(1463—1557) У време турског освајања, Српска патријаршија је након пада Смедерева (1459) и смрти српског патријарха Арсенија II (1463) запала у нередовно стање, тако да су њене епархије доспеле под јурисдикцију Охридске архиепископије. Тек након турског освајања Београда (1521) и победе и бици на Мохачу (1526) долази до значајних промена. У то време, под вођством смедеревског митрополита Павла започиње борба за обнову Српске патријаршије са средиштем у Пећи. Током наредних година, Павле је постигао низ привремених успеха, поставши накратко архиепископ пећки и патријарх српски. Иако је његов покрет на крају доживео неуспех (1541), тежња ка обнови Српске патријаршије није напуштена.
Од 1913. године до 1920. трон Карловачког митрополита је био упражњен а након обнове српске патријаршије титула придодата патријарху.
Арсеније Стојковић је после смрти митрополитаСамуила Маширевића постављен је 1870. за администратора Карловачке митрополије, а 1872. смењен са тог положаја. Приликом избора митрополита 1874. изабран је једногласно за митрополита карловачког, али бечка влада га није хтела потврдити. Исто то се поновило и 1881, када је изабран за већином гласова. Оба пута га је цар одликовао, али га није хтео потврдити за митрополита.
За живота називан патријарх Павле. Међутим, по некима он је други по реду поглавар под тим именом јер је постојао и митрополит смедеревски Павле у 16. веку који је био чувар патријаршког трона и броји се као први.