Месечината е првпат е забележана на фотографија направена во Гриничката опсерваторија ноќта на 28 февруари 1908 г., а потоа е забележана на претходни слики наназад до 27 јануари. Ја добила привремена ознака1908 CJ бидејќи не било јасно дали се работи за астероид или месечина на Јупитер, сè до 10 април, кога е утврдено дека телото е месечина.[7]
Телото го добило сегашното име дури во 1975 г.;[8] дотогаш се нарекувало Јупитер VIII, а понекогаш и „Посејдон“[9] between 1955 и 1975 г.
Орбита
Пасифаја кружи околу Јупитер по високозанесена и високонаклонета повратна орбита. По неа е наречена Пасифаината група на неправилни повратни месечини кои кружат околу Јупитер на растојание од 22,8 до 24,1 милиони километри, на наклони од 144,5° до 158,3°.[10] (Орбитални елементи од јануари 2000 г.)[1] Тие постојано се менуваат поради сончевите и планетарните растројувања.
Познато е дека месечината е во секуларна резонанца со Јупитер (врзувајќи ја должината на нејзиниот перијов со должината на Јупитеровиот перихел).[11]
Физички особености
Со пречник од околу 58 км, Парсифаја е најголемата повратна месечина и трета по големина неправилна месечина, зад Хималија и Елара.
Спектроскопските мерења на инфрацрвеното зрачење покажуваат дека Пасифаја е спектарски безлично тело, што одговара на претпоставеното астероидно потекло. Се смета дека месечината всушност е откршок од зафатениот астероид заедно со другите месечини од нејзината група.[12][13]
↑Melotte, P. J. (1908). „Note on the Newly Discovered Eighth Satellite of Jupiter, Photographed at the Royal Observatory, Greenwich“. Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 68 (6): 456–457. Bibcode:1908MNRAS..68..456.. doi:10.1093/mnras/68.6.456.
↑Perrine, C. D.; Perrine, C. D. (June 1908). „Recent Observations of the Moving Object Near Jupiter, Discovered at Greenwich by Mr. J. Melotte“. Harvard College Observatory Bulletin. 20: 184–185. Bibcode:1908PASP...20..184M. doi:10.1086/121815.
↑Sheppard, S. S.; Jewitt, D. C.; and Porco, C. C.; Jupiter's Outer Satellites and Trojans, in Jupiter: The Planet, Satellites and Magnetosphere, edited by Fran Bagenal, Timothy E. Dowling, and William B. McKinnon, Cambridge Planetary Science, Vol. 1, Cambridge, UK: Cambridge University Press, ISBN0-521-81808-7, 2004, pp. 263-280
↑Brown, M. E. (2000). „Near-Infrared Spectroscopy of Centaurs and Irregular Satellites“. The Astronomical Journal. The American Astronomical Society. 119 (2): 977–983. Bibcode:2000AJ....119..977B. doi:10.1086/301202.
