Інстытут даследаванняў навукова-тэхнічнага патэнцыялу і гісторыі навукі імя Г. М. Даброва НАН Украіны — навукова-даследчы інстытут Нацыянальнай акадэміі навук Украіны ў галіне навуказнаўства і гісторыі навукі.
Гісторыя
У 1965 годзе пачаў фармавацца калектыў навуказнаўцаў у аддзеле машынных метадаў апрацоўкі гісторыка-навуковай інфармацыі Інстытута гісторыі АН УССР, які пасля перадаваўся са зменай назвы і статусу ў шэраг іншых акадэмічных інстытутаў.
У 1986 годзе пасля далучэння аддзелаў гісторыі прыродазнаўства і тэхнікі назву Цэнтр даследаванняў навукова-тэхнічнага патэнцыялу і гісторыі навукі. У 1989 годзе Цэнтру прысвоена імя доктара эканамічных навук, прафесара, члена-карэспандэнта НАН Украіны Г. М. Даброва — заснавальніка ўкраінскага навуказнаўства і першага кіраўніка Цэнтра.
У 1991 годзе Цэнтр атрымаў статус самастойнага навукова-даследчага інстытута ў складзе Аддзялення інфарматыкі НАН Украіны.
У 2015 годзе пастановай Прэзідыума НАН Украіны ад 10.07.2015 р. № 188 атрымаў сучасную назву і быў падпарадкаваны наўпрост Прэзідыуму НАН Украіны.[1]
Асноўныя напрамкі навуковых даследаванняў
Абагульненне гістарычнага вопыту, тэндэнцый, заканамернасцяў, сацыяльных праблем развіцця навукі ва Украіне ў кантэксце развіцця сусветнай навукі.
Распрацоўка арганізацыйных, эканамічных і інфармацыйных механізмаў фарміравання і эфектыўнага выкарыстання навукова-тэхналагічнага і інавацыйнага патэнцыялаў краіны, інтэграцыі айчыннай навукі ў еўрапейскую і сусветную навуковыя сістэмы.
Распрацоўка навукова-тэхналагічных і інавацыйных прагнозаў.
Аналіз вопыту, стану і перспектыў развіцця НАН Украіны, яе ролі ў сучасным грамадстве.
Інстытут каардынуе тэарэтыка-метадычныя і прыкладныя даследаванні па названых кірунках, якія выконваюцца ва ўстановах НАН Украіны.
Інстытут ажыццяўляе падрыхтоўку навуковых кадраў праз аспірантуру і дактарантуру па спецыяльнасцях: 08.00.03 — Эканоміка і кіраванне нацыянальнай гаспадаркай, 07.00.07 — Гісторыя навукі і тэхнікі.
У Інстытуце функцыянуюць спецыялізаваныя вучоныя саветы па абароне доктарскіх і кандыдацкіх дысертацый па эканоміцы і гісторыі навукі, у якіх абараніліся каля 350 спецыялістаў.
Канферэнцыі
З 1966 г. Інстытут праводзіць раз у два гады Кіеўскія міжнародныя сімпозіўмы па навуказнаўстве і навукова-тэхнічным прагназаванні.
З 1989 г. — штогадовыя Даброўскія чытанні, прысвечаныя памяці заснавальніка кіеўскай школы навуказнаўства, першага кіраўніка Цэнтра Генадзя Міхайлавіча Даброва.
З 2001 г. — міжнародныя форумы пры падтрымцы ЮНЕСКА і Міжнароднай асацыяцыі акадэмій навук.
Інстытут з’яўляўся суарганізатарам штогадовых Міжнародных канферэнцый па інавацыйнай палітыцы ў Алушце, а таксама праводзіць канферэнцыі па актуальных праблемах навукі і навуказнаўства.
Міжнароднае навукова-тэхнічнае супрацоўніцтва
Інстытут выконвае сумесныя праекты з навуковымі ўстановамі краін Еўрапейскага Саюза, СНД, іншых дзяржаў і міжнародных арганізацый.
Супрацоўнікі Інстытута з’яўляюцца экспертамі міжнародных праграм, членамі Еўрапейскай асацыяцыі даследаванняў і тэхналогій, Еўрапейскай асацыяцыі па эвалюцыйнай эканоміцы, Міжнароднага саюза па навукаметрыі і інфаметрыі, Еўрапейскай даследчай і адукацыйнай праграмы, членамі рэдкалегіі міжнародных навуковых часопісаў «Адукацыя і навука» (Балгарыя), «Тэхналагічнае навучанне, інавацыі і развіццё»(Швейцарыя) і інш.
З 2011 г. Цэнтр з’яўляецца базавай арганізацыяй Нацыянальнага кантактнага пункта Сёмай рамачнай праграмы Еўрапейскага Саюза па даследаваннях і тэхналагічным развіцці па прыярытэтнаму кірунку «Сацыяльна-эканамічныя і гуманітарныя навукі».
Выдавецкая дзейнасць
З 1993 Інстытут з’яўляецца выдаўцом штоквартальнага міжнароднага часопіса «Наука та наукознавство», створанага на базе заснаванага Г. М. Дабровым (1970) перыядычнага міжведамаснага зборніка «Навуказнаўства і інфарматыка».
Сумесна з Кіеўскім дзяржаўным цэнтрам навукова-тэхнічнай і эканамічнай інфармацыі Міністэрства навукі і адукацыі Украіны з 1998 г. Інстытут выдае часопіс «Праблемы навукі».
З 1986 г. Інстытут працягнуў выпуск перыядычнага зборніка «Нарысы па гісторыі прыродазнаўства і тэхнікі», раней выдаваўся Інстытутам гісторыі АН УССР.
