Рэлятывісцкая механікаРэлятыві́сцкая меха́ніка — раздзел фізікі, які разглядае законы механікі (законы руху цел і часціц) пры скарасцях, параўнальных са скорасцю святла. Пры скарасцях, значна меншых за скорасць святла, пераходзіць у класічную (ньютанаўскую) механіку. Агульныя прынцыпыУ класічнай механіцы прасторавыя каардынаты і час з’яўляюцца незалежнымі (пры адсутнасці сувязей, якія залежаць ад часу), час з’яўляецца абсалютным, гэта значыць, што ён цячэ аднолькава ва ўсіх сістэмах адліку, і дзейнічаюць пераўтварэнні Галілея. У рэлятывісцкай жа механіцы падзеі адбываюцца ў чатырохмернай прасторы (т.зв. «прасторы Мінкоўскага»), якая аб’ядноўвае фізічную трохмерную прастору і час. У прасторы Мінкоўскага пераход ад адной інерцыяльнай сістэмы адліку да другой адпавядае пераўтварэнням Лорэнца. Такім чынам, у адрозненне ад класічнай механікі, адначасовасць падзей залежыць ад выбару сістэмы адліку. Асноўныя законы рэлятывісцкай механікі — рэлятывісцкае абагульненне другога закона Ньютана і рэлятывісцкі закон захавання энергіі-імпульсу — з’яўляюцца вынікам такога «змяшэння» прасторавых і часавых каардынат пры пераўтварэннях Лорэнца. Другі закон Ньютана ў рэлятывісцкай механіцыСіла вызначаецца як дзе — рэлятывісцкі імпульс, вызначаны па формуле: Каб вызначыць сілу, возьмем вытворную па часу ад апошняга выразу і атрымаем: дзе У выніку выраз для сілы набывае выгляд: Адсюль відаць, што ў рэлятывісцкай механіцы, у адрозненне ад нерэлятывісцкага выпадку, паскарэнне не абавязкова накіраванае па сіле, у агульным выпадку паскарэнне мае таксама і складнік, накіраваны па скорасці. Функцыя Лагранжа свабоднай часціцы ў рэлятывісцкай механіцыЗапішам інтэграл дзеяння, зыходзячы з прынцыпу найменшага дзеяння: дзе — дадатны лік. Як вядома са спецыяльнай тэорыі адноснасці падстаўляючы ў інтэграл руху, знаходзім: Але, з іншага боку, інтэграл руху, можна выразіць праз функцыю Лагранжа: Параўноўваючы апошнія два выразы, няцяжка зразумець, што падынтэгральныя выразы павінны быць роўныя, гэта значыць: Далей, раскладзём апошні выраз па ступенях атрымаем: першы член раскладання не залежыць ад скорасці, а значыць не ўносіць ніякіх змен ва ўраўненні руху. Тады, параўноўваючы з класічным выразам функцыі Лагранжа: , няцяжка вызначыць пастаянную : Такім чынам, канчаткова атрымліваем выгляд функцыі Лагранжа свабоднай часціцы: Меркаванні, прыведзеныя вышэй, можна разглядаць не толькі для часціцы, але і для адвольнага цела, галоўнае, каб яго часткі рухаліся як адно цэлае. Гл. таксамаЗноскіЛітаратура
Спасылкі
|
Portal di Ensiklopedia Dunia