Шарль д’Альбэр дэ Люйн

Шарль д’Альбэр дэ Люйн
фр.: Charles d'Albert
Нараджэнне	5 жніўня 1578(1578-08-05)[1][2] Пон-Сэнт-Эспры[d], дэпартамент Гар, рэгіён Лангедок — Русільён, Францыя[1]
Смерць	15 снежня 1621(1621-12-15)[1][2][…] (43 гады) Лангвіль[d], кантон Марманд-Эст[d], акруга Марманд[d], дэпартамент Лот і Гарона, рэгіён Аквітанія, Метраполія Францыі, Францыя[1]
Род	House of Albert of Luynes[d][1]
Бацька	Honoré d'Albert[d][1]
Маці	Ann of Rodulf[d][1]
Жонка	Марыя дэ Раган, герцагіня дэ Шэўрэз[d][1]
Дзеці	Louis Charles d'Albert de Luynes[d][3]
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Шарль д’Альбэр, маркіз д’Альбэр, герцаг дэ Люйн (фр.: Charles d’Albert, marquis d'Albert, premier duc de Luynes; 5 жніўня 1578, Пон-Сэнт-Эспры — 15 снежня 1621, Лангвіль) — французскі дзяржаўны дзеяч, фаварыт і галоўны міністр караля Людовіка XIII.

У пачатку XVII стагоддзя паступіў на службу да будучага караля Францыі, а тады яшчэ дафіна Людовіка. Дзякуючы сваёй страсці да палявання, якую падзяляў дафін, ён хутка стаў ягоным фаварытам. У 1615 годзе падчас рэгенцтва Марыі Медычы і Канчына Канчыні быў прызначаны адміністратарам Луўра і дзяржаўным дарадцам. Разам з групай змоўшчыкаў ён забіў Канчыні, у выніку чаго фактычную ўладу ў краіне ўзяў малады Людовік XIII. Новы кароль, аднак, заставаўся пад ягоным уплывам. У наступныя гады ён ажаніўся з Марыяй дэ Раган і пачаў кампанію супраць гугенотаў. За сваю службу атрымаў тытул герцага і пэра Францыі ў 1619 годзе. Ён таксама быў прызначаны галоўнакамандуючым каралеўскай арміяй. Памёр 15 снежня 1621 года пасля няўдалай аблогі Мантабана.