Масимилијано Алегри
Масимилијано Алегри (роден на 11 август 1967, во Ливорно) — италијански фудбалски тренер и поранешен играч од средниот ред. За време на неговата фудбалска кариера играл во Серија А, носејќи ги дресовите на Пиза, Пескара, Каљари, Перуџа и Наполи. Во 2002 година, тој го освоил Серија Д првенството со Аљанезе, клубот каде што ја завршил својата играчка кариера и ја започнал својата тренерска кариера. Откако водел неколку нисколигашки клубови, во сезоната 2007-2008 со Сасуоло ја изборил првата промоција во Серија Б во историјата на клубот, победувајќи во истата година во првенството и Суперкупот Серија Ц1. Од 2008 до 2010 година тој бил тренер на Каљари во Серија А, почнувајќи да се истакнува меѓу најперспективните италијански тренери од неговата генерација. Од 2010 до 2014 година бил тренер на Милан, со кој освоил едно скудето и еден Суперкуп на Италија (2011). Од 2014 до 2019 година за првпат бил на чело на Јувентус, со кој освои единаесет трофеи: пет последователни титули во Серија А (од 2015 до 2019 година), четири Купа на Италија по ред (од 2015 до 2018) и два Суперкупа на Италија (2015 и 2018); стигајќи, исто така, и до две финалиња на Лигата на шампионите во (2015 и 2017). Тој се вратил на клупата на Јувентус во тригодишниот период 2021-2024 година, во кој го освоил петтиот Куп на Италија (2024). На индивидуално ниво, тој бил добитник на наградата Златна клупа на Прима Дивизионе (2008), четири пати добитник на истата награда во Серија А (2009, 2015, 2017 и 2018 година) и четири пати за најдобар тренер во Серија А (2011, 2015, 2016 и 2018).Тој, исто така, бил награден со Националната награда Енцо Беарцот (2015) и бил примен во Куќата на славните на италијанскиот фудбал (2018). Тој е, исто така, единствениот тренер во историјата на италијанскиот фудбал кој освоил пет последователни Скудета, пет Купови на Италија, од кои четири исто така последователни, и единствениот во петте најсилни европски лиги што освоил двојна круна четири сезони по ред. БиографијаИзраснал во населбата Котето, во Ливорно,[1] во семејство од работничка класа, составено од татко, истоварувач на градското пристаниште, мајка, медицинска сестра,[2] и неговата помала сестра.[1] Во 1992 година, на дваесет и четири години, тој станал предмет на вниманието на скандалозни вести затоа што ја напуштил својата тогашна девојка два дена пред нивната венчавка;[3] тој подоцна се оженил во 1994 година, добил ќерка во 1995 година и се разделил во 1998 година; од подоцнежна врска, тој добил уште еден син во 2011 година.[1][2] Од 2017 до 2021 година, тој бил во врска со актерката Амбра Анџолини.[4] Уште од мал имал пасија кон трките со коњи, благодарение на неговиот дедо кој го носел на трките, подоцна често користел метафори и технички термини од овој спорт во своите прес-конференции или интервјуа; од 2019 година, тој поседува и своја штала со тркачки коњи.[5] Технички карактеристикиИграчНа почетокот на неговата кариера, Алегри бил опишан од Итало Алоди, историски италијански спортски директор, како перспективен играч „надарен со многу талент и малку безгрижен карактер“, кој, со текот на годините, делумно ја оневозможил неговата кариера на високи нивоа, што го осудило на провинциски фудбал:[6] „Да ја имав главата што ја имам сега, можеби ќе стигнев до репрезентацијата!“[7] самиот Алегри дваесет години подоцна признал: „Бев просечен играч без жалење“.[1] Играч од средниот ред со силни офанзивни карактеристики,[8] првично играјќи како мецала,[9] од каде бил способен да се уфрла во простор;[10] подоцна му биле доделени задачите на плејмејкер,[8] каде благодарение на техничките квалитети составени пред сè од способноста за трчање и шутирање,[9] конечно го преместил својот опсег на дејствија назад кон позицијата медијано во последните години од неговата кариера.[1] Тој, исто така, бил одличен во „читањето“ на играта, во дуелите со противниците, како и во помагањето на соиграчите кои имале потешкотии во одредена област на теренот.[10] Играч со голем квалитет, за неговиот учител Џовани Галеоне „тој веќе бил тренер на теренот [...] лидер на теренот и во соблекувалната, како капитен и како човек насекаде“[9] кој и покрај тоа што самиот платил за одреден тактички острицизам од тоа време, тој „секогаш најдобар бил меѓу тие што удирале најмногу“.[10] Поради неговото потекло од Ливорно и, пред сè, неговата тенка и слаба фигура, корисна за „лизгање“ низ противничките одбрани, тој уште од мали нозе го добил прекарот „Ачиуга“ (што значи: Сардела), измислен од Росано Џампаља, неговиот тренер во Ливорно; прекар кој му се залепи дури и како тренер.[11] ТренерСо преселбата на клупата, како тренер усвоил дел од карактеристиките кои претходно ги искажувал како играч. Меѓу нив, способноста да го „прочита“ текот на натпреварот што е можно подобро, со интервенирање на поставеноста на тимот за време на натпреварот, како и желбата да ги турка своите играчи од средниот ред – исто како што правел самиот Алегри на теренот – да навлезат во областа од каде можат да се обидат да шутираат кон голот; концепт, овој последниот, наследен од неговиот ментор Галеоне.[10] Тој обично претпочита да ги распоредува своите играчи на теренот со прилично офанзивни формации како што се 4-3-3,[12] 4-3-1-2 или 4-3-2-1.[13] Тие имале некои заеднички елементи, како што е одбраната со четворица играчи во линија и робустен среден ред за поддршка на играта.[12] Што се однесува до одделот за напред, тие си ги менуваат местата со голема варијабилност и можна употреба на канонско трио, со таканаречен треквартиста зад напаѓачкиот пар,[14] – решение во кое Алегри, згора на тоа, постојано прибегнува кон играчи кои се тотална спротивност на класичниот плејмејкер, како на пример „мускулестите“ Боатенг или Видал[15] –, или користејќи два полунапаѓачи (формација позната како „новогодишна елка“) за поддршка на единствениот централен напаѓач;[13] често напаѓачите кој ги користи Алегри работат многу за тимот дури и далеку од шеснаесетникот, таканаречен „tuttocampista“,[16] со постојани одбранбени повлекувања.[17][18] Клупска кариераОткако за првпат ја шутнал топката во родното Ливорно во младинските категории на истоимената екипа,[1] тој ја започнал својата професионална кариера со Куоиопели од Санта Кроче сул'Арно, во тогашната Интеррегионална лига, во сезоната 1984-1985. По три години во клубот од неговиот роден град, Ливорно, тој се преселил во ривалите Пиза, со која го имал своето деби во Серија А на 11 јуни 1989 година, во натпреварот против Милан.[19] Во текот на сезоната, тој забележал само два настапи и на крајот од неа се вратил во Ливорно, во Серија Ц2. Следната година, тој се преселил во Ц1, потпишувајќи за Павија.  Забележан од Пјерпаоло Марино, спортскиот директор на Пескара, во 1991 година се преселил во Абруцезите,[6] каде играл под водството на тренерот Џовани Галеоне со кој играчот ќе воспостави длабок професионален и пред се многу добар човечки однос:[10][9] „Имав среќа да имам учител како него, кој можеби не постигна големи резултати, но кој ме научи на задоволството во сферата на фудбалот“, се присетил самиот Алегри години подоцна,[20] додека Галеоне за истата прилика изјавил „екипата веќе беше составена, но управата го ангажираше ова момче кое јас искрено не го познавав. По три дена се ми беше јасно, тој беше одличен фудбалер на теренот и сериозно и почитувано момче, пристигна на прсти и по кратко време веќе беше лидер во соблекувалната“.[9] Со Пескара веднаш изборил промоција во Серија А, а за време на сезоната 1992-1993 ја одиграл својата најдобра година со бело-сините, постигнувајќи 12 гола во 31 натпревар и постигнувајќи го својот прв гол во највисоката фудбалска лига на Италија, за време на натпреварот Пескара - Милан (4-5) одигран на 13 септември 1992 година.[21] По Пескара, за Алегри уследиле уште две сезони во Серија А со Каљари, прекинати во октомври 1995 година со трансферот во Перуџа, во Серија Б, каде повторно се соединил со тренерот Галеоне. Во неговото кратко, но значајно искуство со Грифоните, во сезоната 1995-1996 тој бил меѓу протагонистите кој најмногу помогнале за промоцијата на клубот во Серија А, втора изборена промоција во кариерата на Алегри и уште позначајна за црвено-белиот тим, кој отсуствувал од првата дивизија цели петнаесет години: конкретно, Алегри бил тој што го претворил пеналот во гол во 90-тата минута од домашниот натпревар против Венеција на три кола пред крајот на првенството, победа што на клубот му донела одлучувачки „ветар во грбот“ кон промоцијата.[22] Следната сезона, повторно со тимот од Умбрија, тој одиграл 15 натпревари постигнувајќи 3 гола во Серија А пред да биде продаден, во јануари 1997 година, во Падова назад во Серија Б. Во декември истата година, тој се вратил во Серија А, откако потпишал за Наполи, кој сепак бил во целосна криза и „де факто“ веќе тргнат кон испаѓање, за кој Алегри ги одиграл својте последни натпревари во највисоката италијанска лига. Потоа, тој одиграл уште три сезони во Серија Б со екипите на Пескара и Пистоезе. Додека го носел дресот на вторите, во март 2001 година, тој првично бил дисквалифициран на една година од дисциплинската комисија по пресудата за спортски прекршок поврзан со натпреварот од Купот на Италија со Аталанта на 20 август 2000 година, обвинет дека заедно со уште седум играчи од двата тима го наместиле резултатот по големите суми обложени на нив преку пријатели и роднини;[23][24] во мај 2001 година, Федералната апелациона комисија ја прифатила жалбата на адвокатите на двата клуба, ослободувајќи ги сите играчи вклучени во наводниот прекршок и затоа, исто така, ја поништила дисквалификацијата на Алегри:[25] „но раната сè уште ме навредува“, се присетил тој години подоцна.[1] Последните две сезони од играчката кариера ги поминал во Аљанезе, каде што во 2002 година бил клучен за историската промоција, првата на зелено-црните меѓу професионалците, од Серија Д до Ц2,[26] по што ја завршил својата играчка кариера со 374 натпревари и 56 голови. Конкретно во Серија А одиграл 101 натпревар, постигнувајќи 19 голови. Тренерска кариераПочетокот на кариератаАлегри започна тренерска кариера во 2004, служејќи како шеф на тимот од Серија Ц2 Алјанезе, клубот во кој тој ги помина последните две години од неговата професионална фудбалска кариера. По една импресивна сезона со нив, Алегри беше повикан да го предводи Гросето, тогаш во Серија Ц1; неговото искуство со бјакнороси-те не беше толку успешна како она со Аљанезе, и беше многу брзо отпуштен по почетокот на сезоната 2006-07 во Серија Ц1. Откако беше отпуштен од Гросето, Алегри се согласи да му се придружи на неговиот ментор Џовани Галеоне кај Удинезе, станувајќи дел од неговиот тренерски персонал. Оваа пракса сепак се докажа дека е забраната од страна на законите на италијанскиот фудбал затоа што сè уште траеше неговиот договор со тосканскиот клуб, и предизвика Алегри да биде дисквалификуван за три месеци на почетокот на 2008 година. СасуолоВо август 2007 Алегри стана тренер на амбициозниот тим од Серија Ц1, Сасуоло, кој Алегри успеа да брзо да го доведе во врвните места во лигата. На 27 април 2008 Сасуоло математички ја обезбеди титула за сезоната 2007-08 во Серија Ц1/А, со тоа освојувајќи прва историска промоција во Серија Б за неровердите. КаљариНа 29 мај 2008 беше најавен како нов тренер на Каљари во Серија А, заменувајќи го Давиде Балардини. И покрај разочарувачкиот старт на сезоната, со пет порази во првите пет натпревари во лигата, Алегри беше потврден од страна на претседателот на клубот Масимо Челино и продолжи како тренер по што го доведе својот тим до средината на табелата до декември. На 9 декември по домашната победата од 1-0 против Палермо, Каљари Калчо најави дека склучиле нов две годишен договор со Алегри, кој истекнува на 1 јуни 2011. Потоа беше откриено дека договорот бил склучен во октомври, во средината на раните кризни резултати на рособлу-ите. Тој ја заврши сезоната 2008-09 во извонредно деветто место, кој беше поздравен како огромен резултат земајќи ги предвид ограничените ресурси, недостатокот на топ играчи и високиот квалитет на напаѓачкиот фудбалски стил на Каљари кој ги доведе Сардинците многу блиску до квалификација во УЕФА Европа Лига. Таквите резултати го доведоа да биде награден со Панкина д'Оро (Златна Клупа), награда која му се доделува на најдобриот фудбалски менаџер од Серија А според гласовите на другите менаџери. Тој ја освои истата награда за вторпат по ред, исто така, за неговите резултата за сезоната 2009-2010, каде успеа да ги потврди високите фудбалски нивоа на Каљари и покрај загубата на редовниот напаѓач Роберто Аквафреска, како и водејќи импресивен број од три играчи од неговиот тим (имено, Давиде Бјондини, Федерико Маректи и Андреа Косу) да добијат повик за италијанската фудбалска репрезентација за неговото време во клубот. На 13 април 2010 Каљари изненадувачки го отстрани Алеги од неговите менаџерски задачи и покрај доброто дванаесетто место со 40 бодови, и тренерот на младите Џорџо Мелис (со Џанлука Феста како негов помошник) бил назначен на неговото место. МиланТој беше ослободен од неговиот договор со Каљари на 17 јуни 2010, под барање на гигантите од Серија А, Милан, кои беа заинтересирани да го назначат него нивен нов тренер. На 25 јуни, Алегри беше официјално назначен за нов тренер на Милан. Во неговата прва сезона на чело, Алегри ги предводи Милан до нивната прва шампионска титула од 2004, победуваќи го Интер во двете натпревари, но сепак, неговиот тим не успеа да го помине полуфиналето на Купот на Италија, губејќи од Палермо со вкупен резултат 4-3 во неговата прва сезона. Тимот исто така се квалификуваше и во осмина финалето на Лигата на Шампионите за 2010-11, кога беа елиминирани од Тотенхем Хотспар. Сепак, Масимилијано Алегри се докажа во Серија А дека тој е млад талентиран тренер и ги предводи Милан до шестиот Супер Куп на Италија, враќајќи го резултатот во 2-1 против Интер во меч кој беше одигран во Националниот Стадион на Пекинг. На 13 јануари 2012 година, Масимилијано Алегри се согласи да го продолжи договорот со Милан до крајот на сезоната 2013-2014. ЈувентусПрвиот циклус (2014-2019)Првите успеси и европските финалиња (2014-2017)На 16 јули 2014 година, тој бил ангажиран на тренерската клупа во Јувентус, за да го замени Антонио Конте кој ненадејно од непознати причини поднел оставка еден ден пред тоа.[27][28] Пречекан во Торино од експертите,[29][30] противниците[31][32] и пред се од навивачите[33][34] со не толку прикриени сомнежи околу неговото влијание врз средината во Јувентус после три последователни скудета, Алегри наместо тоа станува протагонист во позитивната дебитантска сезона на клупата на Јувентус.[35][36][37] Тој го имал своето деби на клупата на Јувентус на 30 август, во победата со 1-0 на гостувањето кај Кјево во првото коло од првенството 2014-2015.[38] На 2 мај 2015 година, на крајот на првенството во кое постојано бил на врвот на табелата, Јувентус го освоил скудетото победувајќи ја на гостински терен Сампдорија со 1-0,[39] четврто последователно за клубот од Пиемонте и освоено како никогаш претходно во ерата на 3 бода за победа - на четири кола пред крајот.[40] Од друга страна, ова било второ лично скудето за Алегри: кој со овој успех влегол во малата група тренери – пред него само Бернардини, Капело, Карњели, Лидхолм, Трапатони и Вајс - способни да ја освојат италијанската лига на чело на најмалку два клуба. Тој, исто така, станал првиот во историјата на Серија А, кој ја освоил шампионската титула во својата прва сезона со два различни тима.[41] на 20-ти истиот месец, освојува национална двојна круна, благодарение на триумфот во Купот на Италија, освоен во Рим против Лацио во финалето решено во продолженија: за бјанконерите, ова била, по дваесет години чекање, десеттата титула во натпреварувањето - што го прави клубот од Торино првиот во Италија што стигнал до овој јубилеј - додека за Алегри тоа бил првиот успех во неговата кариера во националниот куп;[42] со ова, тренерот од Ливорно се изедначил со тандемот Чезарини-Парола и Марчело Липи, единствените способни во минатото да постигнат двојна круна на клупата на Јувентус. Конечно во мај, Алегри, откако направил јасен пресврт во континенталните настапи на тимот во споредба со претходните години, ја вратил „Старата Дама“ во финалето на Лигата на шампионите, дванаесет години по претходното учество, но можност за освојување на „тројната круна“ сепак не била материјализирана за „бјанконерите“, кои биле победени во Берлин од Барселона.[43][44] На лично ниво, тој ја добил Наградата „Беарцот“ како најдобар италијански тренер во сезоната.[45] На 8 август ја започнал својата втора сезона во Торино со освојување на својот втор Суперкуп на Италија, негов прв на клупата на Јувентус, победувајќи го Лацио со 2-0 во Шангај:[46] Со овој успех, Алегри се изедначил со Капело и Бенитес како единствени тренери кои го освоиле овој трофеј на чело на два различни клуба.[47] Тренерска статистикаСтатистиката е ажурирана на 4 мај 2015.
ПочестиТренер
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
.jpg)
3.png){kind=small}
_e_Rosso.png){kind=small}
2.png){kind=small}
2.png){kind=small}
.png){kind=small}
_e_Rosso_e_Nero_(Strisce).svg){kind=small}
| |||||||||||||
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
