Најголемите неправилни месечини на Јупитер.. Меѓу Пасифаината група се означени Синопа и самата Пасифаја. Хоризонталната оска означува оддалеченост од Јупитер. Вертикалната го претставува наклонот. Занесеноста е означена со жолти црти, што го претставува најголемото и најмалото растојание од Јупитер. Крукчињата ја претставуваат големината на телата.
Основни членови на групата се следниве (негативниот период означува повратна орбита):[1]
Се смета дека Пасифаината група настанала кога еден астероид бил зафатен од Јупитер и потоа распарчен кога се судрил. Првичниот астероид не бил многу пореметен: пресметано е дека тоа тело имло пречник од 60 км, што е приближно исто со Пасифаја; таа задржува 99 % од изворната маса. Меѓутоа, доколку во оваа група припаѓа и Синопа, тогаш соодносот би бил доста помал (87 %).[2]
За разлика од Кармината и Ананкината група, теоријата за настанок со еден удар не е прифатена кај сите стручњаци. Ова е бидејќи Псаифаината група, иако слична по голема полуоска, е пошироко распрсната во наклонот.[note 1] Друга можност е Синопа да не е дел од остатоците на тој судир, туку да била посебно зафатена.[4] Различните бои на телата (сива кај Пасифаја, светлоцрвена кај Калироја и Мегаклита) исто така упатуваат на тоа дека групата има посложено потекло отколку еден удар.[4]
Орбиталните елементи и релативните големини на основните членови на Пасифаината група. Хоризонталната оска е нивната просечна оддалеченост од Јупитер, вертикалната го означува орбиталниот наклон, а крукчињата се за големините.Овој дијаграм ја споредува широката распрснатост на Пасифаината група (црвено) со позбиената Ананкина (сино) и Кармина (зелено) група.
Белешки
↑Несворни (Nesvorný 2003), иако ги дава истите за Ананкината и кармината група, ја дава само Мегаклита за Пасифаината група. Меѓутоа, секуларните резонанции на Пасифаја и Синопа може да ја обликуваат орбитата и да бидат образложение за поударното распрснување на орбиталните елементи.[3]
Наводи
↑Scott S. Sheppard, David C. Jewitt, Carolyn Porco
Jupiter's outer satellites and Trojans, In: Jupiter. The planet, satellites and magnetosphere. Edited by Fran Bagenal, Timothy E. Dowling, William B. McKinnon. Cambridge planetary science, Vol. 1, Cambridge, UK: Cambridge University Press, ISBN0-521-81808-7, 2004, p. 263 - 280
Full text(pdf).Архивирано на 14 јуни 2007.
↑Sheppard, Scott S. (5 мај 2003). „An abundant population of small irregular satellites around Jupiter“. Nature. 423 (6937): 261–263. Bibcode:2003Natur.423..261S. doi:10.1038/nature01584. PMID12748634. S2CID4424447.
Меѓутоа, иако Несворни 2003 ги дава истите за Ананкината и кармината група, ја дава само Мегаклита за Пасифаината група
↑
David Nesvorný, Cristian Beaugé, and Luke Dones Collisional Origin of Families of Irregular Satellites, The Astronomical Journal, 127 (2004), pp. 1768–1783 Full text.
↑ 4,04,1Grav, Tommy; Holman, Matthew J.; Gladman, Brett J.; Aksnes, Kaare Photometric survey of the irregular satellites, Icarus, 166,(2003), pp. 33-45. Preprint
