Абланица (Пиринско)
Географија и местоположбаАбланица се наоѓа на 22 километри југоисточно од градот Неврокоп и 9 километри источно од општинскиот центар Хаџидимово, во полупланинскиот југозападен дел на Дабрашкиот дел на Западните Родопи. Нејзиното земјиште се наоѓа помеѓу долините на реките Места од југозапад и нејзината лева притока Бистрица од исток, формирајќи ја нејзината природна граница. Селото е дел од историско-географскиот регион Чеч, поделен меѓу Бугарија и Грција, составен од 60 села населени со Помаци. Преовладуваат исцедените шумски од хумусни почви. Во земјата има и наноси од глина.[1] Климата е преодна медитеранска со планинско влијание со поволни услови за одгледување топлински култури – тутун, винова лоза, смокви, бадеми, памук, пченка и други. Се карактеризира со благи и врнежливи зими и топли и суви лета. Во 1959 г создадена е станица за снабдување со вода за наводнување на обработуваните површини, а во близина на селото е изградена и вештачка брана. Со соседната површина од 16.223 декари, населбата е најголема во општината. Во 2019 година се создадло нова бензинска пумпа (единствена во околината) и бензинска пумпа. ИсторијаРана историјаИсториските извори покажуваат дека Абланица е една од најстарите населби покрај реката Места во регионот Чеч. Првите пишани извори во кои селото се јавува како населба под имињата Апланче, Абланице и Аблание се османлиските регистри од крајот на 15 век. Во друг османлиски регистар од вилаетот на Тимур хисар од крајот на 1617 година селото се јавува како Абланиче. За претходниот развој на населбата сведочат археолошките истражувања и наоди во селото и околината, проучувани и забележани од бугарски археолози, историчари и истражувачи. Дополнителни информации за формирањето и развојот на селото даваат голем број други археолошки наоди од античките населби и некрополи кои се наоѓаат во близина на селото. Биле откриени и проучувани словенски и тракиски населби и светилишта, а предметите и инвентарот кои биле пронајдени во нив сведочат и за раниот развој на заедницата и за присуството на различни култури кои оставиле свои докази за нивното вековно постоење. Поради овие факти, се смета дека населбата била основана од страна на Тракијците преку формирање на населба од неколку колиби во областа Балтачица. Бидејќи оваа населба се наоѓа на стратешко место, се наоѓа во непосредна близина на една од најразвиените патни мрежи од античко време, тоа е патот што ги поврзува внатрешноста на териториите на денешна Бугарија, поминувајќи низ Пловдив, Пештера, Батак, Доспат, преку селата Сатовча, Абланица, поминувајќи ја реката Места во областа Боналака, преку Везме, Белотинци, Сер, Солун и Атина и се користела за комерцијална и транспортна активност која ја изградиле и одржувале Римјаните, чии остатоци и денес можат да се видат во областа Кардалома, го започнала својот развој и станала развиена населба веќе во раниот среден век. Отоманско ЦарствоВо текот на XIX век, селото било населено со муслимани и било во составот на Неврокопската каза на Отоманското Царство. Во „Етнографија на Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. во Абланица (Ablanitsa) имало 150 домакинства и 370 жители муслимани[2]Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 година селото имало 1030 жители, сите муслимани.[3]Според Стефан Верковиќ, на крајот на 19 век, Абланица имала муслиманско машко население од 471 лице кое живеело во 150 куќи.[4] Во 1899 година селото имало население од 1300 жители според резултатите од пописот на населението на Отоманското Царство.[5]Според Димитар Гаџанов, во 1916 година во Абланица, Боголин и Крибул живееле 1.692 Помаци.[6] БугаријаПо крајот на Балканските војни, селото било вклучено во составот на Бугарија. До 1944 година главната егзистенција била сточарството и земјоделството - лозарството и овоштарството. Во тоа време, Абланица била позната по своите лозја, зачувани во локалитетот имиња „Лозијата“ и „Голјамо Лозе“. Жетвата била голем празник. Насобраните луѓе од сите краишта на помош, а на крајот се одржала раскошна гозба на локалитетот „Чевермето“. НаселениеНа почетокот на 21 век селото броело околу 3.000 жители. Населението растело со природен прираст. Во 1959 година имало интензивна миграција. – 1960 година за станицата Кричим (денешен град Стамболиски) и селото Енина во областа на градот Казанлак. Податоци од 20 век:
СтопанствоСелското стопанство се карактеризира со сточарство и одгледување тутун. Во 1957 година била основана ТКЗС (од 1970 година до АПЦ во градот Гоце Делчев, од 1979 година во АПЦ во Хаџидимово, од 1990 година – КЗС). Во Абланица има кројач за чевли (од 1984 година). Комерцијална услуга на населението ја вршел ПК во Хаџидимово; стопански објект (од 1985 г.) со ресторан, слаткарница и продавница. Дневни службени патувања во Гоце Делчев, Хаџидимово, Копривлен и Грмен. Селото има катастарски и регулаторен план. Станбениот фонд бил целосно реновиран. Зачуваните стари станбени згради ги комбинираат карактеристиките на обичната отворена куќа и родопската куќа; типични се масивните камени ѕидови на двата ката и печките на поткровјето. Селото е електрифицирано, водоводно, канализирано и сите улици се асфалтирани. Општествени институции
Наводи
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
