Каніфас
Каніфас (ад нідэрл.: kanefas — канва) — добрая парусіна, састарэлая назва ільняной, трывалай, рэльефнай паласатай тканіны[2]. У Расійскай імперыі ўпершыню такая назва сустракаецца ў Статуце марскім у рэдакцыі 1724 года[3]. («Кніга Статут марскі пра ўсё, што тычыцца да добрага кіравання, у бытнасць флоту на моры…»). З каніфасу шылі мужчынскае і жаночае адзенне, часам выкарыстоўвалі як бялізнавую тканіну. Адрознівалі разнавіднасці каніфасу базін, базін-раяль і інш. Будучы трывалым, каніфас карыстаўся поспехам у гарадской беднаты. Вырабы з каніфасу называліся каніфаснымі або каніфасавымі. Біёграф А. В. Суворава Аляксандр Петрушэўскі , апісваючы побыт генералісімуса ў ссылцы, адзначае:
У першым абзацы першай главы паэмы М. В. Гогаля «Мёртвыя душы?!» брычцы Чычыкава сустракаецца
Іншыя значэнніПаводле «Такі да вялікаму паўтлумачальнаму слоўніку адэскай мовы» пісьменніка Валерыя Смірнова, які прадстаўляе збор адэскіх ідыяматычных выразаў, фраза «раз і на каніфас» азначае хуткае дасягненне якога-небудзь выніку. Гэты выраз адносіцца да блоку-каніфасу, у які закладваюцца хутка парусныя снасці[6]. У гэтым значэнні каніфас згадваецца ў песні «Дзвігун» Юлія Кіма : «Шторм, мабыць, пракінуць хоча / Нас праз каніфас. / Што ж, толькі хай не пакурочыць / Камбуз або кампас[7]» Зноскі
Літаратура
|
Portal di Ensiklopedia Dunia