Петрич
Петрич (бугарски: Петрич) — град во Петричко, Југозападна Пиринска Македонија, денес во Бугарија. ГеографијаГрадот е сместен во Петричкото Поле северно од планината Беласица, а во негова близина се наоѓаат и селото Рупите и храмот Св. Петка на познатата пророчка Ванѓа и Самуиловата тврдина во селото Клуч. Во близината на градот се наоѓаат и два гранични премина: „Златарево“ кон Република Македонија и „Кулата“ кон Егејска Македонија, Грција. Низ градот тече реката Луда Мара, која е десна притока на Струмешница. Сè до влегувањето на Бугарија во ЕУ, Петрич претставуваше важен трговски центар за граѓаните од Македонија кои во Петрич се снабдуваа со разна евтина стока. ИсторијаЗа првпат градот се споменува во 1376-1377 година во повелбите на браќата Јован Драгаш и Константин Драгаш, коишто овдешните имоти ги подариле на рускиот манастир „Свети Пантелејмон“ на Света Гора. Градот паѓа под османлиска власт по 1395 година, кога заедно со неговата околина е вклучен во состав на Ќустендилскиот санџак и претставува центар на самостојна нахија. Во текот на османлиското владеење Петрич сè повеќе добива муслимански лик. Во 1652 година, османлискиот патописец Евлија Челебија го посетува Петрич и за него запишал, дека паланката има 240 убаво уредени куќи со градини. Има две маали со џамија, параклис, два ана и само една бања. Центар е на каза со 80 села. Има 50 дуќани, што укажува на нивото на занаетиството и трговијата во градот.[2] Петрич е првенствено познат по производството на пченица, пченка, 'рж, овес, памук, ориз, тутун, афион, овошје, а важно место заземаат и костените. Во периодот XVI-XIX век, западно од градот, во атарот на селото Долене, се одржувал познатиот Доленски панаѓур кој бил еден од најголемите панаѓури во европскиот дел на Османлиското Царство.[3] Во XIX век во градот се населуваат македонски семејства од планинските огражденски села, потоа од Негушко, Гостиварско и други места од Македонија. Во 1845 година, рускиот славист Виктор Иванович Григорович, на пат од Струмица за Сер го посетува градот и го споменува во неговата книга „Опис на патувањето низ Европска Турција“:
Во 1857 година е изградена црквата „Успение на Пресвета Богородица“. Во неа се воведува богослужба на грчки јазик, а во дворот на црквата се отвора грчко училиште.[5] Во 1868 година завршена е изградбата на црквата „Свети Никола“, која се претвора во центар на борбата против грчката пропаганда во градот.  Во 1889 година, Стефан Верковиќ во неговата книга „Топографско-етнографски опис на Македонија“ пишува за Петрич:
Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија, Етнографија и статистика“) од 1900 година, во Петрич живееле 7.190 жители, од кои 4.600 Турци, 2.450 Македонци[7], 100 Роми и 40 Власи.[8] Во периодот 1913 - 1925 година во градот се доселиле голем број бегалци од Егеjскиот и Вардарскиот дел на Македонија. ДемографијаПетрич е втор град по големина во Благоевградската област.[9] Според пописот од 2011 година, во Петрич живееле 28.902 жители. На табелата е прикажан националниот состав на населението во градот:
 Во градот и околината живеат голем број Македонци, кои од страна на бугарската држава не се признаваат како посебна етничка заедница и голем дел од нив се запишуваат како Бугари.[7] Во пописот од 1956 година, кога имало можност за самоопределување на македонски народ, вкупно 82,64 % од населението во Петричката околија се декларирале како Македонци.[10] На табелата е прикажан бројот на населението во Петрич за периодот 1934-2011:
СпортНа Градскиот стадион "Цар Самоил" во Петрич игра ФК „Беласица“. Фудбалот во Бугарија започнал да се развива во почетокот на XX век. ФК "Беласица" бил формиран 1920 година, претходно се нарекувал "Мануш војвода", "Л. Весов", "Македонија", "Илинден" и "Динамо", од 1957 година го добива името "Беласица". Дел е од А група од 1980 до 1984. Во бугарската Прва лига е во сезоната 2004/2005. Познати личности
Наводи
Надворешни врски
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
