Шарль Граўе дэ Вержэн

Шарль Граўе дэ Вержэн
Шарль Граўе дэ Вержэн
	фр.: Charles Gravier de Vergennes
Амбасадар Францыі ў Асманскай імперыі[d]
	1755 — 1768
Папярэднік	Roland Puchot[d]
Пераемнік	François-Emmanuel Guignard, 1st Count of Saint-Priest[d]
Галоўны міністр Францыі[d]
	21 лістапада 1781 — 13 лютага 1787
Папярэднік	Жан-Фрэдэрык Фэліпо дэ Мурэпа
Пераемнік	Эцьен-Шарль дэ Ламені дэ Брыен
Дзяржаўны сакратар па замежных справах Францыі[d]
	21 ліпеня 1774 — 13 лютага 1787
Папярэднік	Henri Léonard Jean Baptiste Bertin[d]
Пераемнік	Арман Марк дэ Мантмарэн дэ Сент-Эрам
Нараджэнне	28 снежня 1719 ці 29 снежня 1719; Дыжон, дэпартамент Кот-д’Ор, рэгіён Бургундыя, Метраполія Францыі, Францыя;
Смерць	13 лютага 1787 (67 гадоў); Версаль, Версаль[d], дэпартамент Сена і Уаза, Францыя;
Бацька	Charles Gravier de Vergennes[d]
Дзеці	Constantin Gravier de Vergennes[d]
Аўтограф
Узнагароды
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Шарль Граўе, граф дэ Вержэн (фр.: Charles Gravier, comte de Vergennes; 29 снежня 1719, Дыжон — 13 лютага 1787, Версаль) — французскі дзяржаўны дзеяч, дыпламат, міністр замежных спраў Францыі (1774—1787), галоўны міністр каралеўства (1781—1787), адзін з галоўных стратэгаў французскай падтрымкі ЗША ў Вайне за незалежнасць.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і юрыста. Атрымаў выдатную адукацыю, пасля чаго пайшоў на дыпламатычную службу. Яго кар’ера пачалася з працы сакратаром французскага пасольства ў Лісабоне, пасля чаго ён быў прызначаны паслом у Трыест і Асманаўскую імперыю (1755—1768).

У 1771 годзе атрымаў пасаду пасла Францыі пры імператары Свяшчэннай Рымскай імперыі, а ў 1774 годзе, пасля ўзыходжання на трон Людовіка XVI, быў прызначаны міністрам замежных спраў.

Адным з галоўных яго дасягненняў стала падтрымка паўстання амерыканскіх калоній супраць Вялікабрытаніі. Ён быў ініцыятарам сакрэтнай дапамогі ЗША яшчэ да афіцыйнага ўступлення Францыі ў вайну (1778). Яго стратэгія ўключала фінансаванне, пастаўку зброі і ўдзел французскага флоту ў баявых дзеяннях, што значна паўплывала на зыход вайны і прывяло да заключэння Парыжскага дагавора (1783), які прызнаў незалежнасць ЗША.

Акрамя амерыканскага пытання, займаўся еўрапейскімі справамі: спрабаваў узмацніць французскі ўплыў у Еўропе, падтрымліваў саюз з Іспаніяй і Аўстрыяй, а таксама імкнуўся супрацьстаяць узмацненню Вялікабрытаніі.

Заставаўся міністрам замежных спраў да сваёй смерці ў 1787 годзе. Яго палітыка мела доўгатэрміновыя наступствы для Францыі: хаця ён дамогся значных знешнепалітычных поспехаў, фінансавая падтрымка Амерыканскай рэвалюцыі пагоршыла эканамічнае становішча краіны і стала адным з фактараў Французскай рэвалюцыі. Яго імя звязана з перыядам дыпламатычнай актыўнасці Францыі ў канцы XVIII стагоддзя, і ён застаецца адной з ключавых фігур еўрапейскай палітыкі таго часу.