Segon Dauzat, Espèrça que ven benlèu de *Spartia (villa), d'un nom gallic d'òme Spartius[5]. La precaucion de Dauzat que s'explica per le feble aclinament d'ua vocala tonica, encara mens -'a-, a se mudar en ua auta vocala. Xavier Delamarre que tòrna préner l'idèa de las propietats [derivacion neutra plurala en -a] d'un òme de nom Spartios, atestat, mes shens las precaucions de Dauzat[6].
Jacques Astor qu'es d'acòrdi damb Dauzat, mes que supausa Spartius es en relacion damb Esparta (Lacedemònia) [7]. Mèi que dobtós.
Segon Negre, Espèrça que ven benlèu deu nom « romanic » (latin) d'òme Expertus, tractat [compréner declinat] com Expertius, sufixat en -a[8]. Aquera solucion qu'evita la dificultat explicada a prepaus de Spartius, qui demòra pas totalament impossible pr'aquò.
Istòria
Espèrça èra una bastida representada per tres còssols au sègle XIII. L'abat de Lesat n'èra le senhor espiritau. Al sègle XV, un castelar, appartenent a J. d'Alquièr, i èra mencionat. Coma los vilatges vesins, Espèrça foguèt endamatjada per los Reformats au sègle XVI. La glèisa, dedicada a Sant Bertomèu, que demòra encara una campana (?). Lo campanar, un campanar-mur amb cinc lotjaments campanaires e lo portal gotic foguèron salvats.
Pendent l'Ancian Regime, Espèrça qu'èra de la diocèsi civila de Rius, doncas de la província de Lengadòc, de la generalitat de Tolosa, de la diocèsi de Rius, de la senescauciá de Tolosa. En 1790, Espèrça qu'èra deu canton de Galhac Tolzan, puèi que passèt au canton de Senta Gabèla en 1801. La glèisa es jos lo patronatge de Sent Bertomiu [9].
Comunas de laNauta Garona (Lengadòc e Gasconha) (comunas actualas, comunas que contenon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
