Pinuelh

Pinuèlh; Pineuilh
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	Plaça a Pinuèlh
	Armas
	Armas
	Geografia fisica
Coordenadas	44° 49′ 55″ N, 0° 13′ 42″ E
Superfícia	17,36 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 125 m; 32 m; 7 m
	Geografia politica;
País	Agenés Guiana;
Estat	França;
Region; 75	Novèla Aquitània;
Departament; 33	Gironda ;
Arrondiment; 335	Liborna;
Canton; 3341	Lo Reulés e las Bastidas, ancianament de Senta Fe la Granda;
Intercom; 243301371	Communauté de Communes du Pays Foyen (residéncia);
Cònsol	Didier Teyssandier ; (2014-2020)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2019)	4 438 ab. Evolucion de la populacion; 4 549 ab.
Densitat	247,7 ab./km²
	Autras informacions
Gentilici	(en francés)
Còde postal	33220
Còde INSEE	33324

Vila d'Occitània

Pinuelh^[1] (Pineuilh en francés) o puslèu Pinuèlh segon la prononciacion autentica, es una comuna d'Occitània, en Agenés lengadocian, administrada per lo departament de Gironda de la region de Novèla Aquitània, ancianament d'Aquitània.

Geografia

Perimètre deu territòri

Comunas confrontantas de **Pinuèlh**
Senta Fe la Granda	Lo Pòrt de Senta Fe e Ponchac (Dordonha) delai Dordonha	Sent Avit e Sent Nazari
Lo Pòrt de Senta Fe e Ponchac (Dordonha) delai Dordonha		Sent Felip de Senhau
Sent Andreu e Apèla	La Roquilha	Liguer

Toponimia

Bénédicte Boyrie-Fénié fornís la prononciacion [pi'nœj] qu'es la de las comunas gasconas lonh de la vila, que coneisson emb son nom francés. La prononciacion relevada a Liguer (limitròfe) es [pi'nɛl], identica a la de l'autre Pinuèlh agenés ([pi'nɛw] d'un locutor naturau de Margairon, d'un parlar que vocaliza -l finala ^[2]).

Lo nom de Pinuèlh (atestacion Pinolio (de ~) en 1074-1087, en latin, ven deu mot latin pinus, « pin », e deu mot gallés -ialo, « clar, camp, espaci descobèrt » : *pinò-ialo. Lo nom marca una rompuda dins un bòsc de pins ^[3]^,^[4]. Lo sens d'origina deu mot -ialon e deu prumièr element mòstra qu'un vilatge novèl s'establissiá en desboigant un bòsc ^[5] e lo sens derivat es « novèu luèc cultivat e poblat ». *Pino-ialon, compausat mixte, latinoceltic, se formèt probablament tard, quand la lenga gallesa èra dejà declinanta.

Istòria

Administracion

Lista deus cònsols successius
Periòde		Identitat	Etiqueta	Qualitat
març de 2014	2020	Didier Teyssandier	divèrs dreta
1995	2014	Jean-Pierre Chalard	UMP	Conselhièr general (1995-2008)
1969	1995	Georges Gerthofer	RPR
1938	1969	Pierre Marbouty
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Abans la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra deu canton de Senta Fe la Granda; es adara deu canton de Le Réolais et les Bastides (en francés), donc de Lo Reulés e las Bastidas e n'es lo burèu centralizator.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 4300, totala: 4508

1 002

1 170

1 147

1 018

1 063

1 027

1 043

1 134

1 123

1 229

1 243

1 269

1 341

1 290

1 256

1 309

1 336

1 390

1 463

1 504

1 330

1 572

1 584

1 854

2 079

2 089

2 514

3 057

3 493

3 542

3 512

3 645

4 072

4 133

4 195
4 330

2009

2010

4 405
4 546

4 417
4 558

Fonts

Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

En 1793, la municipalitat es Sainte Foy, Appelles, Ligueux, Pineuilh, La Roquille, Saint André, Saint Avit, Saint Nazaire, Saint Philippe et Thoumeyragues (en francés), siá Senta Fe, Apèla(s), Ligüers, Pinuelh, La Roquilha, Sent Andriu (Sent Andreu ?), Sent Avit, Sent Nazari, Sent Filipe deu Senhal e Tomeiragas.

Luècs e monuments

Personalitats ligadas emb la comuna

Veire tanben

Ligams extèrnes

Nòtas

↑ Sit Toponimia occitana
↑ enquèsta J.P. Sivadon
↑ Bénédicte Boyrie-Fénié, Dictionnaire toponymique des communes, Gironde, ed. CAIRN e Institut Occitan, Pau, 2008
↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984
↑ Xavier Delamarre, Dictionnaire de la Langue gauloise, ed. Errance, 2na edicion, 2008, p. 185