Казімір-Луі-Віктурн’ен дэ Рашуар дэ Мартэмар

Казімір-Луі-Віктурн’ен дэ Рашуар дэ Мартэмар
Казімір-Луі-Віктурн’ен дэ Рашуар дэ Мартэмар
кіраўнік урада Францыі[d]
	29 ліпеня 1830 — 29 ліпеня 1830
Папярэднік	Жуль Агюст Арман Мары Паліньяк
Пераемнік	Луі-Філіп I
Нараджэнне	20 сакавіка 1787[…]; Парыж, Каралеўства Францыя;
Смерць	1 студзеня 1875 (87 гадоў); Neauphle-le-Vieux[d], canton of Montfort-l'Amaury[d], arrondissement of Rambouillet[d], дэпартамент Івелін, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя;
Месца пахавання	Q110478841?;
Бацька	Victurnien-Jean-Baptiste de Rochechouart de Mortemart[d]
Маці	Adélaïde Pauline Rosalie de Cossé-Brissac[d]
Жонка	Virginie de Sainte Aldegonde[d]
Дзеці	Félicie Alice de Rochechouart de Mortemart[d], Henriette de Rochechouart de Mortemart[d] і Cécile Victurnienne de Rochechouart de Mortemart[d]
Званне	генерал-лейтэнант
Камандаваў	Cent-suisses[d]
Бітвы	Напалеонаўскія войны;
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Казімір-Луі-Віктурн’ен дэ Рашуар дэ Мартэмар (фр.: Casimir-Louis-Victurnien de Rochechouart de Mortemart; 20 сакавіка 1787, Парыж — 1 студзеня 1875, Нофль-ле-В’ё) — французскі вайсковец, дыпламат і палітык. У ліпені 1830 года, падчас Ліпеньскай рэвалюцыі, кароль Карл X прызначыў яго старшынёй рады міністраў Францыі, аднак яго ўрад праіснаваў усяго адзін дзень.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям'і Віктурн’ена-Жана-Батыста дэ Рашуара, 10-га герцага Мартэмара, і яго другой жонкі, Адэлаіды дэ Касэ-Брысак. У 1791 годзе яго сям'я эмігравала ў Англію, дзе Казімір выхоўваўся да вяртання ў Францыю разам з маці ў 1801 годзе.

Нягледзячы на сваё арыстакратычнае паходжанне, Казімір падтрымліваў Першую Французскую імперыю. У верасні 1803 года ён далучыўся да гвардыі пад камандаваннем графа дэ Сэгюра, а ў лютым 1806 года перайшоў у 1-ы драгунскі полк. Ён удзельнічаў у кампаніях у Прусіі (1806), Польшчы (1807), Аўстрыі (1809) і Расіі (1812), вызначыўшыся ў бітвах пры Галыміне, Пултуску, Гайльсбергу і Фрыдландзе. За свае заслугі быў узнагароджаны ордэнам Ганаровага легіёна ў кастрычніку 1807 года і атрымаў званне лейтэнанта ў 25-м драгунскім палку.

Падчас кампаніі 1812 года ў Расіі атрымаў тытул барона імперыі і грашовую ўзнагароду. Пасля вяртання ў Францыю яго здароўе пагоршылася, што перашкодзіла яму ўдзельнічаць у наступных ваенных дзеяннях. Тым не менш, ён змагаўся ў бітвах пры Лейпцыгу і Ганау, дзе яго мужнасць была адзначана павышэннем да афіцэра ордэна Ганаровага легіёна ў лістападзе 1813 года.

Пасля адрачэння Напалеона ў 1814 годзе перайшоў на бок Бурбонаў. Кароль Людовік XVIII прызначыў яго пэрам Францыі і капітанам-камандзірам швейцарскай гвардыі. Падчас Ста дзён ён суправаджаў каралеўскую сям'ю ў выгнанне і вярнуўся з імі ў Францыю пасля паражэння Напалеона пры Ватэрлоа.

У наступныя гады займаў шэраг высокіх пасад: быў генерал-маёрам Нацыянальнай гвардыі Парыжа, маршалам лагера, вялікім афіцэрам ордэна Ганаровага легіёна і кавалерам ордэна Святога Людовіка. У 1828 годзе яго прызначылі паслом у Санкт-Пецярбург, дзе ён заставаўся да пачатку 1830 года.

Падчас Ліпеньскай рэвалюцыі 1830 года кароль Карл X, спрабуючы стабілізаваць сітуацыю, прызначыў Казіміра старшынёй рады міністраў і міністрам замежных спраў 29 ліпеня. Аднак яго ўрад праіснаваў усяго адзін дзень, і ўжо 30 ліпеня яго змяніў Жак Лафіт.

Пасля рэвалюцыі прыняў прысягу новаму ўраду і працягваў сваю дыпламатычную кар'еру. У 1833 годзе ён зноў быў накіраваны ў Санкт-Пецярбург у якасці надзвычайнага пасла. Пазней ён служыў камандзірам 19-й ваеннай акругі ў Буржы з 1852 па 1855 гады.