Близу селото се наоѓа граничниот премин „Везме - Либјахово“ („Ексохи – Илинден“).
Историја
Потекло на името
Името на селото потекнува од речната именка старословенскиот глагол вѧзати. Придавното име Вязьмень изведено од тој поим значи „тињест“, „блатест“, „леплив“, „жилав“, т.е. тињеста река.[4] Во русија постои еквивалентното име Вјазма.
Во Отоманското Царство
Крај главниот пат од Неврокоп за Драма, источно од Везме има остатоци од стар тврдина наречена Сропаљ.[5]
В’зем, на ЈЗ от Неврокоп, 6 часа пат. Лежи на рамно место до изворот на Панега. До Места нема 1⁄2 час; но меѓу селото и реката се издига висок р’т, кој ја засенува. Пред една година тук стоел мудир. Се занимаваат со сточарство. 120 куќи Македонци и Турци.[6][12]
Егзархискиот митрополит Иларион Неврокопски во 1909 г. напишал за Везме:
„
С. Вјазем... Се наоѓа на убава местоположба, близу е до патот што минува низ с. Зрново до Сер. Има 115 македонски куќи[9] со 553 души население, 120 турски куќи со 608 души население. Селаните се главно живеат од земјоделство и сточарство. Имаат убави дабови шуми. Низ селото минува мала река која го наводнува вјаземското поле. Црквата „Св. Атанас“ е отворена во 1866 г. Таа е убаво здание. До неа е училиштето. Тоа е слабо дрвено здание...[15]
“
Во Грција
За време на Првата балканска војна селото е окупирано од бугарска војска, а по Втората балканска војна во 1913 г. е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. Истата година населението броело 1.004 жители, а во 1920 г. зе зголемило на 1.185 лица.[3] Во 1925 г. по крвавиот Трлиски инцидент поголемиот дел од преплашеното население се преселил во Бугарија (официјално 507 лица), а на негово место се доведени грчки колонисти. Во 1928 г. Везме е попишано како мешано мештанско-дојденско село со вкупно 734 жители, од кои 508 лица (147 семејства) биле грчки дојденци, а останатите македонски мештани.[16] Тодор Симовски вели дека останале 117 жители Македонци.[3]
Во 1926 г. 20 семејства од Везме се преселиле во пловдивското село Дудене (денес Черничево). Во 1943 г. за време на бугарската управа на регионот сите 20 семејства се вратиле во родното село, но во септември 1944 г. со повлекувањето на бугарската војска истите семејства повторно се вратиле во Дудене, каде денес живеат нивните потомци.
По Втората светска војна населението масовно се преселило во поголемите градови.[3]
Населението произведува тутун, жито, компири и други култури, а се занимава и со сточарство.[3]
↑Иванов, Йордан Н (1982). Местните имена между долна Струма и долна Места : принос към проучването на българската топонимия в Беломорието. София: Издателство на Българската академия на науките. стр. 89.
↑ 5,05,15,2Иванов, Йордан Н (1982). Местните имена между долна Струма и долна Места : принос към проучването на българската топонимия в Беломорието. София: Издателство на Българската академия на науките. стр. 11.
↑ 6,06,1Нарекувајќи ги „Бугари“ под влијание на бугарската пропаганда.
↑Македония и Одринско : Статистика на населението от 1873 г. София: Македонски научен институт – София, Македонска библиотека № 33. 1995. стр. 126–127. ISBN954-8187-21-3.
↑Стрезов, Георги (1891). „Два санджака отъ Источна Македония“(PDF). Периодическо списание на Българското книжовно дружество въ Средѣцъ. Средѣцъ: Държавна печатница. Година Осма (XXXVII–XXXVIII): 12.
↑Рапорт за положението и въвеждането на учебното дело през първото полугодие на 1908 - 1909 г. в Неврокопска каза – В: Извори за българската етнография, том 3: Етнография на Македония. Материали из архивното наследство. София: Македонски научен институт, Етнографски институт с музей, Академично издателство „Проф. Марин Дринов“. 1998. стр. 81.
↑Иванов, Йордан Н (1982). Местните имена между долна Струма и долна Места : принос към проучването на българската топонимия в Беломорието. София: Издателство на Българската академия на науките. стр. 200–201.