ဗဟုဘာဏိသုတ်

^[၁] ဘုရားရှင် ကောသလနိုင်ငံ ... သီတင်းသုံးတော်မူနေစဉ် ဉာဏ်ပညာဖြင့် ပိုင်းခြားဝေဖန်မှုမရှိဘဲ စကားများသောပုဂ္ဂိုလ်၌ ဝစီဒုစရိုက်လေးပါးကို ပြောမိခြင်း၊ ကွယ်လွန်သည့်အခါ ဒုဂ္ဂတိဘဝသို့ရောက်ရခြင်းဟူသော အပြစ်ငါးပါးနှင့် ဉာဏ်ပညာဖြင့် ပိုင်းခြားဝေဖန်၍ စကားပြောရာဝယ် ဝစီဒုစရိုက်လေးပါးကို မပြောမိခြင်း၊ ကွယ်လွန်သည့်အခါ သုဂတိဘဝသို့ရောက်ရခြင်းဟူသော ကဏှပက္ခ, သုက္ကပက္ခ ဒေသနာတော်ဖြင့် ရဟန်းတို့အား ဘုရားရှင်ဟောတော်မူသည့်သုတ်။

အဋ္ဌကထာ၌ ဖွင့်ဆိုချက်ရှိပါသည်။ ^[၂]

ဗဟုဘာဏိသုတ် သည် မြတ်စွာဘုရား ဟောကြားတော်မူခဲ့သည့် သုတ္တန်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ ဤသုတ္တန်တွင် မြတ်စွာဘုရားသည် စကားများသော ပုဂ္ဂိုလ်၌ အပြစ်ငါးမျိုးနှင့် ပညာဖြင့် နှိုင်းချိန်၍ စကားပြောသော ပုဂ္ဂိုလ်၌ အကျိုးငါးမျိုးတို့ကို ဟောကြားတော်မူခဲ့သည်။^[၃]

ရဟန်းတို့ စကားများသော ပုဂ္ဂိုလ်၌ အပြစ်တို့သည် ဤငါးမျိုးတို့တည်း။ အဘယ်ငါးမျိုးနည်းဟူမူ -

• မဟုတ် မမှန်သည်ကို ပြောမိတတ်၏။
• ကုန်းစကားကို ပြောမိတတ်၏။
• ကြမ်းတမ်းသော စကားကို ပြောမိတတ်၏။
• ပြိန်ဖျင်းသော စကားကို ပြောမိတတ်၏။
• ခန္ဓာကိုယ် ပျက်စီး၍ သေပြီးသည်မှ နောက်၌ ချမ်းသာကင်းသော မကောင်းသော လားရာ ပျက်စီး၍ ကျရောက်ရာ ငရဲသို့ ရောက်ရ၏။

ရဟန်းတို့ စကားများသော ပုဂ္ဂိုလ်၌ အပြစ်တို့သည် ဤငါးမျိုးတို့ပင်တည်း။^[၃]

ရဟန်းတို့ ပညာဖြင့် နှိုင်းချိန်၍ စကားပြောဆိုသော ပုဂ္ဂိုလ်၌ အကျိုးတို့သည် ဤငါးမျိုးတို့တည်း။ အဘယ်ငါးမျိုးနည်းဟူမူ -

• မဟုတ် မမှန်သည်ကို မပြောမိတတ်။
• ကုန်းစကားကို မပြောမိတတ်။
• ကြမ်းတမ်းသော စကားကို မပြောမိတတ်။
• ပြိန်ဖျင်းသော စကားကို မပြောမိတတ်။
• ခန္ဓာကိုယ် ပျက်စီး၍ သေပြီးသည်မှ နောက်၌ ကောင်းသောလားရာဖြစ်သော နတ်ပြည်သို့ ရောက်ရ၏။

ရဟန်းတို့ ပညာဖြင့် နှိုင်းချိန်၍ စကားပြောဆိုသော ပုဂ္ဂိုလ်၌ အကျိုးတို့သည် ဤငါးမျိုးတို့တည်း ဟု (မိန့်တော်မူ၏)။^[၃]