Няміга (станцыя метро, Мінск)

«Няміга»
руск.: Немига
«Няміга»; руск.: Немига
	Аўтазаводская лінія (Мінск)
	Мінскі метрапалітэн
Дата адкрыцця	31 снежня 1990
Раён	Цэнтральны
Тып	калонная трохпралётная дробнага залажэння
Колькасць платформаў	1
Тып платформы	астраўная
Форма платформы	прамая
Архітэктары	Юрый Міхайлавіч Градаў і Леанід Мендэлевіч Левін
Мастакі	Леанід Васілевіч Хобатаў
Выхад да вуліц	вуліца Няміга, праспект Пераможцаў, вуліца Максіма Багдановіча
Наземны транспарт	А: 1, 24, 57, 69, 73, 91, 119с, 163 ; Т: 29, 37, 40, 40a, 46, 53
Код станцыі	217
Суседнія станцыі	Фрунзенская і Купалаўская
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Нямі́га (трансліт.: Niamiha) — станцыя Мінскага метрапалітэна. Знаходзіцца на Аўтазаводскай лініі.

Гісторыя

Адкрыта 31 снежня 1990. Архітэктары Ю. Градаў і Л. Левін, мастак Л. Хобатаў^[1].

Пры будаўніцтве станцыі вырашаліся складаныя археалагічныя, інжынерныя і горадабудаўнічыя задачы. Перадусім патрэбна было захаваць гістарычны падземны пласт культурнай спадчыны, які вякамі ствараўся ў гэтай зоне Мінска. Вялізарнае значэнне мае і гістарычная забудова ў раёне станцыі. Зважаючы на гэтыя ўмовы, былі знойдзены нестандартныя канструктыўныя рашэнні па размяшчэнні тэхнічных памяшканняў станцыі, умацаванню падмуркаў існуючых будынкаў і абарона ад вібрацыі помнікаў архітэктуры.

30 мая 1999 года на выхадзе са станцыі метро ў бок праспекта Машэрава (цяпер Пераможцаў) адбылася цісканіна, у выніку якой загінулі 53 чалавекі, а яшчэ звыш 250 пацярпелі. 8 ліпеня на месцы трагедыі адкрыты мемарыял ахвярам.

Аўтазаводская лінія

умоўныя абазначэнні

Размяшчэнне

Станцыя размешчана ў гістарычным цэнтры горада і названа па назве ракі Нямігі, з якой звязаны першы летапісны ўспамін пра Мінск, і аднайменнай вуліцы. Побач размешчаны старадаўнія раёны горада — Верхні горад, Траецкае прадмесце, Ракаўскае прадмесце. Тут стаяць адноўленая па чарцяжах XVIII стагоддзя Мінская ратуша, Свята-Духаў сабор, Касцёл Святой Дзевы Марыі і найстарэйшы ацалелы будынак Мінска — Свята-Петрапаўлаўскі сабор, пабудаваны ў 1613 годзе. Да будаўніцтва метро на месцы станцыі праводзіліся археалагічныя раскопкі.

Архітэктура

Архітэктурна-мастацкае рашэнне падпарадкавана гістарычнай значнасці месца размяшчэння станцыі пры ўпадзенні ў Свіслач ракі Няміга, дзе размяшчаўся Дзядзінец або Замчышча старажытнага Менска. У афармленні інтэр’ера станцыі рэалізавана тэма «драўлянага зруба» на калонах і на сценах пероннай залы ў спалучэнні з белым мармурам. Свяцільні, нагадваюць форму карабельных ілюмінатараў, асвятляюць ладдзю як элемент, што звязвае мінулае і сучаснасць.