Эміль Аліўе

Эміль Аліўе
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d] 7 чэрвеня 1869 — 4 чэрвеня 1870
Папярэднік	Jules Joseph Portalis[d]
кіраўнік урада Францыі[d] 2 студзеня 1870 — 10 жніўня 1870
Папярэднік	Напалеон III
Пераемнік	Шарль Кузен-Мантабан
12-ы Месца № 7 у Французскай акадэміі[d] 7 красавіка 1870 — 20 жніўня 1913
Папярэднік	Alphonse de Lamartine[d]
Пераемнік	Анры Бергсон
Прэфект дэпартамента Буш-дзю-Рон[d] 1848 — 1848
Прэфект дэпартамента Верхняя Марна[d] 1848 — 1849
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d] 5 ліпеня 1857 — 7 чэрвеня 1869
Нараджэнне	2 ліпеня 1825(1825-07-02)[1][2][…] Марсель, дэпартамент Буш-дзю-Рон, Францыя[3]
Смерць	20 жніўня 1913(1913-08-20)[1][4][…] (88 гадоў) Сен-Жэрвэ-ле-Бэн[d], кантон Сен-Жэрвэ-ле-Бен[d], Бонвіль[d], дэпартамент Верхняя Савоя, Францыя[5]
Месца пахавання	Сен-Трапэ
Жонка	Blandine Liszt[d]
Дзеці	Daniel Ollivier[d]
Партыя	Bonapartism[d]
Член у	Французская акадэмія (20 жніўня 1913)[6]
Адукацыя	Ліцэй Цьер[d]
Дзейнасць	палітыка[7], права[7] і публіцыстыка[7]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Эміль Аліўе (фр.: Émile Ollivier; 24 чэрвеня 1796, Марсель — 8 студзеня 1878, Сен-Жэрвэ-ле-Бэн) — французскі дзяржаўны дзеяч, юрыст і пісьменнік, вядомы сваім удзелам у палітычным жыцці Другой імперыі і кароткім знаходжаннем на пасадзе прэм’ер-міністра ў 1870 годзе, напярэдадні Франка-прускай вайны.

Нарадзіўся ў Марселі ў сям’і ліберальнага палітыка Дэманта Аліўе. Атрымаўшы юрыдычную адукацыю, ён стаў адвакатам і хутка праявіў сябе як абаронца рэспубліканскіх ідэалаў. У 1848 годзе быў абраны ў Нацыянальны сход, дзе падтрымліваў памяркоўныя ліберальныя погляды.

Пасля прыходу да ўлады Напалеона III у 1851 годзе спачатку крытыкаваў аўтарытарны рэжым, але паступова заняў больш памяркоўную пазіцыю. Ён стаў адным з лідараў так званай «ліберальнай імперыі», якая імкнулася правесці рэформы і пашырыць ролю парламента.

У 1869 годзе Аліўе ўзначаліў кааліцыю памяркоўных лібералаў, а 2 студзеня 1870 года Напалеон III прызначыў яго кіраўніком першага парламенцкага ўрада Другой імперыі, у якім ён таксама заняў пасаду міністра юстыцыі.

Адной з ключавых падзей яго прэм’ерства стала эскалацыя адносін з Прусіяй. Спачатку ён сумняваўся ў мэтазгоднасці вайны, але ў ліпені 1870 года падтрымаў яе аб’яўленне, заявіўшы, што прымае гэта «з лёгкім сэрцам». Аднак французская армія хутка пацярпела паражэнне, што прывяло да крызісу. Пасля катастрофы пад Седанам (2 верасня 1870 года) ён падаў у адстаўку і эміграваў у Італію.

Пазней ён вярнуўся ў Францыю і заняўся літаратурнай дзейнасцю. Галоўнай яго працай стала шматтамовая «Ліберальная імперыя» (1895—1915), у якой ён спрабаваў апраўдаць сваю палітыку.