Тармалама Тармалама[1] (тэрмалама) — шчыльная і тоўстая шаўковая тканіна з ніткі, скручанай у некалькі пасмаў. Характэрны залацісты колер узорыстай неаднатоннай тканіны забяспечваў шоўк-сырэц. Меркавана тармалама сваёй назвай абавязаная Усходу, паколькі ў Расію тармаламу экспартавалі Іран і Турцыя. Паводле адной з гіпотэз, слова «тармалама» паходзіць ад персідскай «тармы», шаля з кашаміру, узоры якой і паўтарала тармалама[2]. У Новым поўным слоўніку замежных слоў 1912 года тармалама вызначаецца як «шчыльная пярэстая шаўковая тканіна з буйнымі ўзорамі». З тармаламы, адной з самых дарагіх прывазных тканін у мужчынскім гардэробе XIX стагоддзя[3][4], шылі халаты-шлафрокі. У рамане «Тры краіны свету» М. А. Някрасава халат з тармаламы — добрая рэч. Дарагую тармаламу выпускалі з чыстага шоўку, паўшаўковую, больш танную і больш даступную, ткалі з папяровым або шарсцяным утком. У «Вясковых малюнках» А. І. Лявітава бліскаў «Тысячай квяцістых разводаў» тармаламавы халат акруговага начальніка, а ў рамане «Напярэдадні» І. С. Тургенева у халаце з тармаламы, падпяразаны фулярам з’яўляецца стары пракурор. У М. С. Ляскова ў аповесці «Смех і гора» згадваецца «стракатай тэрмаламы халат» дзядзькі. У «Мёртвых душах» М. В. Гогаля Чычыкаў гандляваўся з купцом-кантрабандыстам, разваліўшыся на канапе ў персідскім новым халаце з залацістай тармаламы. У І. А. Ганчарова Абломаў насіў сапраўдны ўсходні «вельмі памяшчальны» халат з персідскай матэрыі з шырокімі рукавамі «па нязменнай азіяцкай модзе», «без найменшага намёку на Еўропу, без кутасаў, без аксаміту, без таліі». У М. Ю. Лермантава ў «Героі нашага часу» кавалкам тармаламы аббілі труну для Бэлы[2]. Крыніцы
Літаратура
|
||||||||||||||||||||||||||
Portal di Ensiklopedia Dunia
