на правата на Тимошенко загарантирани со Европската конвенција за човекови права според членовите 3 (забрана на мачење), 6 (право на правично судење), 7 (нема казна без закон), 8 (право на почитување на приватниот и семејниот живот), делумно во врска со член 18 (право на ефикасна правна помош со член 18). (политичка мотивација), член 10 (слобода на изразување) и член 4 од Протоколот бр. 7 на конвенцијата (право да не се суди или казнува двапати). Имајќи ја предвид декларацијата на украинската влада и следните мерки, како и договорот на Тимошенко со неа, Судот ја отфрлил апликацијата од списокот на случаи, како што побарала владата, по член 39 од конвенцијата. На 19 октомври 2015 година, окружниот суд во Харков осудил двајца поранешни вработени во казнената колонија бр. 54 Качанивска на три години затвор за нанесување повреди на Тимошенко. [420] Политички активности по ослободувањетоВеднаш по излегувањето од затвор на 22 февруари 2014 година, Јулија Тимошенко отпатувала за Киев, каде присуствувала на импровизираниот споменик на првите убиени демонстранти на улицата Хрушевски и одржала говор на бината на Мајдан. [421] Во следните денови таа имала голем број средби и телефонски разговори со претставници на САД, ЕУ и ОБСЕ. Тимошенко им се обратила на Европската унија, лидерите на западните демократии и на земјите кои го гарантирале територијалното единство на Украина според Меморандумот од Будимпешта; таа повикала на акција за запирање на, како што ја нарекла, „руската агресија“. [422] Од 6 до 7 март, Тимошенко присуствуала на политичката конференција на Европската народна партија во Даблин, каде отворено разговарала за настаните со Ангела Меркел, Жозе Мануел Баросо, Вивиен Рединг, Мишел Барние, Маријано Рахој и Доналд Туск, меѓу другите значајни личности. [423] На 7 март 2014 година, таа била примена во болница во Берлин, Германија, за лекување на нејзините сериозни проблеми со грбот. [424] По враќањето во Киев, Тимошенко собрала воени и одбранбени експерти и предложила формирање на специјален штаб кој ќе ги елаборира одговорите на заканите кои доаѓаат од Русија. .png) На 27 март 2014 година, на прес-конференција во Киев, Тимошенко изјавила дека ќе се кандидира на претседателските избори во 2014 година. [425] Два дена подоцна, конгресот на партијата Баткившчина официјално ја номинирала и на 31 март Централната изборна комисија официјално ја регистрирала како кандидат. Клучните тези на изборната кампања на Тимошенко била искоренувањето на корупцијата, борбата против олигарсите, европскиот пат на развојот на Украина (особено потпишувањето на Договорот за асоцијација со ЕУ), спротивставувањето на руската агресија и враќањето на територијалниот интегритет на Украина. [426] Изборите се одржале на 25 мај. Тимошенко била на втора позиција зад Петро Порошенко. Таа добила 12,39% од гласовите. [427] [428] [429] На 30 август 2014 година, Тимошенко објавила дека нејзината партија Баткившчина ќе започне да собира потписи за спроведување на референдум за пристапување во НАТО. [430] На украинските парламентарни избори во 2014 година, Татковина добила 5,68% од гласовите и 19 места во парламентот. [431] На изборите, Тимошенко била втора на партиската изборна листа, по Надја Савченко.[432] По изборите, Тимошенко повторно станала лидер на фракцијата.[433] Таа е член на Комитетот на Врховната Рада за прашања од евроинтеграциите во 8-то свикување на парламентот. [434] По изборите, Тимошенко почнала да ја реформира партијата Баткившчина. [435] Избори за претседател на УкраинаНа 27 март 2014 година, на прес-конференција во Киев, Јулија Тимошенко ја објавила својата одлука да се кандидира за претседател. [436] На 29 март, конгресот „Баткившчина“, кој се одржал на Софија Мајдан, ја номинирала за функцијата претседател на Украина. [437] Клучните тези на предизборната програма на Тимошенко биле искоренувањето на корупцијата, борбата против олигарсите, европскиот пат на развојот на Украина (особено, потпишувањето на Договорот за асоцијација со ЕУ), спротивставувањето на руската агресија и враќањето на територијалниот интегритет на Украина. [438] Со цел да победи на претседателските избори и последователната политичка борба, украинскиот претседателски кандидат Јулија Тимошенко го ангажирала политичкиот технолог Тал Зилберштајн, кој своевремено го советувал поранешниот премиер на Израел Ехуд Олмерт, во својот тим. [439] Јулија Тимошенко го зазела второто место со резултат од 12,81% на вонредните избори за претседател на Украина, [440] [441] кои се одржале во еден круг на 25 мај 2014 година. Петро Порошенко победил на изборите. Собраниска активност, 2014–2018 годинаНа 11 декември 2014 година, парламентот ја поддржал иницијативата на Тимошенко за ослободување на Надја Савченко. [442] На 5 март 2015 година, Парламентот го поддржал нацрт-законот за поддршка на волонтерското движење во Украина. [443] На 21 април 2015 година, Тимошенко иницирала работна група за проверка на валидноста на тарифите за комунални услуги. [444] На 6 април 2016 година, Тимошенко и се заблагодарила на Ангела Меркел за нејзината помош во воспоставувањето мир во источна Украина. [445] На 15 мај 2016 година, фракцијата Татковина направила изјава во името на новиот јавен обвинител во врска со прекршоци во активностите на Националната комисија, која врши државна регулација во енергетиката и комуналните дејности во однос на неоправданото зголемување на цените на бензинот за населението. [446] На 16 мај 2016 година, Јулија Тимошенко одржала состанок со координаторот на американскиот Стејт департмент за прашањето на санкциите, амбасадорот Ден Фрид. Страните разговарале за ситуацијата во источна Украина и Крим, фокусирајќи се на политиката на американските санкции против Русија. Ден Фрид ја уверил Тимошенко за поддршката на Соединетите Американски Држави за Украина и нејзиниот територијален интегритет и независност. [447] На 23 мај 2016 година, на иницијатива на Јулија Тимошенко, Сеукраинскиот сојуз „Татковина“ отворил мрежна страница „Fair rates“, чии постапки ја објаснуваат потребата да се воспостават соодветни тарифи за гас за населението. [448] [449] Тимошенко се залага за продолжување на мораториумот за продажба на земјиште и за поддршка на земјоделците. [450] Таа сметала дека преговорите во формат на меморандумот од Будимпешта се ефикасен начин за решавање на прашањето за војната во Донбас. [451] Нов курс на УкраинаНовиот договор на Украина е изборна програма за функцијата претседател на Украина, која била претставена на 15 јуни 2018 година, од лидерот на партијата „Татковина“, Јулија Тимошенко. Оваа програма предвидува измени на Уставот на Украина. [452] [453] Програмата содржи четири блока:
Претседателски избори 2019 година На 20 јуни 2018 година, Тимошенко објавила дека ќе учествува на претседателските избори во Украина во 2019 година.[454] Таа била голем фаворит во анкетите до почетокот на 2019 година. Две недели пред изборите, кандидатот Сергиј Тарута ветил дека неговиот изборен тим ќе ги поддржи предизборните напори на Тимошенко (сепак, неговото име не било отстрането од гласачкото ливче, рокот за повлекување бил надминат). [455] [456] На 8 февруари 2019 година, бил регистриран нов претседателски кандидат со исто презиме и иницијали како Јулија Тимошенко – нефракционерскиот народен заменик Јуриј В. Тимошенко. [457] [458] Тоа било направено со намера гласачите, особено постарите, да направат грешка на гласачкото ливче. Самата Тимошенко го нарекла ова „валкан“ потег на Порошенко [459] Долг период пред почетокот на изборната кампања, Тимошенко била лидер на анкетите. [460] Ситуацијата се променила по новогодишната објава на актерот Володимир Зеленски за неговата намера да се кандидира за претседател, по што Зеленски започнал да добива рејтинг, победувајќи ја Тимошенко на крајот на јануари 2019 година. Подоцна, во текот на целата изборна кампања, Тимошенко го делела второто и третото место во рејтингот заедно со актуелниот претседател Петро Порошенко. [461] Првиот круг од изборите се одржал на 31 март 2019 година. Со 13,4% од гласовите, Тимошенко се нашла на третото место зад Зеленски (30,2%) и актуелниот претседател Порошенко (15,9%).[462] Иако го признала поразот, таа исто така го обвинила Порошенко дека манипулира со резултатите. [463] На парламентарните избори во 2019 година, таа ја предводела листата „Татковина“ која се нашла на третото место, со 8,18% од гласовите и 26 места во парламентот, пред листата за европска солидарност предводена од Порошенко (8,10%). [464] Локални избори 2020 годинаСпоред резултатите на ЦИК, партијата на Тимошенко добила 4093 пратенички мандати (12,39%) и станала една од водечките партии на локалните избори во Украина.[465] Парламентарни и политички активности (2019–2021)На парламентарните избори во 2019 година, таа ја предводела листата на Баткившчина, која била трета, со 8,18% од гласовите и 26 места во парламентот. [466] Тимошенко станала член на парламентарната Комисија за социјална политика и заштита на правата на ветераните. [467] Активностите на Тимошенко на оваа седница на Рада се фокусирале на противењето на укинување на мораториумот за продажба на земјиште и притисокот за владина акција за намалување на цените на енергијата. На почетокот на мандатот, партијата на Тимошенко поддржала голем број мерки предложени од владејачката партија Слуга на народот. На првиот ден од новата седница на парламентот, партијата на Тимошенко го поддржала предлог-законот за укинување на пратеничкиот имунитет. [468] На 3 септември 2019 година, партијата Баткившчина го поддржала упатувањето до Уставниот суд на предлог-законот за намалување на бројот на пратеници. [469] Меѓутоа, во ноември 2019 година, откако парламентот го усвоил предлог-законот за укинување на мораториумот за продажба на земјиште, Јулија Тимошенко го објавил својат премин во опозиција на владејачката партија Слуга на народот. [470] На 18 ноември 2019 година, Тимошенко поднела жалба до Уставниот суд веднаш да ја разгледа петицијата за предлог-законот за „пазарот на земјиште“. [471] Во декември 2019 година, Тимошенко обединила повеќе од 40 политички и јавни организации кои се противат на продажба на земјиште во Националниот штаб за заштита на родната земја. На 15 декември 2019 година, Националниот штаб ги одобрил барањата до претседателот Володимир Зеленски дека е неопходно да се одложи усвојувањето на „законите за земјиштето“, да се продолжи мораториумот и да се распише референдум. Националниот корпус се приклучил и на сеукраинската протестна акција иницирана од Националниот штаб за заштита на татковината. [472] [473] На 19 декември 2019 година, пратениците Јулија Тимошенко и Баткившчина се обратиле до Националното биро за борба против корупцијата на Украина со изјава во која укажале на судир на интереси и корупција во парламентарната Комисија за аграрна политика за време на разгледувањето на законот за продажба на земјиште. [474] Во ноември 2020 година, партијата на Тимошенко ја поддржала сеукраинската кампања SaveFOP со регистрирање на сметката 3853–2 за поедноставување на даночниот систем за малите бизниси. Тимошенко потпишала меморандум за соработка со јавното движење SaveFOP. [475] На 11 јануари 2021 година, Тимошенко ги повикала властите да им обезбедат на Украинците гас по цена не повисока од куповната цена. Според Тимошенко, цената на гасот не требало да надминува 3 ₴, во овој поглед, Баткившчина го регистрирала предлог-законот бр. 1177 во Врховната Рада. [476] На 27 јануари, Тимошенко иницирала референдум за пет прашања: снабдување со украински гас и јадрена електрична енергија на населението со 30% профитабилност; за продажба на земјоделско земјиште; за продажба на стратешки имот; прашањето за легализација на канабисот; за бизнисот со коцкање. Во исто време, Зеленски го критикувал референдумот на Тимошенко, иако тој самиот иницирал анкета на национално ниво за 5 прашања, како и за зацврстување на демократијата во Украина. [477] [478] На 1 март, партијата „Баткившчина“ побарала од Владата да престане да увезува електрична енергија од Русија и Белорусија во Украина и да започне истрага за ова прашање. Според Тимошенко, увозот на белоруска и руска електрична енергија ја загрозува националната безбедност на земјата. [479] Во јуни, Тимошенко учествувала на состанокот на Сеукраинскиот народен совет за одржување референдум против продажба на земјоделско земјиште. [480] На 21 јули, Тимошенко објавила дека партијата Баткившчина подготвила нов Устав на Украина, кој предвидува поделба на власта на четири гранки на власта: законодавна, извршна, судска и контролна. [481] Во септември, Тимошенко ја повикал Врховната Рада да го усвои предлог-законот бр. 4680, кој предвидува снабдување со домашно произведен гас за украинските граѓани по ниска цена/ [482] На 28 септември, Тимошенко во парламентот поднела нацрт-резолуција „За создавање на привремена истражна комисија на НСЦ Активностиваз“. [483] На 23 октомври, Тимошенко во Врховната Рада поднела нацрт-резолуција „За итни мерки за надминување на кризата на вонредно ниво што настана како резултат на зголемувањето на цените на енергијата“ и нацрт-законот „За изменување и дополнување на даночниот законик на Украина за воведување на намалена стапка на данок на додадена вредност на енергетските превозници и сродните услуги“. [484] На 26 октомври, Тимошенко и предала медицинска опрема за пациенти со коронавирус во Клиничката болница Олександривска во Киев. [485] Парламентарни и политички активности (2022–денес)На 27 јануари 2022 година, Врховната Рада усвоила резолуција иницирана од Тимошенко за формирање на Привремена истражна комисија за истрага на можната корупција која предизвикала значителни загуби на приходната страна на државниот буџет, особено за „Нафтогас“. Тимошенко станала член на овој коисија. [486] На 20 јуни, фракцијата Баткившчина, предводена од Јулија Тимошенко, го објавила своето противење на ратификацијата на Истанбулската конвенција. Тимошенко смета дека Истанбулската конвенција не е вклучена во пакетот барања на ЕУ за доделување кандидатски статус на Украина. Таа истакнала дека Врховната Рада отишла против волјата на Украинците, бидејќи толку важно прашање треба да се утврди на национален референдум. [487] [488] На 19 јули, пратениците на фракцијата Баткившчина спречиле „кражба“ на 264 милијарди гривни од буџетот, кои Нафтогас на Украина требало да ги потроши преку модел за финансирање на набавка на природен гас за следната грејна сезона. [489][490][491]На 29 јули за време на работната посета на Јапонија, Тимошенко разговарала за ситуацијата во Украина со гувернерката на Токио, Јурико Којке. [492] Истиот ден, Тимошенко зборувала на конференција во Токио и повикала на создавање нов стабилен безбедносен поредок во светот. [493] Руска инвазија на УкраинаКон крајот на февруари 2022 година, Јулија Тимошенко ги повикала НАТО и Обединетите нации да ја заштитат Украина со затворање на нејзиниот воздушен простор и да распределат мировни сили во земјата. [494] Таа подоцна изјавла и дека Путин има за цел повторно да го создаде Советскиот Сојуз, што претставува закана за Источна Европа и нагласила дека членството на Украина во НАТО е од клучно значење за нејзината безбедност. [495] На почетокот на март, Тимошенко го зела старателството над детската болница Охматдит, донирајќи лекови и помагајќи да се евакуираат болните деца од Киев. Таа, исто така, го формирала Центарот за хуманитарна помош за да му помогне на ранливото население и на украинската војска. [496] [497] Во текот на 2022 година, Тимошенко активно се залагала за интеграција на Украина во ЕУ и НАТО, учествувајќи на различни меѓународни форуми. Таа се состанала со европските лидери за да разговара за хуманитарната ситуација во Украина и глобалната безбедност на храната и се изјаснила против мировните преговори со Русија без целосно обновување на територијалниот интегритет на Украина. [498] Меѓународен ангажман на Тимошенко вклучувал повик за обнова на глобалниот безбедносен систем и спротивставување на руските дезинформации. [499] [500] Во 2023 година, Тимошенко продолжила со хуманитарните напори, собирајќи средства за воени болници и поддржувајќи ги ранетите украински војници. [501] [502] Таа, исто така, учествувала на меѓународни конференции, се залагала за потребите на Украина и ја критикувала руската агресија. [503] Нејзините парламентарни активности вклучувале спротивставени закони што ќе им наштетат на бизнисите и залагање за подобрен медицински третман и рехабилитација на војниците. [504] Во 2024 година, Тимошенко се соочила со зголемен притисок од Русија, која ја ставила на списокот на барани лица. [505] И покрај тоа, таа го продолжила своето лидерство во партијата Баткившчина, одбележувајќи ја нејзината 25-годишнина со организирање хуманитарна помош за украинската војска. [506] Таа, исто така, иницирала парламентарна истрага за корупција во енергетскиот сектор на Украина и останала активна во меѓународната дипломатија, решавајќи се за корупцијата и се залагаше за суверенитетот на Украина. [507] Политички ставовиТимошенко посакува нејзината земја да стане членка на ЕУ, истовремено изразувајќи загриженост за антагонизирање на Русија, [508][509]велејќи: „Се обидувам да ги бранам нашите интереси за да можеме да најдеме рамнотежа во нашите односи и со ЕУ и со Русија“. [510] Тимошенко го поддржува пристапот на Украина во НАТО, изјавувајќи дека би било „непријатно“ Украина да остане „во празнина, надвор од сите постоечки безбедносни системи“. Според Тимошенко, прашањето за пристапување на Украина во кој било систем за колективна безбедност „ќе се реши единствено преку референдум“.[511] Тимошенко се залага за блиски односи со ЕУ, вклучително и создавање на зона за слободна трговија меѓу Украина и ЕУ [512] и подоцна полноправно членство во ЕУ.[513] Според Тимошенко, „Европскиот проект сè уште не е завршен. Тој не е завршен бидејќи нема полноправно учество на Украина“.[514] Таа се противи на странска интервенција во внатрешните украински работи: „Остварувањето на Украина на нејзините суверени права, формирањето на современа политичка нација, не може да се смета за политика насочена против никого“.[515] Тимошенко не сака да го прошири договорот за закуп на руската црноморска флота во Украина, велејќи: „Уставот на Украина сосема јасно предвидува дека странските воени бази не можат да бидат распоредени во Украина, а оваа уставна клаузула е основната основа на безбедноста на државата“.[516] Таа, исто така, верува во „градење на вистинско граѓанско општество“ како најдобар начин да се помогне на демократијата. Тимошенко ја смета Украина за „унитарна и неделива држава“. Тимошенко смета дека сепаратистичките ставови во Украина се неприфатливи: „Сакајте се еден со друг, од Донецк, Крим, Луганск, Днепар, Харков, Лавов, Тернопил, Ивано-Франковск, Киев и сите други краеви на нашата родна земја“.[517] Според Тимошенко, граѓаните во Дњепропетровск како руско говорно подрачје веќе разбирале украински во советско време и дека проблемите околу рускиот јазик во Украина биле „претерани и не постојат“. [518] Тимошенко се противи на воведувањето на рускиот како втор официјален државен јазик. [519] [520] На 7 април 2014 година, таа изјавила дека го поддржува законот за јазици од 2012 година, кој има за цел на рускиот и на другите малцински јазици (доколку во некој регион процентот на национално малцинство надминува 10%) да им даде статус на регионален јазик.[521][522][523]За сопствениот однос кон украинскиот јазик, Тимошенко изјавила дека „денес размислувам на украински... и фактот дека многу добро го знам рускиот, мислам дека не е тајна за вас... сите знаете дека сум израсната во рускојазичниот регион во Днепропетровск, според мене, не штедев напор да зборувам украински што е можно поскоро кога дојдов во Владата“.[524] Тимошенко напишала статија наречена „Containing Russia“ која била објавена во изданието мај-јуни 2007 година на списанието Foreign Affairs. [525][526]Во написот таа го критикувала рускиот експанзионизам. Следствено, написот ја вознемирило Русија и повеќе од една недела по објавувањето на статијата, Русија одговорила нарекувајќи го „антируски манифест“ и „обид уште еднаш да се повлечат линии на поделба во Европа“. [527][nb 5] Првата влада на Тимошенко била отворена за чесна реприватизација на 3.000 претпријатија,[531] како во случајот со челичарницата Киворижстал. [532] Тимошенко смета дека економијата на Украина е претерано монополизирана.[533][534]Тимошенко е против приватизацијата на системот за пренос на гас во Украина.[535] Тимошенко го наведува спасот на економијата на Украина за време на украинската финансиска криза 2008-09 како едно од нејзините достигнувања. [536] Втората влада на Тимошенко потрошила 1,6 милијарди гривни за осовременување на индустријата за ископување јаглен.[537] Тимошенко сака да го подигне општото ниво на социјалните стандарди со изедначување на платите во индустриската и социјалната сфера[538] и во ноември 2009 година ветила дека ќе ги обнови болниците и здравствениот систем во Украина во рок од две години. [539] Таа ветила и даночни олеснувања за земјоделците.[540] Другите економски политики вклучувале компензација за штедачите кои ги загубиле заштедите од советскиот период, контрола на цените на храната и лековите за да се намали инфлацијата и повици за ревизија на матните приватизации и високите социјални трошоци.[541] Тимошенко сака да го намали бројот на даноци за една третина за да го поедностави системот, и сака да го намали данокот на додадена вредност (ДДВ) и да понуди даночни олеснувања за увозниците на нови технологии во сиромашните региони за да ги зголеми инвестициите таму. Во декември 2009 година, втората влада на Тимошенко предложила создавање независни антикорупциски бироа во Украина.[542] Тимошенко верува дека Украина може да добие енергетска безбедност и независност и сака да го забрза истражувањето и екстракцијата на нафта и природен гас од Црното Море.[543] Имајќи предвид дека јадрената енергија во Украина обезбедува речиси 50% од снабдувањето со електрична енергија во Украина, владата на Тимошенко се согласила да соработува со компанијата „Вестин“ за да воспостави фабричко производство на јадрено гориво во Украина, независно од Русија. Таа, исто така, предложила 10-годишно даночно олеснување за претпријатијата кои ќе развијат алтернативни извори на енергија во Украина. Тимошенко се залага за укинување на имунитетот на пратениците од Врховната Рада од кривично гонење.[544] За Украина, Тимошенко претпочита пропорционален систем на гласање со отворени листи.[545] Тимошенко сака да ги реформира државните извршни тела[546] и фаворизира давање на парламентарната опозиција „вистински инструменти за влијание врз властите“. Таа, исто така, се залага за реформи во украинскиот судски систем [547] и сака пренесување на извршната власт на локалната управа.[548][549]Заедно со претставниците на регионалните влади, Тимошенко го проширила Законот кој имал за цел да ги овласти локалните власти. Во летото 2009 година, таа соопштила дека се обидела да собере различни политички партии со цел да го измени уставот и да премине на парламентарна форма на владеење. Во февруари 2011 година, Тимошенко изјавила дека „голиот обид на Виктор Јанукович да ги киднапира изборите што ја забрзаа Портокаловата револуција требаше да резултира со забрана за учество на идните избори“. Во ноември 2009 година, Тимошенко ја нарекла Украина „апсолутно неуправувана земја“ поради промените во Уставот на Украина како дел од политичкиот компромис меѓу актуелните власти (поранешниот претседател Кучма) и опозицијата за време на Портокаловата револуција.[550] Тимошенко ги окарактеризира тие реформи како „нецелосни“, [551] и блокот Јулија Тимошенко гласал против нив во декември 2004 година.[552] Во јануари 2010 година, Тимошенко повикала на итни измени на Уставот преку мнозинството на Врховната Рада, откако ќе се спроведе анкета или референдум.[553] Во април 2011 година, таа сè уште верувала дека уставот „не функционира“. На 21 мај 2016 година, Тимошенко изразила надеж дека ЕУ ќе и обезбеди на Украина безвизен режим. Тимошенко истакнала дека украинската држава е таму за да го заштити светот низ цела Европа, продолжувајќи да се бори против руската агресија.[554] Изборна историја
Парламентарни избориСемеен и личен животМајката на Јулија Тимошенко, Људмила Николајвна Телегина (родена Нелепова), е родена на 11 август 1937 година во Днепропетровск. Нејзиниот татко, Володимир Абрамович Григјан, е роден на 3 декември 1937 година, исто така во Днепропетровск. Неговиот советски пасош ја дал неговата националност како Летонец. Неговата мајка се викала Марија Јосипивна Григјан, родена во 1909 година. Украинските медиуми објавиле шпекулации во врска со генеалогијата на Тимошенко. Некои од хипотезите немаат научни докази (на пример, хипотезата за ерменското потекло на презимето „Григјан“); [559] [560] [561] или би можеле да бидат дизајнирани да создаваат негативен публицитет, [562] иако нејзиниот министер за комуникации во 2005 година го опишал нејзиното потекло како полуеврејско, полуерменско. [563] За нејзината етничка припадност, самата Јулија Тимошенко изјавила: „Од страната на татко ми – сите се Летонци десет генерации, а од страната на мајка ми – сите се Украинци десет генерации“. [564] И двајцата родители на Тимошенко се родени во Украина и затоа се Украинци како што е дефинирано со Законот за државјанство на Украина и со украинскиот Устав. [565] [566] [567] Тимошенко изјавила дека, како и повеќето советски граѓани, таа зборувала само руски во своето детство (иако десет години учела украински јазик и литература на училиште, како и сите ученици во Советска Украина). [518] Во јануари 2010 година, Тимошенко изјавила дека во Дњепропетровск не морала да зборува украински додека не наполнила 36 години (т.е. пред 1996 година). [568] Според Тимошенко, нејзините плетенки се семејна традиција. [518] Во 1979 година, Јулија се омажила за бизнисменот Олександр Тимошенко [569] (роден на 11 јуни 1960 година). Двојката има ќерка – Евгенија Тимошенко [570] (родена на 20 февруари 1980 година) – дипломирана на Лондонската школа за економија. Личен животТимошенко и нејзиниот сопруг изнајмуваат куќа во Киев и поседуваат стан во Днепар. Куќите во Днепар им припаѓаат на нивните роднини. [571] [572] [573] Тимошенко изјавила дека никогаш не користела и никогаш нема да користи или да се всели во летна куќа во државна сопственост, [572] [573] за разлика од сите поранешни претседатели и многу високи функционери на Украина, кои живеат во државни дачи во Конча-Заспа. [574] Според украинските медиуми, Тимошенко живее во имот во Конча-Заспа, „изнајмен од пријател“. [575] Во март 2014 година, Тимошенко ја отворила вратата од нејзината куќа за јавните активисти и ги водела наоколу. [576] Во слободното време, пред да биде затворена, Тимошенко трчала на лента за вежбање и ја слушала музиката на Андреја Бочели, Сара Брајтман, Ана Нетребко и Алесандро Сафина. [577] Украинска правда и Лев брег се нејзините омилени извори на вести. [577] Тимошенко изјавила дека ја гледала Туниската револуција и Египетската револуција од 2011 година „со радост и восхит“. [578] На 23 август 2020 година, Тимошенко била позитивна на КОВИД-19 и била хоспитализирана во тешка состојба, при што еден од нејзините портпароли изјавил дека „нејзината состојба е оценета како сериозна, нејзината температура е до 39 °C (102 °F)". [579] На 25 август, Тимошенко била преместена на одделот за интензивна нега откако и се влошила здравјето и била префрлена, според нејзината портпаролка, додавајќи дека таа и понатаму е во „сериозна состојба“. [580] На 2 септември, Тимошенко преку својот Фејсбук профил објавила дека „Конечно денес, мојата кризна состојба е зад себе. И иако закрепнувањето е сè уште далечна перспектива, сега постои можност да се вратиме во нормален живот, чекор по чекор“, додавајќи „дека борбата против сериозна болест речиси две недели ја менува перцепцијата за реалноста“. [581] На 11 септември, прес-секретарот на Тимошенко, Марина Сорока, објавила дека Тимошенко била негативна за КОВИД-19. [582] Културна и политичка сликаТимошенко е гласно јавен изведувач.[583] Нејзината огнена реторика ја направила икона на Портокаловата револуција. Критичарите на Тимошенко сугерираат дека, како олигарх, таа го стекнала своето богатство неправилно. Нејзиниот поранешен деловен партнер, поранешниот украински премиер Лазаренко, бил осуден во САД под обвинение за перење пари, корупција и измама, чија големина изнесувала милијарди долари. [584] Меѓутоа, на 7 мај 2004 година, судијата Мартин Џенкинс од Окружниот суд на САД за Северната област на Калифорнија ги отфрлил наводите за вмешаност на Тимошенко во матната работа на Лазаренко. [585] Нејзиниот премин од олигарх во реформатор многу гласачи верувале дека е и вистински и ефективен. [586] Несогласувањата меѓу нејзините декларирани приходи и нејзините луксузни дизајнерски комбинации, се посочуваат во украинските таблоиди.[587][588][589] Кога Тимошенко се приклучила на владата на Јушченко, таа не зборувала украински. Според украинскиот политичар Борис Тарасјук, во 2002 година Тимошенко „зборуваше руски кога зборував со неа на украински“, но оттогаш таа преминала да зборува само на украински. [518] [590] [591] За време на нејзиниот втор мандат како премиер, нејзиниот рејтинг во анкетите паднал. На почетокот на 2008 година, во анкетите за претседателските избори во Украина во 2009 година, рејтингот изнесувал 30%, но до крајот на април 2009 година, тој се намалил на 15%[592] Според анкетата спроведена помеѓу 29 јануари и 5 февруари 2009 година од страна на Киевскиот Меѓународен институт за социологија нешто повеќе од 43 отсто од украинските гласачи верувале дека Тимошенко треба да ја напушти функцијата, додека нешто повеќе од 45 отсто верувале дека таа треба да остане. [593] Според истражувањето на јавното мислење спроведено помеѓу 3 и 12 февруари 2009 година од страна на Центарот за социјални студии „Софија“, околу 59,1% од анкетираните верувале дека активностите на (тогашната) премиерка Јулија Тимошенко биле насочени кон одбрана на сопствените интереси и на нејзината околина, околу 4,2% изјавиле дека нејзините активности биле насочени кон одбрана од странските држави, а 9% верувале дека Тимошенко работи за доброто на националните интереси. 77,7% од испитаниците биле незадоволни од економската политика на втората Влада на Тимошенко. Околу 71,8% верувале дека оваа влада не може да ја изведе украинската економија од украинската финансиска криза 2008-2009 година или дури да ја промени ситуацијата во Украина на подобра; 18,1% од испитаниците сметале дека владата може да го стори тоа. [594] [595] И покрај претседателската трка од врат во 2010 година, многу експерти верувале дека Тимошенко ќе победи на гласањето поради нејзината способност „да ја зголеми својата популарност непосредно пред денот на гласањето“. Експертите од JP Morgan Securities Inc. соопштиле дека победата на Тимошенко на претседателските избори „ќе донесе стабилност во 2010 година, со буџетска консолидација, подобри услови за кредитирање и поголем прилив на капитал. Како резултат на тоа, економијата ќе има подобри изгледи за раст во втората половина на 2010 и 2011 година“. [596] Тимошенко трипати била рангирана од магазинот Форбс меѓу најмоќните жени во светот. За време на нејзиниот прв мандат во 2005 година, таа била рангирана на третото место (зад Кондолиза Рајс и У Ји), во 2008 година се нашла на 17 место [597] и во 2009 година на 47. [598] Според украинскиот магазин Фокус, Тимошенко се нашла на првото место на годишното рангирање на највлијателните жени во Украина во 2006-2010 година (во период од пет години). [599] [600] За време на Портокаловата револуција, некои западни медиумски списанија ја нарекле „Јованја Орлеанка на револуцијата“. Во декември 2011 година, партијата на Тимошенко ја номинирала за Нобеловата награда за мир. [601] Рускиот премиер Владимир Путин изјавил (во ноември 2009 година) дека му е удобно да работи со неговата (тогашна) украинска колешка Јулија Тимошенко и исто така ја пофалил за зацврстувањето на украинскиот суверенитет и градењето стабилни врски со Москва и ја нарекол втората влада на Тимошенко „ефикасна и силна за стабилност“. Ројтерс сугерирал дека руската влада, откако го видела нејзиното противење на Виктор Јушченко, ја поддржувал од крајот на 2008 година, иако Путин тоа го негирал. Поранешниот сојузник и претседател на Украина Јушченко ноември 2009 година изјавил: „Сигурен сум дека секоја недела помината од Јулија Тимошенко на премиерската функција ја води земјата до катастрофа. Поради Јулија Тимошенко, тоа е криза, криза во сè“. [602] Јушченко постојано ја обвинувала својата поранешна сојузничка, која станала ривал, дека дејствува во интерес на Русија, иако таа цврсто ги негирала обвинувањата. На 31 мај 2010 година, Јушченко изјавил дека Тимошенко е неговата „најлоша грешка“, „Најсериозната грешка беше што двапати ѝ ја дадовме власта“. Експертот за украинска политика, д-р Тарас Кузио, смета дека тој секогаш имал приоритет на личната одмазда против Тимошенко пред националните интереси на Украина. [603] За возврат, Тимошенко го обвинила претседателот Виктор Јушченко за попречување на антикризните мерки предложени од владата и напорите за формирање широка коалиција за борба против кризата. „Претседателот денес користи светкави зборови за да ја лиши на нацијата, пред сè нејзината влада, можноста да се спротивстави на кризата и да ја остави нацијата без влада што логично и треба“, изјавила таа. „Виктор Јушченко нема право на никаква критика. Тој е актуелниот претседател. Тој има право само да работи и да и служи на Украина. Тој ќе има право да критикува кога ќе се приклучи на опозицијата. Сега мора да работи и да одговара за своите потези“. [604] Поранешниот украински министер за финансии на Украина , Виктор Пинзеник, ги нарекол одлуките на Тимошенко „нормално водени од „авантуристички популизам“, што таа го окарактеризирала како алатка за „консолидирање на власта во свои раце“ и верувал дека Тимошенко требало „да ја искористи можноста дадена од реформата на украинската финансиска криза 2008-2009 година“. [605] Заменик-шефот на Партијата на регионите , Борис Колесников, на 11 февруари 2010 година изјавил: „Тимошенко беше најефективниот политичар во текот на целиот период од поновата историја на Украина“. [606] Поранешниот европски висок претставник за заедничка надворешна и безбедносна политика Хавиер Солана ја нарекол Тимошенко „патриот без оглед на позицијата во која сте се нашле“. [607] Јанукович изјавил за Тимошенко на 13 мај 2010 година: „Таа сака да создава сензација. Се навикнавме на оваа екстравагантна жена“. [608] Виталиј Чепинога тесно соработувал со Тимошенко за време на различни избори повеќе од една деценија. [234] Во некои весници и телевизиски програми, Тимошенко се нарекува Лејди Ју (украински: Леди Ю). [609] Награди
Позициите на Тимошенко во националните рејтинзиВо 2004 година, списанието Кореспондент ја прогласила Јулија Тимошенко за „Револуционерка на годината“. [619] Во 2006 година, списанието Кореспондент ја рангирала Тимошенко како „Личност на годината“ во 2005 година, именувајќи ја во ТОП 100 највлијателни политичари во Украина, и на второ место (Жени со нимбус) за личност на годината. [620] Во 2007 година списанието Фокус ја прогласила за највлијателна жена на Украина, на 1-во место. Списанието Кореспондент, во својот список од 100 највлијателни личности во политиката на Украина, Тимошенко ја поставила на 4 место. Освен тоа, таа е прогласена за Личност на годината, потоа од списание Фокус, во својот список од 200 највлијателни личности во политиката на Украина, Тимошенко ја поставила на 2 место. Списанието Кореспондент, во својот список од 100 највлијателни личности во политиката на Украина, Тимошенко ја поставила на 1 место во 2009 година (Жени од соништата). Освен тоа, таа е прогласена за Личност на годината, потоа од списание Фокус, во својот список од 200 највлијателни личности во политиката на Украина, Тимошенко ја поставила на 1 место. Помеѓу 2007 и 2013 година во Украина, Тимошенко била најпопуларниот политичар на Интернет, [621] во блоговите [622] [623] и социјалните мрежи. [624] Во 2010 година Јулија Тимошенко била најпопуларната странска политичарка во руските медиуми. [625] Во 2012 година националниот рејтинг (28 декември 2012) од Центарот Разумков и Фондација за демократски иницијативи“ ја признал Јулија Тимошенко за најдобар премиер на Украина – 19,5%, во споредба со Виктор Јанукович – 11,4%, Микола Азаров – 8,6%, Леонид Кучма – 5,6%, Виктор Јушченко – 3,9%, Павел Лазаренко – [626] . Според социолошката група „Рејтинг“, Јулија Тимошенко била рангирана како трета политичарка со најголема доверба на почетокот на април 2021 година, зад претседателот Володимир Зеленски и тогашниот претседател на Врховната Рада Дмитро Разумков. [627] Документарни филмови за Тимошенко
Книги за Тимошенко
Културни манифестации
Белешки
Наводи
Понатамошно читање
Надворешни врски
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.svg){kind=small}
Portal di Ensiklopedia Dunia
