П’ер-Эцьен Фландэн

П’ер-Эцьен Фландэн
П’ер-Эцьен Фландэн
	фр.: Pierre-Étienne Flandin
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d]
	1914 — 1940
старшыня Савета міністраў Францыі[d]
	8 лістапада 1934 — 1 чэрвеня 1935
Папярэднік	Гастон Думерг
Пераемнік	Фернан Буасон
Заступнік прэм’ер-міністра Францыі[d]
	13 снежня 1940 — 9 лютага 1941
Папярэднік	П'ер Лаваль
Пераемнік	Франсуа Дарлан
Нараджэнне	12 красавіка 1889[…]; XVI акруга Парыжа, Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя;
Смерць	13 чэрвеня 1958[…] (69 гадоў); Сен-Жан-Кап-Фера[d], Вільфранш-сюр-Мер[d], акруга Ніца[d], дэпартамент Прыморскія Альпы, Францыя;
Месца пахавання	дэпартамент Ёна;
Бацька	Étienne Flandin[d]
Маці	Pauline Ribière[d]
Партыя	Дэмакратычны альянс[d] (1940);
Дзейнасць	права, палітыка і паліталогія
Аўтограф
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

П’ер-Эцьен Фландэн (фр.: Pierre-Étienne Flandin; 12 красавіка 1889, Парыж — 13 чэрвеня 1958, Сэн-Жан-Кап-Фера) — французскі дзяржаўны і палітычны дзеяч, які займаў пасады прэм'ер-міністра і міністра замежных спраў Францыі.

Біяграфія

Атрымаў вышэйшую юрыдычную адукацыю і працаваў адвакатам. З 1914 па 1940 гады быў дэпутатам Нацыянальнага сходу, а ў 1930-х гадах узначальваў парламенцкую групу «Дэмакратычны альянс». У 1924—1934 гадах займаў розныя міністэрскія пасады. З 8 лістапада 1934 па 1 чэрвеня 1935 года выконваў абавязкі старшыні Савета міністраў Французскай Рэспублікі. З 24 студзеня па 4 чэрвеня 1936 года быў міністрам замежных спраў.

У 1940 годзе выступаў супраць палітыкі Народнага фронту і падтрымліваў дзеянні маршала Петэна па выхадзе Францыі з вайны і заключэнні саюзу з Германіяй. З 13 снежня 1940 па 9 лютага 1941 года займаў пасаду міністра замежных спраў у калабарацыянісцкім урадзе Вішы. 14 снежня 1940 года быў уключаны ў Вышэйшы ўрадавы савет разам з Петэнам, Дарланам і Лавалем.

Мінімальна супрацоўнічаў з немцамі, падтрымліваючы саюзнікаў. У пачатку лістапада 1942 года ён выехаў у Алжыр разам з Дарланам, дзе 11 снежня быў арыштаваны і ў 1944 годзе перададзены французскім уладам. 26 ліпеня 1946 года Вышэйшы суд юстыцыі ў Парыжы асудзіў яго да 5 гадоў пазбаўлення грамадзянскіх правоў, але ўлічваючы яго заслугі перад рухам Супраціву, прысуд быў адменены ў той жа дзень.