Las fòrmas ancianas son : Ecclesia parochialis de Cena, quae vix sufficit ad victum rectorum en 1347, Cenna en 1378, Sena al sègle XV, Sène en 1508, Cène en 1781, Cenne-Monestiès (diccionari de las Pòstas). La prononciacion occitana es Sénos[1], dins la grafia de l'abat Antòni Savartés, donc ['senɔs]. Dempuèi quora -s finala s'es aponduda al nom ?
Segon Dauzat, Cena(s) vendriá benlèu del nom latin d'òme Cennus, donc *Cenna (villa), o de la rasic gallica *cenna (Nemeto-cenna, etc), dont lo sens es pas conegut[2], nimai a nòstra epòca [3].
Monestièrs
Las fòrmas ancianas son : Monasterium qui vocatur S. Martini en 950, S. Martinus de Monasterio seu de Monasteriis, en 1024, Terminium de Monasterio en 1234, Honor de Monasterio en 1238, Ecclesia S. Martini de Monasterio en 1265, Pheudum vulgariter dictum Monestiers en 1412, Monestier en 1532, Une esglise e basse cour appelé Mounestier en 1641[4].
Le nom ditz plan çò que i aviá [5] (referéncia per de lòcs semblables).
Istòria
Monestièrs es una anciana comunautat e cossolat, una anciana parròquia del vocable de Sant Martin, abans le 5 de setembre de 1756, quand foguèt annexada a la parròquia de Cenas. L'abat Savartés non ditz res de son ancian monestièr, present dins le nom, probablament desparegut dempuèi bèla pausa[4].
En 1805, la comuna de Monestièrs foguèt incorporada a Cena [6]. Lo nom de Monestièrs sembla absent de las mapas ofèrtas per Géoportail, atal coma lo nom de sa glèisa, desafectada dempuèi 1756, Sant Martin.
.svg){kind=small}
