Клаудио Кјапучи

Клаудио Кјапучи

Кјапучи на Тур де Франс 1993
Лични податоци
Цело име	Клаудио Кјапучи
Прекар	Ел Дијабло
Роден	28 февруари 1963(1963-02-28) (62 г.) Уболдо, Италија
Податоци за клубот
Мом. клуб	повлечен
Дисциплина	друмски велосипедизам
Улога	возач
Вид на возач	универзален возач
Професионални клубови
1985–1996 1997 1998-1999	Караре Асикс Амика Чипс
Значајни победи
Големи трки Тур де Франс Планински пласман (1991, 1992) Награда за борбеност (1991, 1992) 3 поединечни етапи (1991, 1992, 1993) Џиро д’Италија Бодовен пласман (1991) Планински пласман (1990, 1992, 1993) 1 поединечна етапа (1993) Етапни трки Трка околу Баскија (1991) Волта а Каталуња (1994) Џиро дел Трентино (1992) Еднодневни трки и класици Милано-Санремо (1991) Класика де Сан Себастијан (1993) Џиро дел Пиемонт (1989, 1995) Тре Вали Варезине (1994) Јапонски куп (1993-1995)
Освоени медали Натпреварувач за  Италија Друмски велосипедизам Светски првенства Агриџенто 1994 Друмска трка

Клаудио Кјапучи (италијански: Claudio Chiappucci; р. 28 февруари 1963) — повлечен италијански професионален друмски велосипедист. Бил трипати на подиум на Тур де Франс  — втор во 1990 година, трет во 1991 година и повторно втор во 1992 година.

По тивкиот почеток на неговата кариера, избувнал на сцена на Тур де Франс 1990. Кјапучи се нашол да ја носи жолтата маичка по нападот на првата етапа, кога фаворитите му дозволиле 10-минутна предност. На подоцнежните етапи ги издржувал нападите за враќање на Грег Лемонд, губејќи го водството на трката на дваесеттата етапа, завршниот хронометар. На крајот, Лемонд ја освоил трката со предност од 2' 16", а Кјапуши се нашол на второто место, како и статусот за велосипедска ѕвезда. Бил првиот италијански велосипедист кој завршил на подиум на Тур по Феличе Џимонди во 1972 година. Овој успех ја покажал главната слабост на Кјапучи, хронометарот. Иако, се заколнал дека ќе се врати следната година како подобар тркач против часовникот, Кјапучи никогаш не успеал да биде одличен во оваа дисциплина.

Годината 1991 потврдила во велосипедскиот свет дека Кјапучи е способен. Со победа на воведниот класик во сезоната, Милано-Санремо, Кјапучи возел на Џиро д’Италија и на Тур де Франс.

Меѓутоа, Кјапучи брзо паднал. По солидниот настап на Џиро, изгледало дека настапот на Тур де Франс 1993 ќе биде одличен двобој со Мигел Индураин. Но, од првата планинска етапа, Кјапучи очигледно имал потешкотии. Иако се вратил подоцна на трката, Кјапучи завршил на шестото место. Ја освоил трката Класика де Сан Себастијан, неколку недели по Тур де Франс, но ова го означило крајот за некои поголеми резултати. Неговото ниво остро опаднало од 1994/1995 и се повлекол во 1998 година откако бил пронајден виновен за користење допинг неколкупати во 1997 година.

Негова најпозната победа е на тринаесеттата етапа на Тур де Франс 1992, кога нападнал на првото искачување, 245 километри од целта, и пристигнал во Сестриере откако имал извонредна потера од Мигел Индураин и Џани Буњо. Тогаш, Кјапучи завршил прв на сите пет главни искачувања, од кои 3 биле прва категорија и 1 екстра категорија.^[1] Сакал да го повтори истото достигнување како Фаусто Копи, точно 40 години претходно.^[2]

Помеѓу наградите кои ги добил се сребрениот медал во 1994 година на Светското првенство на Сицилија.

Не надарен со извонредна градба, Кјапучи бил одличен со цврст и борбен стил, секогаш подготвен за напад.

Клаудио Кјапучи ги користел услугите на докторот Франческо Конкони,^[3] кој е обвинет за давање на ЕПО на велосипедист.^[4][5] Конкони бил најден „морално виновен“, но не бил обвинет, поради тоа што истекло времето за тужба.^[6] Судијата ги погледнал медицинските докази за 33 велосипедисти во периодот 1993-1995, вклучувајќи ги и на Кјапучи и сите тестови за крвта покажале зголемени вредности на хематокрит, што е доказ за употребата на ЕПО.

Во 1997 година, Клаудио Кјапучи му кажал на обвинителот Винченцо Сколастико дека користел ЕПО од 1993 година, но подоцна ја повлекол изјавата.^[7]

Гранд Тур	1985	1986	1987	1988	1989	1990	1991	1992	1993	1994	1995	1996	1997	1998
Џиро	64	—	48	24	46	12	2	2	3	5	4	СО	—	60
Тур	—	—	—	—	81	2	3	2	6	СО	11	37	—	—
Вуелта	—	—	—	26	—	—	—	—	—	—	—	—	11	—

СО = се откажал; — = не учествувал

„Клаудио Кјапучи“ на Ризницата ?

• Достигнувања Архивирано на 27 септември 2007 г. (француски)
• Claudio Chiappucci dans le Tour de France Архивирано на 2 март 2009 г. (француски)

п р у Победници на планинскиот пласман на Тур де Франс 1933 Висенте Труеба 1934 Рене Вието 1935 Фелисјен Вервеке 1936 Хулијан Берендеро 1937 Фелисјен Вервеке 1938 Џино Бартали 1939 Силвер Мес 1947 Пјер Брамбила 1948 Џино Бартали 1949 Фаусто Копи 1950 Лујон Бобе 1951 Рафаел Жеминијани 1952 Фаусто Копи 1953 Хесус Лороњо 1954 Федерико Баамонтес 1955–1956 Шарли Гол 1957 Гастоне Ненчини 1958–1959 Федерико Баамонтес 1960–1961 Имерио Масињан 1962–1964 Федерико Баамонтес 1965–1967 Хулио Хименез 1968 Аурелио Гонсалез Пуенте 1969–1970 Еди Меркс 1971–1972 Лисјен ван Импе 1973 Педро Торес 1974 Доминго Перурена 1975 Лисјен ван Импе 1976 Џанкарло Белини 1977 Лисјен ван Импе 1978 Маријано Мартинез 1979 Џовани Баталјин 1980 Рајмон Мартин 1981 Лисјен ван Импе 1982 Бернар Вале 1983 Лисјен ван Импе 1984 Роберт Милар 1985 Луис Ерера 1986 Бернар Ино 1987 Луис Ерера 1988 Стевен Рокс 1989 Герт-Јан Тенисе 1990 Тиери Клаверола 1991–1992 Клаудио Кјапучи 1993 Тони Ромингер 1994–1997 Ришар Виранк 1998 Кристоф Ринеро 1999 Ришар Виранк 2000 Сантијаго Ботеро 2001–2002 Лорен Жалабер 2003–2004 Ришар Виранк 2005–2006 Михаел Расмусен 2007 Маурисио Солер 2008 Бернхард Кол 2009 Франко Пелицоти 2010 Антони Шарто 2011 Самуел Санчес 2012 Тома Веклер 2013 Наиро Кинтана 2014 Рафал Мајка 2015 Крис Фрум 2016 Рафал Мајка 2017 Варан Баргиј 2018 Жилијан Алафилип 2019 Ромен Барде

п р у Победници на наградата за борбеност на Тур де Франс 1956 Андре Дарижад 1957 Никола Барон 1958 Федерико Баамонтес 1959 Жерар Сен 1960 Жан Грачик 1961 тим Запад-Југ-Запад 1962 Еди Паувелс 1963 Рик ван Лој 1964 Анри Анжлад 1965 Феличе Џимонди 1966 Руди Алтиг 1967 Дезире Леторт 1968 Роже Пинжон 1969–1970 Еди Меркс 1971 Луис Окања 1972 Кирил Жимар 1973 Луис Окања 1974–1975 Еди Меркс 1976 Рајмон Делисл 1977 Гери Кнетеман 1978 Пол Веленс 1979 Хени Кујпер 1980 Кристијан Левавасер 1981 Бернар Ино 1982 Режи Клер 1983 Серж Демјер 1984 Бернар Ино 1985 Мартен Дикро 1986 Бернар Ино 1987 Режи Клер 1988 Жером Симон 1989 Лорен Фињон 1990 Едуардо Хозас 1991–1992 Клаудио Кјапучи 1993 Масимо Гирото 1994 Ерос Поли 1995 Ернан Буенаора 1996–1997 Ришар Виранк 1998–1999 Жаки Диран 2000 Ерик Декер 2001–2002 Лорен Жалабер 2003 Александар Винокуров 2004 Ришар Виранк 2005 Оскар Переиро 2006 Давид де ла Фуенте 2007 Аметс Чурука 2008 Силвен Шаванел 2009 никој 2010 Силвен Шаванел 2011 Жереми Роа 2012 Крис Анкер Серенсен 2013 Кристоф Риблон 2014 Алесандро Де Марки 2015 Ромен Барде 2016 Петер Саган 2017 Варан Баргиј 2018 Даниел Мартин 2019 Жилијан Алафилип

п р у Победници во бодовниот пласман на Џиро д’Италија 1966 Џани Мота 1967 Дино Зандегу 1968 Еди Меркс 1969–70 Франко Битоси 1971 Марино Басо 1972 Роџер де Влеминк 1973 Еди Меркс 1974–75 Роџер де Влеминк 1976–1978 Франческо Мозер 1979 Џузепе Сарони 1980–1981 Џузепе Сарони 1982 Франческо Мозер 1983 Џузепе Сарони 1984 Урс Фројлер 1985 Јохан ван дер Велде 1986 Гвидо Бонтемпи 1987–1988 Јохан ван ден Велде 1989 Џовани Фиданца 1990 Џани Буњо 1991 Клаудио Кјапучи 1992 Марио Чиполини 1993 Адријано Бафи 1994 Джамолидин Абдужапаров 1995 Тони Ромингер 1996 Фабрицио Гвиди 1997 Марио Чиполини 1998 Маријано Пиколи 1999 Лорен Жалабер 2000 Димитри Конишев 2001 Масимо Страцер 2002 Марио Чиполини 2003 Џилберто Симони 2004 Алесандро Петаки 2005–2006 Паоло Бетини 2007 Данило ди Лука 2008 Даниеле Бенати 2009 Денис Мењшов 2010 Кедел Еванс 2011 Микеле Скарпони 2012 Хоаким Родригес 2013 Марк Кевендиш 2014 Насер Бухани 2015–2016 Џакомо Ницоло 2017 Фернандо Гавирија 2018 Елија Вивијани 2019 Паскал Акерман 2020 Арно Демар 2021 Петер Саган 2022 Арно Демар

п р у Победници во планинскиот пласман на Џиро д’Италија 1933 Алфредо Бинда 1934 Ремо Бертони 1935–37 Џино Бартали 1938 Џовани Валети 1939–40 Џино Бартали 1946–47 Џино Бартали 1948–49 Фаусто Копи 1950 Иго Кобле 1951 Лујон Бобе 1952 Рафаел Џеминијани 1953 Паскале Форнара 1954 Фаусто Копи 1955 Гастоне Ненчини 1956 Шарли Гол Федерико Бахамонтес 1957 Рафаел Џеминијани 1958 Жан Бранкар 1959 Шарли Гол 1960 Рик ван Лој 1961 Вито Таконе 1962 Анхелино Солер 1963 Вито Таконе 1964–66 Франко Битоси 1967 Аурелио Гонзалес 1968 Еди Меркс 1969 Клаудио Микелото 1970 Мартин Ванденбоске 1971–74 Мануел Фуенте 1975 Андрес Олива Франсиско Галдос 1976 Андрес Олива 1977 Фаустино Фернандез Овиес 1978 Или Сутер 1979–81 Клаудио Бортолото 1982–83 Лисиен ван Импе 1984 Лорен Фињон 1985 Хосе Луис Наваро 1986 Педро Муњоз 1987 Роберт Милар 1988 Ендру Хемпстен 1989 Луис Ерера 1990 Клаудио Кјапучи 1991 Инаки Гастон 1992–93 Клаудио Кјапучи 1994 Паскал Ришар 1995–96 Маријано Пиколи 1997 Чепе Гонзалез 1998 Марко Пантани 1999 Чепе Гонзалез 2000 Франческо Казагранде 2001 Фреди Гонзалез 2002 Хулио Перез Квапио 2003 Фреди Гонзалез 2004 Фабијан Вегман 2005 Хосе Рухано 2006 Хуан Мануел Гарате 2007 Леонардо Пјеполи 2008 Емануеле Села 2009 Стефано Гарцели 2010 Метју Лојд 2011 Стефано Гарцели 2012 Матео Работини 2013 Стефано Пираци 2014 Хулијан Аредондо 2015 Џовани Висконти 2016 Микел Ниеве 2017 Микел Ланда 2018 Крис Фрум 2019 Џулио Чиконе 2020 Рубен Гереиро 2021 Жофри Бушар 2022 Кун Бауман