Ени Маала (Долноџумајско)

Ени Маала
Ени Маала;
	Ени Маала
	Местоположба во областа Ени Маала Местоположба на Ени Маала во Серскиот округ и областа Централна Македонија
	Координати: 41°8.49′N 23°13.42′E / 41.14150°N 23.22367°E
Земја	Грција
Област	Централна Македонија
Округ	Серски
Општина	Долна Џумаја
Општ. единица	Долна Џумаја
Население
• Вкупно	иселено
Час. појас	EET (UTC+2)
• Лето (ЛСВ)	EEST (UTC+3)

Ени Маала — поранешно село во Серско, Егејска Македонија, на територијата на општината Долна Џумаја на Серскиот округ, Грција. Било населено исклучиво со Македонци.^[1]

Географија

Селото се наоѓало близу браната на денешното Бутковско Езеро.^[2]

Историја

Во Отоманското Царство

Во XIX и почетокот на XX век Ени Маала била македонски чифлик во Серската каза. Во „Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. Ени Маала (Eni-mahala) било село во Серската каза со 15 домаќинства сочинети од 50 Македонци.^[3]^[4]

Во 1891 г. Георги Стрезов напишал за селото:

„

Ени Маала, чифлик на серјанецот Бади на ЈЗ од Џумаја 2¹⁄₂ часа; мало селце од 7 куќи Македонци.^[5]^[6]

“

Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) од 1900 г. Ени Маала броела 55 жители Македонци христијани.^[3]^[7]

На почетокот на XX век селото било под врховенството на Цариградската патријаршија. По податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. селото (Yeni-mahala) се состоело од 200 Македонци патријаршисти.^[3]^[8]

Во Грција

По Балканските војни во 1913 г. селото е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор. Таа година во него е попишан 41 жител.^[1] Селото се распаднало за време на Првата светска војна и повеќе не е обновено.

Наводи

↑ ^1,0 ^1,1 Симовски, Тодор Христов (1998). Населените места во Егеjска Македониjа (PDF). II дел. Скопjе: Здружение на децата-бегалци од Егејскиот дел на Македонија, Печатница „Гоце Делчев“. стр. 254. ISBN 9989-9819-6-5.
↑ По топографска карта М1:50 000, издание 1980-1985 „Генеральный штаб“
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
↑ Македония и Одринско : Статистика на населението от 1873 г. София: Македонски научен институт – София, Македонска библиотека № 33. 1995. стр. 120–121. ISBN 954-8187-21-3.
↑ Нарекувајќи ги „Бугари“ под влијание на бугарската пропаганда.
↑ Стрезов, Георги (1891). „Два санджака отъ Источна Македония“ (PDF). Периодическо списание на Българското книжовно дружество въ Средѣцъ. Средѣцъ: Държавна печатница. Година Седма (XXXVI): 849.
↑ Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 177. ISBN 954430424X.
↑ Brancoff, D. M (1905). La Macédoine et sa Population Chrétienne : Avec deux cartes etnographiques (PDF). Paris: Librarie Plon, Plon-Nourrit et Cie, Imprimeurs-Éditeurs. стр. 198–199.

[Симовски-1] 1,0 ^1,1 Симовски, Тодор Христов (1998). Населените места во Егеjска Македониjа (PDF). II дел. Скопjе: Здружение на децата-бегалци од Егејскиот дел на Македонија, Печатница „Гоце Делчев“. стр. 254. ISBN 9989-9819-6-5.

[Ген-2] По топографска карта М1:50 000, издание 1980-1985 „Генеральный штаб“

[БИМ-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.

[4] Македония и Одринско : Статистика на населението от 1873 г. София: Македонски научен институт – София, Македонска библиотека № 33. 1995. стр. 120–121. ISBN 954-8187-21-3.

[5] Нарекувајќи ги „Бугари“ под влијание на бугарската пропаганда.

[6] Стрезов, Георги (1891). „Два санджака отъ Источна Македония“ (PDF). Периодическо списание на Българското книжовно дружество въ Средѣцъ. Средѣцъ: Държавна печатница. Година Седма (XXXVI): 849.

[7] Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 177. ISBN 954430424X.

[8] Brancoff, D. M (1905). La Macédoine et sa Population Chrétienne : Avec deux cartes etnographiques (PDF). Paris: Librarie Plon, Plon-Nourrit et Cie, Imprimeurs-Éditeurs. стр. 198–199.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]