Рэчыцка-Сожская нізіна![]() ![]() Рэчыцка-Сожская нізіна, Рэчыцкая нізіна — фізіка-геаграфічны і геамарфалагічны раён, частка Гомельскага Палесся. Знаходзіцца на паўднёвым усходзе Беларусі ў Гомельскай вобласці. Мяжуе з Васілевіцкай нізінай на захадзе, Алаўскай раўнінай на поўначы, выходзіць да мяжы з Расіяй і Украінай на ўсходзе і поўдні. ГеалогіяУ тэктанічных адносінах тэрыторыя прымеркавана да сучлянення Прыпяцкага прагіна, Варонежскай антэклізы і Брагінска-Лоеўскай седлавіны. Пароды крышталічнага фундамента залягаюць на глыбіні ад 250—750 м (на ўсходзе і паўночным усходзе) да 4000-5000 м (на паўднёвым захадзе і захадзе). Магутнасць антрапагенавых адкладаў 25-40 м, на ўсходзе 15-20 м. РэльефАбсалютная вышыня зямной паверхні ў асноўным 120—140 м, на ўсходзе 150—160 м. Адносныя вышыні ў межах 3-5 м. Гушчыня расчлянення невялікая. Асноўную тэрыторыю займае плоскахвалістая алювіяльная нізіна, усходняя частка — спадзістахвалістая водна-ледавіковая раўніна. Пашыраны эолавыя формы рэльефу ў выглядзе адзінкавых утварэнняў і масіваў, невысокіх град, узгоркаў, бугроў, палёў перавяванага пяску і невялікіх дэфляцыйных катлавін. Сустракаюцца катлавіны выдзімання, забалочаныя тэрмакарставыя западзіны, сетка дробных затарфаваных лагчын сцёку. Клімат
Сярэдняя тэмпература студзеня −7 °C, ліпеня з сярэдняй тэмпературай +18,5 °C. Ападкаў выпадае 630—640 мм за год. ГідраграфіяТэрыторыя дрэнуецца рэкамі Дняпро з Бярэзінай (нізоўі), Сож і іх прытокамі (найбольш значныя Іпуць, Вуць, Церуха, Уза). Глебы і расліннасць![]() Пераважаюць дзярнова-падзолістыя і дзярнова-падзолістыя забалочаныя глебы, сустракаюцца тарфяна-балотныя, дзярновыя і дзярнова-карбанатныя забалочаныя, радзей поймавыя (алювіяльныя) і дзярнова-карбанатныя глебы. Лясы пераважна хваёвыя, пашыраны шыракаліста-хваёвыя і дубовыя, бярозавыя, на нізінных балотах і забалочаных паніжэннях — чорнаальховыя лясы. Найбольш пашыраны алювіяльныя тэрасаваныя, поймавыя і водна-ледавіковыя ландшафты, радзей сустракаюцца марэнна-зандравыя і азёрна-алювіяльныя. Створаны ландшафтныя заказнікі Смычок, Выдрыца. Літаратура
|
Portal di Ensiklopedia Dunia