Уліковая палітыка

Бухгалтарскі ўлік
Ключавыя паняцці
Бухгалтар • Бухгалтарскі рахунак Галоўная бухгалтарская кніга Абаротна-сальдавая ведамасць Справаздачны перыяд Уліковая палітыка Падвойны запіс • Праводка Дэбет і крэдыт • Актывы і пасівы Калькуляцыя • Сабекошт МСФС • GAAP
Фінансавая справаздачнасць
Бухгалтарскі баланс Справаздача аб прыбытках і стратах Справаздача аб руху грашовых сродкаў Справаздача аб змене капіталу Кансалідаваная • Камбінаваная
Вобласці бухгалтарскага ўліку
Улік выдаткаў • Фінансавы ўлік • Судовая бухгалтэрыя Улік фондаў • Кіраўнічы ўлік • Падатковы ўлік Бюджэтны ўлік • Банкаўскі ўлік
Аўдыт
Фінансавы кантроль
Гэта панэль: глядзець размовы правіць

Уліковая палітыка — сукупнасць спосабаў арганізацыі і вядзення бухгалтарскага ўліку, якая прымаецца арганізацыяй самастойна^[1]. Прынятая ўліковая палітыка прымяняецца паслядоўна ад аднаго справаздачнага года да іншага^[2].

Уліковая палітыка арганізацыі афармляецца ў выглядзе адпаведнага палажэння, якое падпісваецца галоўным бухгалтарам, кіраўніком арганізацыі або індывідуальным прадпрымальнікам, што аказвае паслугі вядзення бухгалтарскага ўліку і складання справаздачнасці. Палажэнне зацвярджаецца кіраўніком арганізацыі або іншымі асобамі (органамі), упаўнаважанымі на гэта заканадаўствам або статутам арганізацыі^[1].

Уліковая палітыка павінна грунтавацца на прынцыпах бухгалтарскага ўліку і справаздачнасці, прадугледжаных заканадаўствам^[1].

Уліковая палітыка арганізацыі змяшчае наступныя элементы:

• віды ўліковай ацэнкі, якія выкарыстоўваюцца;
• план рахункаў бухгалтарскага ўліку;
• формы першасных уліковых дакументаў, распрацаваныя арганізацыяй;
• форма вядзення бухгалтарскага ўліку;
• парадак правядзення інвентарызацыі актываў і абавязацельстваў;
• іншыя спосабы арганізацыі і вядзення бухгалтарскага ўліку.

Калі арганізацыя мае філіялы або прадстаўніцтвы, уліковая палітыка павінна прадугледжваць спосаб вядзення бухгалтарскага ўліку іх дзейнасці^[1].

Да ўліковай палітыкі прад’яўляюцца наступныя асноўныя патрабаванні:

• поўнае адлюстраванне ў бухгалтарскім уліку ўсіх фактаў дзейнасці прадпрыемства;
• адлюстраванне фактаў гаспадарчай дзейнасці, зыходзячы з прававых норм і эканамічных умоў вядзення гаспадаркі;
• тоеснасць дадзеных аналітычнага і сінтэтычнага ўліку дадзеным бухгалтарскай і падатковай справаздачнасці^[3].

Калі заканадаўства не ўстанаўлівае парадку адлюстравання канкрэтных гаспадарчых аперацый, асобных складнікаў актываў, абавязацельстваў, уласнага капіталу, даходаў ці выдаткаў, арганізацыя самастойна распрацоўвае такі парадак з выкарыстаннем прафесійнага меркавання з улікам патрабаванняў заканадаўства^[1].

Уліковая палітыка звычайна не змяняецца, за выключэннем наступных выпадкаў:

• змены заканадаўства;
• змены спосабаў вядзення бухгалтарскага ўліку з мэтай павышэння дакладнасці і актуальнасці фінансавай інфармацыі;
• прыняцця рашэння аб рэарганізацыі або ліквідацыі арганізацыі.

Змены, звязаныя з рэарганізацыяй або ліквідацыяй, уносяцца з пачатку справаздачнага года.

Усе змены павінны быць абгрунтаваныя, падпісаныя галоўным бухгалтарам, кіраўніком арганізацыі або індывідуальным прадпрымальнікам і зацверджаны ўпаўнаважанымі асобамі або органамі^[1].