Мікалай Венядзіктавіч Раманаў

Мікалай Венядзіктавіч Раманаў
Дата нараджэння	6 (18) кастрычніка 1863
Дата смерці	1927
Месца смерці	Гродна, Гродзенскі павет, Беластоцкае ваяводства, Польская Рэспубліка
Месца пахавання	Праваслаўныя могілкі ў Гродне
Грамадзянства	Расійская імперыя
Альма-матар	Астраханскае рэальнае вучылішча[d] Санкт-Пецярбургскі дзяржаўны архітэктурна-будаўнічы ўніверсітэт (1887)
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мікалай Венядзіктавіч Раманаў (1863 - ?) - грамадзянскі інжынер, архітэктар^[1].

Нарадзіўся ў 1863 годзе^[1], паходзіў з обер-афіцэрскіх дзяцей^[2].

Пасля заканчэння Астраханскага рэальнага вучылішча паступіў у Інстытут грамадзянскіх інжынераў у 1882 годзе^[1]. Скончыў тут курс па 1-м разрадзе ў 1887 годзе. Мікалай Венядзіктавіч вызначыўся на службу малодшым архітэктарам у гродзенскае губернскае праўленне і праз тры гады быў прызначаны малодшым архтэктарам таго праўлення^[1]. Акрамя гэтага М. Раманаў складаўся архітэктарам-ацэншчыкам нерухомых маёмасцяў у г. Гродне, якія прад’яўляліся для залогу ў тульскім зямельным банку ў Санкт-Пецярбургу^[1].

З 1893^[3] па 1900 год М. Раманаў быўгродзенскім губернскім архітэктарам  (руск.) (бел.^[4].

12 лютага 1900 года ў сувязі са смерцю гродзенскага губернскага інжынера В. Ф. Нябольсіна быў часова прызначаны выконваючым яго абавязкі^[2], але праз паўгода М. Раманава вызвалілі ад усіх абавязкаў і пасад «За прызначэннем на пасаду старэйшага інжынера па дарожнай частцы Гродзенскага губернскага распарадчага камітэта». З гэтага часу галоўным клопатам Раманава сталі губернскія масты і дарогі^[2].

15 жніўня 1901 года быў адкрыты мураваны Губернатарскі мост праз Гараднічанку^[2].

У 1906-09 гадах прымаў актыўны ўдзел у пабудове Пятроўска-Мікалаеўскага моста праз раку Нёман ў горадзе Гродне^[2]. За гэта М. Раманаў атрымаў Найвысокую падзяку ад яго Імператарскай Вялікасці^[5].

З пачаткам Першай сусветнай вайны М. В. Раманаў быў адкамандзіраваны ў 1-ы раён ваенна-дарожных прац, а затым у распараджэнне начальніка ваенна-дарожнага ўпраўлення Паўночнага фронту. Яго галоўным абавязкам там было будаўніцтва і аднаўленне разбураных у ходзе баявых дзеянняў дарог. У сувязі з абвастрэннем хранічнай хваробы 1 красавіка 1916 года старшы дарожны інжынер быў адкамандзіраваны ў распараджэнне Гродзенскага губернскага распарадчага камітэта^[6].

Пасля эвакуацыі ў глыб краіны па заканчэнні вайны вярнуўся ў Гродна, дзе і памёр у 1927 годзе. Пахаваны на праваслаўных могілках Гродна побач са сваёй маці^[2].

• 1888^[1]:
  • капітальны рэмонт мураванай царквы і новая званіца ў Сынкавічах Слонімскага павета
  • новая мураваная званіца ў Слоніме
• 1889-91^[1]:

• • мураваная Свята-Мікалаеўская царква ў Белавежы Пружанскага павета
  • мураваная Свята-Мікалаеўская царква ў Крупчыцах Кобрынскага павета^[7]
  • драўляная Свята-Міхайлаўская царква ў Гутаве Кобрынскага павета^[8]
  • драўляны будынак для нармальнай вясковай лячэбніцы на 10 ложкаў у Белавежы Пружанскага павета
  • мураваны двухпавярховы дом для праўлення і паштова-тэлеграфнай канторы ў г. Гродне
  • 60 драўляных мастоў ад 1 да 50 сажаняў даўжыні
• 1904^[9]:
  • Будынак гродзенскага народнага дома (саўмесна з Л. Лангадам)

• залатая булаўка з ізумрудам (1894)
• ордэн Святога Станислава 3-й ступені (1895)
• залаты гадзіннік з ланцужком (1897)
• сярэбраны медаль «У гонар валадарання імператара Аляксандра III» на Аляксандраўскай стужцы (1897)
• ордэн Святой Ганны 3-й ступені (1900)
• ордэн Святога Станіслава 2-й ступені (1911)
• медаль «У памяць 300-годдзя валадарання дома Раманавых» (1913)

У Гродне жыў на Паліцэйскай вуліцы ў доме Карсунскага^[10].

	Мікалай Венядзіктавіч Раманаў на Вікісховішчы