ਈਸ਼ਰ ਸਿੰਘ ਭਾਈਆਈਸ਼ਰ ਸਿੰਘ ਭਾਈਆ (1892–1966) ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਹਾਸ-ਰਸ ਕਵੀ ਸੀ। ਈਸ਼ਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਜਨਮ ਗੁੱਜਰਖਾਨ, ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਰਾਵਲਪਿੰਡੀ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ। ਐਫ.ਏ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਡਾਕ ਵਿਭਾਗ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕੀਤੀ। ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਹੀ ਕਵਿਤਾ ਰਚਣ ਦੀ ਰੁਚੀ ਸੀ। ਤੇਰ੍ਹਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ੀਹਰਫ਼ੀਆ ਲਿਖਣੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਆਂ। ਉਹ ਧਾਰਮਿਕ ਕਵੀ ਦਰਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀਆਾਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਸੁਣਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸੀ। 1930 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਅਚਾਨਕ ਹਾਸਰਸ ਵੱਲ ਮੁੜਿਆ ਅਤੇ ਭਾਈਆ ਨਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਕਾਵਿ-ਪਾਤਰ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਅਖੀਰ ਉਸਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ। ਰਚਨਾਵਾਂਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਕਾਵਿ ਪੁਸਤਕਾਂ
ਇਲਾਵਾ ਇਨਕਲਾਬੀ ਭਾਈਆਂ ਵਰਗੇ ਹੋਰ ਕਈਂ ਪੁਸਤਕਾਂ ਵੀ ਲਿਖੀਆਂ। ਉਹ ਲਾਹੌਰ ਅਤੇ ਸ਼ਿਮਲੇ ਵਿੱਚ ਅਹੋਣ ਵਾਲੇ ਕਵੀ ਦਰਬਾਰਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਰਾਹੀਂ ਧਰਮ, ਸਮਾਜ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਤਿਨਾਂ ਹੀ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੋਜੂਦ ਬੁਰਾਈਆਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਵਿਅੰਗ ਨਸ਼ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਪਰਦਾ ਉਤਾਰਿਆ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਕਿਤੇ ਕੇਵਲ ਹਾਸ ਰਸ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਗਂ ਡੂੰਘਾ ਵਿਅੰਗ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। [1] ਦਿਹਾਂਤਆਪ ਜੀ ਦਾ ਦਿਹਾਂਤ 15 ਜਨਵਰੀ 1966 ਨੂੰ ਹੋਇਆ। ਕਾਵਿ ਨਮੂਨਾਕਿਸੇ ਪਾਈ ਸਾੜ੍ਹੀ ਤਾਂ ਮਜ੍ਹਬ ਨੂੰ ਖਤਰਾ। ਹਵਾਲੇ
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
