Жазеф Поль-Банкур

Жазеф Поль-Банкур
старшыня Савета міністраў Францыі[d] 18 снежня 1932 — 31 студзеня 1933
Папярэднік	Эдуар Эрыё
Пераемнік	Эдуар Даладзье
Пастаянны прадстаўнік Францыі пры ААН[d] 1945 — 1946
Пераемнік	Alexandre Parodi[d]
Нараджэнне	4 жніўня 1873(1873-08-04)[1][1][…] Сент-Эньян[d], дэпартамент Луар і Шэр, рэгіён Цэнтр — Даліна Луары, Метраполія Францыі, Францыя[2]
Смерць	28 сакавіка 1972(1972-03-28)[1][1][…] (98 гадоў) VIII акруга Парыжа, Парыж, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[3][4]
Імя пры нараджэнні	фр.: Augustin Alfred Joseph Paul-Boncour[2]
Партыя	Французская секцыя Рабочага інтэрнацыянала Socialist Republican Union[d]
Член у	Société de sociologie de Paris[d][5]
Адукацыя	Парыжскі ўніверсітэт
Бітвы	Першая сусветная вайна
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Агюстэн Альфрэд Жазеф Поль-Банкур (фр.: Augustin Alfred Joseph Paul-Boncour; 19 снежня 1868, Сент-Эньян — 19 снежня 1950, Парыж) — французскі дзяржаўны дзеяч, прэм'ер-міністр Францыі.

Атрымаў юрыдычную адукацыю ў Парыжскім універсітэце. З маладых гадоў далучыўся да рабочага руху, арганізаваў юрыдычны савет для прафсаюзаў. У 1909 годзе быў упершыню абраны ў Палату дэпутатаў ад Радыкальнай партыі, дзе працаваў да 1914 года. У 1911 годзе на кароткі час заняў пасаду міністра працы.

Падчас Першай сусветнай вайны служыў у войску, пасля чаго вярнуўся ў палітыку. У 1916 годзе, пад уплывам падзей і перакананняў, далучыўся да Французскай секцыі Рабочага Інтэрнацыянала. У 1931 годзе пакінуў Рабочы інтэрнацыянал і заснаваў незалежнае сацыялістычнае аб’яднанне — Сацыялістычны Рэспубліканскі Саюз, якое пазней аб’ядналася з Дэмакратычнай Рэспубліканскай партыяй, утварыўшы Рэспубліканска-дэмакратычную і сацыялістычную партыю. У тым жа годзе быў абраны ў Сенат і заставаўся сенатарам да 1940 года, калі Францыя перайшла пад уладу Вішы.

Займаў шэраг высокіх дзяржаўных пасад: пастаянны прадстаўнік Францыі ў Лізе Нацый (1932–1936), міністр вайны (1932), прэм’ер-міністр Францыі (снежань 1932 – студзень 1933), тройчы міністр замежных спраў — у 1932–1934, 1936 і 1938 гадах. Ён паслядоўна выступаў супраць супрацоўніцтва з урадам Вішы і не прызнаў гэты рэжым. Пасля паразы Францыі ў 1940 годзе, знаходзячыся ў Алжыры, заклікаў працягваць барацьбу з нацысцкай Германіяй.

У 1944 годзе стаў членам Кансультатыўнай асамблеі. Узначальваў французскую дэлегацыю на канферэнцыі ў Сан-Францыска, дзе падпісаў Статут ААН ад імя Францыі, стаўшы адным з заснавальнікаў Арганізацыі Аб’яднаных Нацый. У 1946–1948 гадах зноў быў сенатарам.