Санкт-Пецярбургская губерня
Санкт-Пецярбургская (Санктпецярбургская) губерня (са жніўня 1914 года — Петраградская, з 1924 года — Ленінградская) — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка Расійскай імперыі і РСФСР, якая існавала ў 1710—1927 гадах. Губернскі горад — Санкт-Пецярбург (затым Петраград і Ленінград адпаведна). ГеаграфіяСанкт-Пецярбургская губерня размяшчалася на паўночным захадзе Расійскай імперыі, займаючы тэрыторыю ў выглядзе неаднолькавых лопасцей, якія раскінуліся на берагах Фінскага заліва, Ладажскага і Чудскога азёр. Губерня межавала з Наўгародскай і Пскоўскай губернямі на поўдні, Аланецкой губерняй на ўсходзе, Эстляндскай губерняй на захадзе і з Выбаргскай губерняй Вялікага Княства Фінляндскага на поўначы. Да далучэння Фінляндыі ў 1809 годзе паўночная мяжа губерні была таксама і мяжой Расійскай імперыі. Плошча губерні складала 482 500 км² у 1710 годзе, 53 363 км² — у 1847 годзе, 44 613 км² — у 1905 годзе[2], 66 160 км² — у 1926 годзе[3]. У выніку аддзялення пасля 1917 года ад Расіі Эстоніі і Фінляндыі губерня зноў стала памежным рэгіёнам. НасельніцтваКолькасць насельніцтва
Нацыянальны складНацыянальны склад у 1897 годзе[6]:
Нацыянальны склад Петраградскай губерні (без Петраграда) у 1920 годзе[7]:
Зноскі
Спасылкі
|
Portal di Ensiklopedia Dunia