စူဠကမ္မဝိဘင်္ဂသုတ်

(၎င်းသုတ်ကို သုဘသုတ်ဟုလည်း ခေါ်သည်။)

ဘုရားရှင် ကောသလနိုင်ငံ သာဝတ္ထိမြို့ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးတော်မူစဉ် “လူ့လောက၌ ထင်ရှားဖြစ်နေသော “ဟီန ပဏီတဖြစ်ခြင်း၏ အကြောင်း ၁၄-မျိုး သုဘလုလင်က မေးလျှောက်သဖြင့် ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်တိုင် အကျယ် ဝေဘန် ရှင်းလင်း၍ ဟောတော်မူသည့်သုတ်။

အဋ္ဌကထာ၌ တောဒေယျပုဏ္ဏားသည် ကောသလဘုရင်၏ ပုရောဟိတ် ဖြစ်ပုံနှင့် တောဒေယျပုဏ္ဏားအကြောင်း၊ ဤသုတ်ဖြစ်ပေါ်လာပုံနှင့် ကံအကျိုးပေးပုံတို့ကို ဖွင့်ပြတော်မူထားပါသည်။ ^{[၁] [၂]}

၁။ သူများအသက်၊ သတ်သည့်တွက်၊ အသက်ကိုယ့်မှာ တို။

မသတ်ရှောင်ရှား၊ ထိုသူများ၊ ရှည်လျားအသက်ကို။

၂။ နှိပ်စက်ကလူ၊ ညှဉ်းဆဲသူ၊ ပြောထူရောဂါဆို။

သနားစိတ်သွင်း၊ မနှိမ်နင်း၊ ကင်းရှင်းရောဂါကို။

၃။ ထန်ပြင်းဒေါသ၊ ကြီးတတ်က၊ အလှပျက်မည်ဆို။

ဒေါသကင်းစင်၊ မေတ္တာယှဉ်၊ ကြည်လင်လှသကို။

၄။ မနာလိုပြန်၊ ဣဿာထန်၊ ခြံရံကင်းမည်ဆို။

ဣဿာမထား၊ ဝမ်းမြောက်ငြား၊ ပေါများခြွေရံကို။

၅။ မလှူမဒါန်း၊ မပေးကမ်း၊ ခြောက်ခမ်းဥစ္စာဆို။

စွန့်ကြဲလေ့တုံ၊ ပြုပါကုန်၊ ကုံလုံကြွယ်ဝလို။

၆။ မာန်မာနကြွယ်၊ ထိုသူဝယ်၊ မျိုးနွယ်ညံ့မည်ဆို။

ထိုက်သူရိုကျိုး၊ မာန်ကိုချိုး၊ အမျိုးမြတ်သကို။

၇။ သိဖွယ်ဟူသမျှ၊ မမေးက၊ ဖျင်းအပညာဆို။

ကြားမြင်များအောင်၊ မေးလေ့ဆောင်၊ ခုနောင်တတ်သိလို။