La prononciacion es [lej'ʃɛɾt]. Las fòrmas ancianas son : Layssarto en 1272 (correspond probablament a Leishèrt), Laixert en 1390 (correspond a Leishèrt ?), locus de Eysherco en 1446[5].
Segon Dauzat, lo nom de Leishèrt ven benlèu de l'eissart[6], « l'artiga, la bosiga, la rompuda ».
Segon Coromines, citat per Patrici Pojada, Eixert, partida de montanha a Sant Orenç ven benlèu d'un substrat, benlèu ligat a l'ibero-basc xerri, « femsa d'ovins », perqué es un lòc de montanhas e de pargues de motons. Segon Patrici Pojada, las fòrmas en lai- son benlèu de fòrmas ipercorrèctas del tipe deishar ----> daissar, o alavetz caldriá partir sus un element laix- passat a [lej-], coma fait passa a fèit. La segonda sillaba passa de -art a -èrt; aquò permetria d'explicar lo nom per l'eishart « l'artiga, la bosiga, la rompuda », passat a l'eishèrt, atal coma en toponimia francesa essert es una evolucion d'essart; çò que seriá confirmat per un lòc situat a 2 km, L'Eychartet (l'Eishartet), que sembla un diminutiu. P. Pojada evòca una autra possibilitat, basca. La primièra sillaba de Leishèrt es prèpa de la dels toponimes Lichans e Leispars, formats sus leizzar « frèishe, fraisse », o Lisharra, en basc Lextarre, basat sus lats « aiga, riu ». Mès aquelas semblanças permeton pas de conclure[5].
↑ 5,0 et 5,1Patrici Poujade, Dictionnaire toponymique de l'Ariège, ed. IEO d'Arièja, 2021, p. 242-243
↑Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 399 e 272, a Les Essards
Comunas d'Arièja (Lengadòc e Gasconha) (comunas actualas, comunas que contenon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg){kind=small}
